Livre de Job 30

BIBLES DES PEUPLES	Biblia Tysiąclecia
1 Et maintenant ils se moquent de moi, des jeunes dont je méprisais les pères: ils étaient moins pour moi que les chiens de mon troupeau!	1 A teraz śmieją się ze mnie wiekiem ode mnie młodsi. Ich ojców umieścić nie chciałem z psami przy mojej trzodzie:
2 Qu’aurais-je fait de leurs mains: ils n’avaient plus la moindre force,	2 bo cóż mi po pracy ich rąk, gdy siły ich opuściły,
3 épuisés par la faim et le manque de tout. Ils rongeaient les racines de la steppe, des terres lugubres et désolées.	3 wynędzniali z biedy i głodu? Zrywają rośliny pustyni, ziemi od dawna jałowej.
4 Ils cueillaient les herbes des broussailles, n’ayant de pain que les racines de genêt.	4 Żywią się malwą i liśćmi krzewów. Chlebem ich - korzeń jałowca.
5 La société les repoussait, on criait sur eux comme sur un voleur.	5 Społeczność się ich wyrzeka, krzyczy się na nich jak na złodzieja,
6 Ils demeuraient au flanc des ravins, dans les trous du sol et les rochers.	6 mieszkają na brzegu rzeki, w jamach podziemnych i skałach.
7 Ils glapissaient entre les buissons, ils s’entassaient sous les épineux,	7 Między krzewami zawodzą, stłoczeni, nocują pod cierniem;
8 C’étaient des gens de rien, qui n’avaient pas un nom, ils étaient rejetés du pays.	8 jak synów przestępcy i głupca wypędza się ich z ojczyzny.
9 Mais maintenant ils me chansonnent, c’est de moi qu’ils se moquent.	9 A teraz jestem przedmiotem ich fraszek i tematem wesołych pieśni,
10 Dégoûtés, ils se tiennent à distance, et sans se gêner ils crachent à mon passage.	10 brzydzą się, omijają z dala, nie wstydzą się pluć mi w twarz.
11 Du jour qu’il a brisé ma force et m’a humilié, ils ont perdu toute retenue en ma présence.	11 Cięciwę mą On zluźnił, zwalił mnie, wytrącił mi wodze z ust moich.
12 À ma droite se lèvent des accusateurs, mes pieds sont pris au filet, voici qu’on se fraye un chemin jusqu’à moi.	12 Motłoch mi stanął po prawej stronie, nogom mym odejść rozkazał, na zgubne skierował mnie drogi.
13 Ils m’ont coupé la retraite, ils montent à l’assaut, et personne ne les arrête!	13 Zniszczył mą ścieżkę, starał się o moją zagładę, nie było żadnego sprzeciwu.
14 Ils ont forcé le passage: les voilà! ils se glissent sous les décombres.	14 Wszedł poprzez wyłom szeroki, wpadł jak zawierucha.
15 Les terreurs fondent sur moi; comme un vent elles emportent ma dignité, mon bien-être est passé comme un nuage!	15 Nagły strach mnie ogarnął, jak burza porwał mi szczęście. Uciecha minęła jak chmura.
16 Et maintenant, mon âme en moi se défait, les jours de peine se sont abattus sur moi.	16 We łzach rozpływa się dusza, zgnębiły mnie dni niedoli,
17 La nuit le mal ronge mes os, mes nerfs n’ont pas de repos.	17 nocą kości me jak piec rozpalone, cierpienie moje nie milknie.
18 De toute sa poigne il a saisi mon vêtement, il m’a pris par le col de ma tunique	18 Suknia mocno do mnie przywarła, szczelnie przylega tunika,
19 et il m’a jeté dans la boue: je ne suis plus que poussière et cendre!	19 gwałtownie do błota On mnie wrzucił, podobny jestem do pyłu i piasku.
20 Tu ne me réponds pas, ô Dieu, quand je t’appelle, je me tiens là et tu ne me regardes pas!	20 Ciebie błagam o pomoc. Bez echa. Stałem, a nie zważałeś na mnie.
21 Tu es devenu cruel avec moi, tu me frappes de toute ta vigueur!	21 Stałeś się dla mnie okrutny. Uderzasz potężną prawicą.
22 Tu m’as fait monter le vent, il m’emporte au galop, puis un orage me défait.	22 Porywasz, zezwalasz unosić wichrowi, rozwiewasz moją nadzieję.
23 Oui, je sais, tu me ramènes à la mort, au lieu de rendez-vous de tout être vivant.	23 Wiem, że mnie prowadzisz do śmierci, wspólnego miejsca żyjących.
24 Mais je ne portais pas la main sur le pauvre, lorsque dans sa détresse il criait vers moi.	24 Czy zniszczonemu nie podaje się ręki? W nieszczęściu nie woła się o pomoc?
25 J’ai pleuré avec ceux qui voient de durs moments, Mon cœur ne s’est-il pas ému pour l’indigent?	25 Czy nie płakałem z innym w dzień smutku? Współczuła z biedakiem ma dusza.
26 J’attendais le bonheur, et le mal est venu; j’espérais la lumière, et tout devient obscur.	26 Czekałem na szczęście - a przyszło zło, szukałem światła - a nastał mrok.
27 Mon intérieur bouillonne et ne peut se calmer, les jours de détresse sont venus à ma rencontre.	27 Wnętrze mi kipi, nie milczy, bo spadły na mnie dni klęski.
28 Je vais la peau brûlée, mais non par le soleil; dans l’assemblée j’ai voulu parler: c’était un cri!	28 Chodzę sczerniały, spalony od słońca, powstaję w gromadzie, by krzyczeć.
29 Me voici devenu le frère des chacals, le familier des autruches.	29 Stałem się bratem szakali i sąsiadem młodych strusiów:
30 Ma peau a noirci et pèle, mes os sont brûlants de fièvre.	30 Ma skóra nad piec rozpalona, a kości me - nad wiatr piekący,
31 Ma guitare a pris le deuil, ma flûte s’est mise au diapason des pleureurs.	31 stąd gra mi harfa żałobnie, a głos piszczałki posmętniał.