1 OR propose loro ancora una parabola, per mostrare che convien del continuo orare, e non istancarsi, | 1 Dicebat autem et parabolam ad illos, quoniam oportet semper orare et non deficere, |
2 dicendo: Vi era un giudice in una città, il quale non temeva Iddio, e non avea rispetto ad alcun uomo. | 2 dicens : Judex quidam erat in quadam civitate, qui Deum non timebat, et hominem non reverebatur. |
3 Or in quella stessa città vi era una vedova, la qual venne a lui, dicendo: Fammi ragione del mio avversario. | 3 Vidua autem quædam erat in civitate illa, et veniebat ad eum, dicens : Vindica me de adversario meo. |
4 Ed egli, per un tempo, non volle farlo; ma pur poi appresso disse fra sè medesimo: Quantunque io non tema Iddio, e non abbia rispetto ad alcun uomo, | 4 Et nolebat per multum tempus. Post hæc autem dixit intra se : Etsi Deum non timeo, nec hominem revereor : |
5 nondimeno, perciocchè questa vedova mi dà molestia, io le farò ragione; che talora non venga tante volte che alla fine mi stanchi. | 5 tamen quia molesta est mihi hæc vidua, vindicabo illam, ne in novissimo veniens sugillet me. |
6 E il Signore disse: Ascoltate ciò che dice il giudice iniquo. | 6 Ait autem Dominus : Audite quid judex iniquitatis dicit : |
7 E Iddio non vendicherà egli i suoi eletti, i quali giorno e notte gridano a lui; benchè sia lento ad adirarsi per loro? | 7 Deus autem non faciet vindictam electorum suorum clamantium ad se die ac nocte, et patientiam habebit in illis ? |
8 Certo, io vi dico, che tosto li vendicherà. Ma, quando il Figliuol dell’uomo verrà, troverà egli pur la fede in terra? | 8 Dico vobis quia cito faciet vindictam illorum. Verumtamen Filius hominis veniens, putas, inveniet fidem in terra ?
|
9 DISSE ancora questa parabola a certi, che si confidavano in loro stessi d’esser giusti, e sprezzavano gli altri. | 9 Dixit autem et ad quosdam qui in se confidebant tamquam justi, et aspernabantur ceteros, parabolam istam : |
10 Due uomini salirono al tempio, per orare; l’uno era Fariseo, e l’altro pubblicano. | 10 Duo homines ascenderunt in templum ut orarent : unus pharisæus et alter publicanus. |
11 Il Fariseo, stando in piè, orava in disparte, in questa maniera: O Dio, io ti ringrazio che io non son come gli altri uomini: rapaci, ingiusti, adulteri; nè anche come quel pubblicano. | 11 Pharisæus stans, hæc apud se orabat : Deus, gratias ago tibi, quia non sum sicut ceteri hominum : raptores, injusti, adulteri, velut etiam hic publicanus : |
12 Io digiuno due volte la settimana, io pago la decima di tutto ciò che posseggo. | 12 jejuno bis in sabbato, decimas do omnium quæ possideo. |
13 Ma il pubblicano, stando da lungi, non ardiva neppure d’alzar gli occhi al cielo; anzi si batteva il petto, dicendo: O Dio, sii placato inverso me peccatore. | 13 Et publicanus a longe stans, nolebat nec oculos ad cælum levare : sed percutiebat pectus suum, dicens : Deus propitius esto mihi peccatori. |
14 Io vi dico, che costui ritornò in casa sua giustificato, più tosto che quell’altro; perciocchè chiunque s’innalza sarà abbassato, e chi si abbassa sarà innalzato | 14 Dico vobis, descendit hic justificatus in domum suam ab illo : quia omnis qui se exaltat, humiliabitur, et qui se humiliat, exaltabitur.
|
15 OR gli furono presentati ancora dei piccoli fanciulli, acciocchè li toccasse; e i discepoli, veduto ciò, sgridavano coloro che li presentavano. | 15 Afferebant autem ad illum et infantes, ut eos tangeret. Quod cum viderent discipuli, increpabant illos. |
16 Ma Gesù, chiamati a sè i fanciulli, disse: Lasciate i piccoli fanciulli venire a me, e non li divietate; perciocchè di tali è il regno di Dio. | 16 Jesus autem convocans illos, dixit : Sinite pueros venire ad me, et nolite vetare eos : talium est enim regnum Dei. |
17 Io vi dico in verità, che chi non avrà ricevuto il regno di Dio come piccol fanciullo, non entrerà in esso | 17 Amen dico vobis, quicumque non acceperit regnum Dei sicut puer, non intrabit in illud.
