Giobbe 14
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
LA SACRA BIBBIA | VULGATA |
---|---|
1 L'uomo nato da donna, vivendo pochi giorni, in preda all'agitazione, | 1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis. |
2 sboccia come fiore e avvizzisce, fugge come l'ombra senza arrestarsi; si consuma come legno tarlato, come un vestito corroso dalla tignola. | 2 Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet. |
3 E tu tieni aperti gli occhi su di lui e lo citi in giudizio con te! | 3 Et dignum ducis super hujuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in judicium ? |
4 Chi può trarre il puro dall'immondo? Nessuno! | 4 Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine ? nonne tu qui solus es ? |
5 Se i suoi giorni sono fissati, se conosci il numero dei suoi mesi, avendo posto un limite invalicabile, | 5 Breves dies hominis sunt : numerus mensium ejus apud te est : constituisti terminos ejus, qui præteriri non poterunt. |
6 distogli lo sguardo da lui e lascialo stare, finché non abbia portato a termine la sua giornata come un salariato. | 6 Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies ejus. |
7 Per l'albero infatti esiste una speranza: se viene tagliato, ancora ributta e il suo germoglio non viene meno. | 7 Lignum habet spem : si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami ejus pullulant. |
8 Anche se la sua radice invecchia sotterra e il suo tronco muore nel suolo, | 8 Si senuerit in terra radix ejus, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius, |
9 al sentore dell'acqua rinverdisce e mette rami come una giovane pianta. | 9 ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam, quasi cum primum plantatum est. |
10 L'uomo invece, se muore, resta inerte; dov'è il mortale, quando spira? | 10 Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus, atque consumptus, ubi, quæso, est ? |
11 Potranno venir meno le acque del mare, i fiumi prosciugarsi e seccare, | 11 Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat : |
12 ma l'uomo che giace, più non si alzerà; finché durano i cieli, non si sveglierà, né più si desterà dal suo sonno. | 12 sic homo, cum dormierit, non resurget : donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo. |
13 Oh, volessi tu nascondermi nell'abisso infernale! occultarmi, finché sarà passata la tua ira, fissarmi un termine e ricordarti di me! | 13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus in quo recorderis mei ? |
14 Ma se l'uomo muore, può ancora rivivere? Ogni giorno del mio servizio aspetterei, finché giunga il mio cambio; | 14 Putasne mortuus homo rursum vivat ? cunctis diebus quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea. |
15 mi chiameresti e io risponderei, quando tu avessi nostalgia per l'opera delle tue mani. | 15 Vocabis me, et ego respondebo tibi : operi manuum tuarum porriges dexteram. |
16 Mentre ora tu vai contando i miei passi, non spieresti più il mio peccato, | 16 Tu quidem gressus meos dinumerasti : sed parce peccatis meis. |
17 sigilleresti in un sacco il mio peccato, e porresti l'intonaco sulla mia colpa. | 17 Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam. |
18 Ma invece come una montagna cade e si sfalda, e come una rupe frana dal suo posto, | 18 Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo : |
19 le acque corrodono le pietre e l'alluvione inonda la superficie della terra, così tu annienti la speranza dell'uomo! | 19 lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur : et hominem ergo similiter perdes. |
20 Tu lo abbatti per sempre ed egli se ne va, ne sfiguri il volto e lo cacci via. | 20 Roborasti eum paululum, ut in perpetuum transiret : immutabis faciem ejus, et emittes eum. |
21 Se i suoi figli sono onorati, egli non lo sa; se sono disprezzati, egli lo ignora. | 21 Sive nobiles fuerint filii ejus, sive ignobiles, non intelliget. |
22 Egli sente solamente il tormento della sua carne, sente solo la pena della sua anima". | 22 Attamen caro ejus, dum vivet, dolebit, et anima illius super semetipso lugebit. |