Proverbi 25

DIODATI	LXX
1 QUESTE ancora son sentenze di Salomone, le quali gli uomini di Ezechia, re di Giuda, raccolsero	1 τους εμους λογους υιε φοβηθητι και δεξαμενος αυτους μετανοει ταδε λεγει ο ανηρ τοις πιστευουσιν θεω και παυομαι
2 La gloria di Dio è di celar la cosa; Ma la gloria dei re è d’investigare la cosa.	2 αφρονεστατος γαρ ειμι παντων ανθρωπων και φρονησις ανθρωπων ουκ εστιν εν εμοι
3 L’altezza del cielo, e la profondità della terra, E il cuor dei re, non si possono investigare	3 θεος δεδιδαχεν με σοφιαν και γνωσιν αγιων εγνωκα
4 Togli le schiume dell’argento, E ne riuscirà un vaso all’orafo.	4 τις ανεβη εις τον ουρανον και κατεβη τις συνηγαγεν ανεμους εν κολπω τις συνεστρεψεν υδωρ εν ιματιω τις εκρατησεν παντων των ακρων της γης τι ονομα αυτω η τι ονομα τοις τεκνοις αυτου ινα γνως
5 Rimuovi l’empio d’innanzi al re, E il trono di esso sarà stabilito con giustizia	5 παντες λογοι θεου πεπυρωμενοι υπερασπιζει δε αυτος των ευλαβουμενων αυτον
6 Non fare il vanaglorioso in presenza del re, E non istar nel luogo de’ grandi;	6 μη προσθης τοις λογοις αυτου ινα μη ελεγξη σε και ψευδης γενη
7 Perciocchè val maglio che ti si dica: Sali qua; Che se tu fossi abbassato davanti al principe, Che gli occhi tuoi hanno veduto	7 δυο αιτουμαι παρα σου μη αφελης μου χαριν προ του αποθανειν με
8 Non uscir subitamente alla contesa; Che talora alla fin d’essa tu non faccia qualche cosa, Quando il tuo prossimo ti avrà fatta vergogna.	8 ματαιον λογον και ψευδη μακραν μου ποιησον πλουτον δε και πενιαν μη μοι δως συνταξον δε μοι τα δεοντα και τα αυταρκη
9 Dibatti la tua lite col tuo prossimo; Ma non palesare il segreto di un altro;	9 ινα μη πλησθεις ψευδης γενωμαι και ειπω τις με ορα η πενηθεις κλεψω και ομοσω το ονομα του θεου
10 Che talora chi ti ode non ti vituperi, E che la tua infamia non possa essere riparata	10 μη παραδως οικετην εις χειρας δεσποτου μηποτε καταρασηται σε και αφανισθης
11 La parola detta in modi convenevoli È simile a pomi d’oro tra figure d’argento.	11 εκγονον κακον πατερα καταραται την δε μητερα ουκ ευλογει
12 Il savio riprenditore ad un orecchio ubbidiente È un monile d’oro, ed un ornamento d’oro finissimo	12 εκγονον κακον δικαιον εαυτον κρινει την δε εξοδον αυτου ουκ απενιψεν
13 Il messo fedele è, a quelli che lo mandano, Come il fresco della neve in giorno di ricolta; E ristora l’anima de’ suoi padroni	13 εκγονον κακον υψηλους οφθαλμους εχει τοις δε βλεφαροις αυτου επαιρεται
14 L’uomo che si gloria falsamente di liberalità È simile alle nuvole, ed al vento senza pioggia	14 εκγονον κακον μαχαιρας τους οδοντας εχει και τας μυλας τομιδας ωστε αναλισκειν και κατεσθιειν τους ταπεινους απο της γης και τους πενητας αυτων εξ ανθρωπων
15 Il principe si piega con sofferenza, E la lingua dolce rompe le ossa	15 τη βδελλη τρεις θυγατερες ησαν αγαπησει αγαπωμεναι και αι τρεις αυται ουκ ενεπιμπλασαν αυτην και η τεταρτη ουκ ηρκεσθη ειπειν ικανον
