Księga Mądrości 9

¹ Boże przodków i Panie miłosierdzia, któryś wszystko uczynił swoim słowem

² i w Mądrości swojej stworzyłeś człowieka, by panował nad stworzeniami, co przez Ciebie się stały,

³ by władał światem w świętości i sprawiedliwości i w prawości serca sądy sprawował -

⁴ dajże mi Mądrość, co dzieli tron z Tobą, i nie wyłączaj mnie z liczby swych dzieci!

⁵ Bom sługa Twój, syn Twojej służebnicy, człowiek niemocny i krótkowieczny, zbyt słaby, by pojąć sprawiedliwość i prawa.

⁶ Choćby zresztą był ktoś doskonały między ludźmi, jeśli mu braknie mądrości od Ciebie - za nic będzie poczytany.

⁷ Wybrałeś mnie na króla swojego ludu i na sędziego synów swoich i córek.

⁸ Kazałeś zbudować świątynię na górze swej świętej i ołtarz w mieście swego zamieszkania - obraz Namiotu świętego, któryś zgotował od początku.

⁹ Z Tobą jest Mądrość, która zna Twe dzieła, i była z Tobą, kiedy świat stwarzałeś, i wie, co jest miłe Twym oczom, co słuszne według Twych przykazań.

¹⁰ Wyślij ją z niebios świętych, ześlij od tronu swej chwały, by przy mnie będąc pracowała ze mną i żebym poznał, co jest Tobie miłe.

¹¹ Ona bowiem wie i rozumie wszystko, będzie mi mądrze przewodzić w mych czynach i ustrzeże mnie dzięki swej chwale.

¹² I będą przyjemne dzieła moje, będę rozsądzał lud Twój sprawiedliwie i stanę się godnym tronu mego ojca.

¹³ Któż bowiem z ludzi rozezna zamysł Boży albo któż pojmie wolę Pana?

¹⁴ Nieśmiałe są myśli śmiertelników i przewidywania nasze zawodne,

¹⁵ bo śmiertelne ciało przygniata duszę i ziemski przybytek obciąża lotny umysł.

¹⁶ Mozolnie odkrywamy rzeczy tej ziemi, z trudem znajdujemy, co mamy pod ręką - a któż wyśledzi to, co jest na niebie?

¹⁷ Któż poznał Twój zamysł, gdyś nie dał Mądrości, nie zesłał z wysoka Świętego Ducha swego?

¹⁸ I tak ścieżki mieszkańców ziemi stały się proste, a ludzie poznali, co Tobie przyjemne, i wybawiła ich Mądrość.