Ijob 30

EINHEITSUBERSETZUNG BIBEL	GREEK BIBLE
1 Jetzt aber lachen über mich, die jünger sind als ich an Tagen, deren Väter ich nicht für wert geachtet, sie bei den Hunden meiner Herde anzustellen.	1 Αλλα τωρα οι νεωτεροι μου την ηλικιαν με περιγελωσι, των οποιων τους πατερας δεν ηθελον καταδεχθη να βαλω μετα των κυνων του ποιμνιου μου.
2 Was sollte mir auch ihrer Hände Kraft? Geschwunden war ihre Rüstigkeit	2 Και εις τι τωοντι ηδυνατο να με ωφεληση η δυναμις των χειρων αυτων, εις τους οποιους η ισχυς εξελιπε;
3 durch Mangel und durch harten Hunger; Leute, die das dürre Land abnagen, das Gras der Wüste und der Wüstenei.	3 Δι' ενδειαν και πειναν ησαν απομεμονωμενοι? εφευγον εις γην ανυδρον, σκοτεινην, ηφανισμενην και ερημον?
4 Sie pflücken Salzmelde im Gesträuch und Ginsterwurzeln sind ihr Brot.	4 εκοπτον μολοχην πλησιον των θαμνων και την ριζαν των αρκευθων δια τροφην αυτων.
5 Aus der Gemeinschaft wurden sie verjagt; man schreit ihnen nach wie einem Dieb.	5 Ησαν εκ μεσου δεδιωγμενοι? εφωναζον επ' αυτους ως κλεπτας.
6 Am Hang der Täler müssen sie wohnen, in Erdhöhlen und in Felsgeklüft.	6 Κατωκουν εν τοις κρημνοις των χειμαρρων, ταις τρυπαις της γης και τοις βροχοις.
7 Zwischen Sträuchern schreien sie kläglich, drängen sich zusammen unter wildem Gestrüpp.	7 Μεταξυ των θαμνων ωγκωντο? υποκατω των ακανθων συνηγοντο?
8 Blödes Gesindel, Volk ohne Namen, wurden sie aus dem Land hinausgepeitscht.	8 αφρονες και δυσφημοι, εκδεδιωγμενοι εκ της γης.
9 Jetzt aber bin ich ihr Spottlied, bin zum Klatsch für sie geworden.	9 Και τωρα εγω ειμαι το τραγωδιον αυτων, ειμαι και η παροιμια αυτων.
10 Sie verabscheuen mich, rücken weit von mir weg, scheuen sich nicht, mir ins Gesicht zu speien.	10 Με βδελυττονται, απομακρυνονται απ' εμου, και δεν συστελλονται να πτυωσιν εις το προσωπον μου.
11 Denn Gott löste mein Seil und beugte mich nieder, sie aber ließen die Zügel vor mir schießen.	11 Επειδη ο Θεος διελυσε την υπεροχην μου και με εθλιψεν, απερριψαν και αυτοι τον χαλινον εμπροσθεν μου.
12 Zur rechten Seite erhebt sich eine Schar, treibt meine Füße weg, wirft gegen mich ihre Unheilsdämme auf.	12 Εκ δεξιων ανιστανται οι νεοι? απωθουσι τους ποδας μου, και ετοιμαζουσι κατ' εμου τας ολεθριους οδους αυτων.
13 Meinen Pfad reißen sie auf, helfen zu meinem Verderben und niemand wehrt ihnen.	13 Ανατρεπουσι την οδον μου, επαυξανουσι την συμφοραν μου, χωρις να εχωσι βοηθον.
14 Wie durch eine breite Bresche kommen sie heran, wälzen sich unter Trümmern her.	14 Εφορμωσιν ως σφοδρα πλημμυρα, επι της ερημωσεως μου περικυλιονται.
15 Schrecken stürzen auf mich ein, verjagt wie vom Wind ist mein Adel, wie eine Wolke entschwand mein Heil.	15 Τρομοι εστραφησαν επ' εμε? καταδιωκουσι την ψυχην μου ως ανεμος? και η σωτηρια μου παρερχεται ως νεφος.