16 Se tu trovi del miele, mangiane quanto ti basta; Che talora, se tu te ne satolli, tu nol vomiti fuori	16 αδης και ερως γυναικος και ταρταρος και γη ουκ εμπιπλαμενη υδατος και υδωρ και πυρ ου μη ειπωσιν αρκει
17 Metti di rado il piè in casa del tuo prossimo; Che talora egli non si sazii di te, e ti odii	17 οφθαλμον καταγελωντα πατρος και ατιμαζοντα γηρας μητρος εκκοψαισαν αυτον κορακες εκ των φαραγγων και καταφαγοισαν αυτον νεοσσοι αετων
18 Un uomo che dice falsa testimonianza contro al suo prossimo È come un martello, una spada, ed una saetta acuta	18 τρια δε εστιν αδυνατα μοι νοησαι και το τεταρτον ουκ επιγινωσκω
19 La confidanza che si pone nel disleale è, in giorno di afflizione, Un dente rotto, ed un piè dislogato	19 ιχνη αετου πετομενου και οδους οφεως επι πετρας και τριβους νηος ποντοπορουσης και οδους ανδρος εν νεοτητι
20 Chi canta canzoni presso di un cuor dolente È come chi si toglie la vesta d’addosso in giorno di freddo, E come l’aceto sopra il nitro	20 τοιαυτη οδος γυναικος μοιχαλιδος η οταν πραξη απονιψαμενη ουδεν φησιν πεπραχεναι ατοπον
21 Se colui che ti odia ha fame, dagli da mangiar del pane; E se ha sete, dagli da bere dell’acqua;	21 δια τριων σειεται η γη το δε τεταρτον ου δυναται φερειν
22 Perciocchè così tu gli metterai delle brace in su la testa; E il Signore te ne farà la retribuzione	22 εαν οικετης βασιλευση και αφρων πλησθη σιτιων
23 Il vento settentrionale dissipa la pioggia; E il viso sdegnoso la lingua che sparla di nascosto	23 και οικετις εαν εκβαλη την εαυτης κυριαν και μισητη γυνη εαν τυχη ανδρος αγαθου
24 Meglio vale abitare sopra il canto di un tetto, Che con una moglie rissosa in casa comune	24 τεσσαρα δε εστιν ελαχιστα επι της γης ταυτα δε εστιν σοφωτερα των σοφων
25 Una buona novella di lontan paese È come acqua fresca alla persona stanca ed assetata	25 οι μυρμηκες οις μη εστιν ισχυς και ετοιμαζονται θερους την τροφην
26 Il giusto che vacilla davanti all’empio, È una fonte calpestata, ed una vena d’acque guasta	26 και οι χοιρογρυλλιοι εθνος ουκ ισχυρον οι εποιησαντο εν πετραις τους εαυτων οικους
27 Il mangiar troppo miele non è bene, E l’investigar colui che è la gloria degli uomini è cosa gloriosa	27 αβασιλευτον εστιν η ακρις και εκστρατευει αφ' ενος κελευσματος ευτακτως
28 L’uomo, il cui animo non ha ritegno alcuno, È una città sfasciata, senza mura	28 και καλαβωτης χερσιν ερειδομενος και ευαλωτος ων κατοικει εν οχυρωμασιν βασιλεως
	29 τρια δε εστιν α ευοδως πορευεται και το τεταρτον ο καλως διαβαινει
	30 σκυμνος λεοντος ισχυροτερος κτηνων ος ουκ αποστρεφεται ουδε καταπτησσει κτηνος
	31 και αλεκτωρ εμπεριπατων θηλειαις ευψυχος και τραγος ηγουμενος αιπολιου και βασιλευς δημηγορων εν εθνει
	32 εαν προη σεαυτον εις ευφροσυνην και εκτεινης την χειρα σου μετα μαχης ατιμασθηση
	33 αμελγε γαλα και εσται βουτυρον εαν δε εκπιεζης μυκτηρας εξελευσεται αιμα εαν δε εξελκης λογους εξελευσονται κρισεις και μαχαι