|
18 ED un certo de’ principali lo domandò, dicendo: Maestro buono, facendo che, erederò la vita eterna? | 18 Et interrogavit eum quidam princeps, dicens : Magister bone, quid faciens vitam æternam possidebo ? |
19 E Gesù gli disse: Perchè mi chiami buono? niuno è buono, se non un solo, cioè Iddio. | 19 Dixit autem ei Jesus : Quid me dicis bonum ? nemo bonus nisi solus Deus. |
20 Tu sai i comandamenti: Non commettere adulterio. Non uccidere. Non furare. Non dir falsa testimonianza. Onora tuo padre e tua madre. | 20 Mandata nosti : non occides ; non mœchaberis ; non furtum facies ; non falsum testimonium dices ; honora patrem tuum et matrem. |
21 E colui disse: Tutte queste cose ho osservate fin dalla mia giovanezza. | 21 Qui ait : Hæc omnia custodivi a juventute mea. |
22 E Gesù, udito questo, gli disse: Una cosa ti manca ancora: vendi tutto ciò che tu hai, e distribuiscilo a’ poveri, ed avrai un tesoro nel cielo; poi vieni, e seguitami. | 22 Quo audito, Jesus ait ei : Adhuc unum tibi deest : omnia quæcumque habes vende, et da pauperibus, et habebis thesaurum in cælo : et veni, sequere me. |
23 Ma egli, udite queste cose, ne fu grandemente attristato, perciocchè era molto ricco. | 23 His ille auditis, contristatus est : quia dives erat valde. |
24 E Gesù, veduto ch’egli si era attristato, disse: O quanto malagevolmente coloro che hanno delle ricchezze entreranno nel regno di Dio! | 24 Videns autem Jesus illum tristem factum, dixit : Quam difficile, qui pecunias habent, in regnum Dei intrabunt ! |
25 Perciocchè, egli è più agevole che un cammello entri per la cruna d’un ago, che non che un ricco entri nel regno di Dio. | 25 facilius est enim camelum per foramen acus transire quam divitem intrare in regnum Dei. |
26 E coloro che l’udirono dissero: Chi adunque può esser salvato? | 26 Et dixerunt qui audiebant : Et quis potest salvus fieri ? |
27 Ed egli disse: Le cose impossibili agli uomini son possibili a Dio. | 27 Ait illis : Quæ impossibilia sunt apud homines, possibilia sunt apud Deum. |
28 E Pietro disse: Ecco, noi abbiam lasciato ogni cosa, e ti abbiam seguitato. | 28 Ait autem Petrus : Ecce nos dimisimus omnia et secuti sumus te. |
29 Ed egli disse loro: Io vi dico in verità, che non vi è alcuno, che abbia lasciato casa, o padre e madre, o fratelli, o moglie, o figliuoli, per lo regno di Dio; | 29 Qui dixit eis : Amen dico vobis, nemo est qui reliquit domum, aut parentes, aut fratres, aut uxorem, aut filios propter regnum Dei, |
30 il qual non ne riceva molti cotanti in questo tempo, e nel secolo a venire la vita eterna | 30 et non recipiat multo plura in hoc tempore, et in sæculo venturo vitam æternam.
|
31 POI, presi seco i dodici, disse loro: Ecco, noi saliamo in Gerusalemme, e tutte le cose scritte da’ profeti intorno al Figliuol dell’uomo saranno adempiute. | 31 Assumpsit autem Jesus duodecim, et ait illis : Ecce ascendimus Jerosolymam, et consummabuntur omnia quæ scripta sunt per prophetas de Filio hominis : |
32 Perciocchè egli sarà dato in man de’ Gentili, e sarà schernito, ed oltraggiato; e gli sarà sputato nel volto. | 32 tradetur enim gentibus, et illudetur, et flagellabitur, et conspuetur : |
33 Ed essi, dopo averlo flagellato, l’uccideranno; ma egli risusciterà al terzo giorno. | 33 et postquam flagellaverint, occident eum, et tertia die resurget. |
34 Ed essi non compresero nulla di queste cose; anzi questo ragionamento era loro occulto, e non intendevano le cose ch’eran loro dette | 34 Et ipsi nihil horum intellexerunt, et erat verbum istud absconditum ab eis, et non intelligebant quæ dicebantur.
|
35 ORA, come egli s’avvicinava a Gerico, un certo cieco sedeva presso della via, mendicando. | 35 Factum est autem, cum appropinquaret Jericho, cæcus quidam sedebat secus viam, mendicans. |
36 E udita la moltitudine che passava, domandò che cosa ciò fosse. | 36 Et cum audiret turbam prætereuntem, interrogabat quid hoc esset. |
37 E gli fu fatto assapere che Gesù il Nazareo passava. | 37 Dixerunt autem ei quod Jesus Nazarenus transiret. |
38 Ed egli gridò, dicendo: Gesù, Figliuol di Davide, abbi pietà di me. | 38 Et clamavit, dicens : Jesu, fili David, miserere mei. |
39 E coloro che andavano avanti lo sgridavano, acciocchè tacesse; ma egli vie più gridava: Figliuol di Davide, abbi pietà di me. | 39 Et qui præibant, increpabant eum ut taceret. Ipse vero multo magis clamabat : Fili David, miserere mei. |
40 E Gesù, fermatosi, comandò che gli fosse menato. E come fu presso di lui, lo domandò, dicendo: | 40 Stans autem Jesus jussit illum adduci ad se. Et cum appropinquasset, interrogavit illum, |
41 Che vuoi che io ti faccia? Ed egli disse: Signore, che io ricoveri la vista. | 41 dicens : Quid tibi vis faciam ? At ille dixit : Domine, ut videam. |
42 E Gesù gli disse: Ricovera la vista; la tua fede ti ha salvato. | 42 Et Jesus dixit illi : Respice, fides tua te salvum fecit. |
43 Ed egli in quello stante ricoverò la vista, e lo seguitava, glorificando Iddio. E tutto il popolo, veduto ciò, diede lode a Dio | 43 Et confestim vidit, et sequebatur illum magnificans Deum. Et omnis plebs ut vidit, dedit laudem Deo. |