16 Und nun zerfließt die Seele in mir, des Elends Tage packen mich an.	16 Και τωρα η ψυχη μου εξεχυθη εντος μου? ημεραι θλιψεως με κατελαβον.
17 Des Nachts durchbohrt es mir die Knochen, mein nagender Schmerz kommt nicht zur Ruh.	17 Την νυκτα τα οστα μου διεπερασθησαν εν εμοι, και τα νευρα μου δεν αναπαυονται.
18 Mit Allgewalt packt er mich am Kleid, schnürt wie der Gürtel des Rocks mich ein.	18 Υπο της σφοδρας δυναμεως ηλλοιωθη το ενδυμα μου? με περισφιγγει ως το περιλαιμιον του χιτωνος μου.
19 Er warf mich in den Lehm, sodass ich Staub und Asche gleiche.	19 Με ερριψεν εις τον πηλον, και ωμοιωθην με χωμα και κονιν.
20 Ich schreie zu dir und du erwiderst mir nicht; ich stehe da, doch du achtest nicht auf mich.	20 Κραζω προς σε, και δεν μοι αποκρινεσαι? ισταμαι, και με παραβλεπεις.
21 Du wandelst dich zum grausamen Feind gegen mich, mit deiner starken Hand befehdest du mich.	21 Εγεινες ανελεημων προς εμε? δια της κραταιας χειρος σου με μαστιγονεις.
22 Du hebst mich in den Wind, fährst mich dahin, lässt mich zergehen im Sturmgebraus.	22 Με εσηκωσας επι τον ανεμον? με επεβιβασας και διελυσας την ουσιαν μου.
23 Ja, ich weiß, du führst mich zum Tod, zur Sammelstätte aller Lebenden.	23 Εξευρω μεν οτι θελεις με φερει εις θανατον και τον οικον τον προσδιωρισμενον εις παντα ζωντα.
24 Doch nicht an Trümmer legt er die Hand. - Schreit man nicht um Hilfe beim Untergang?	24 Αλλα δεν θελει εκτεινει χειρα εις τον ταφον, εαν κραζωσι προς αυτον οταν αφανιζη.
25 Weinte ich nicht um den, der harte Tage hatte, grämte sich nicht meine Seele über den Armen?	25 Δεν εκλαυσα εγω δια τον οντα εν ημεραις σκληραις, και ελυπηθη η ψυχη μου δια τον πτωχον;
26 Ja, ich hoffte auf Gutes, doch Böses kam, ich harrte auf Licht, doch Finsternis kam.	26 Ενω περιεμενον το καλον, τοτε ηλθε το κακον? και ενω ανεμενον το φως, τοτε ηλθε το σκοτος.
27 Mein Inneres kocht und kommt nicht zur Ruhe, mich haben die Tage des Elends erreicht.	27 Τα εντοσθια μου ανεβρασαν και δεν ανεπαυθησαν? ημεραι θλιψεως με προεφθασαν.
28 Geschwärzt, doch nicht von der Sonne gebrannt, stehe ich auf in der Gemeinde, schreie laut.	28 Περιεπατησα μελαγχροινος ουχι υπο ηλιου? εσηκωθην, εβοησα εν συναξει.
29 Den Schakalen wurde ich zum Bruder, den Straußenhennen zum Freund.	29 Εγεινα αδελφος των δρακοντων και συντροφος των στρουθοκαμηλων.
30 Die Haut an mir ist schwarz, von Fieberglut brennen meine Knochen.	30 Το δερμα μου εμαυρισεν επ' εμε, και τα οστα μου κατεκαυθησαν υπο της φλογωσεως.
31 Zur Trauer wurde mein Harfenspiel, mein Flötenspiel zum Klagelied.	31 Η δε κιθαρα μου μετεβληθη εις πενθος και το οργανον μου εις φωνην κλαιοντων.