ΙΩΒ - Giobbe - Job 29

GREEK BIBLE	BIBBIA CEI 1974
1 Και εξηκολουθησεν ο Ιωβ την παραβολην αυτου και ειπεν?	1 Giobbe continuò a pronunziare le sue sentenze e disse:
2 Ω να ημην ως εις τους παρελθοντας μηνας, ως εν ταις ημεραις οτε ο Θεος με εφυλαττεν?	2 Oh, potessi tornare com'ero ai mesi di un tempo, ai giorni in cui Dio mi proteggeva,
3 οτε ο λυχνος αυτου εφεγγεν επι της κεφαλης μου, και δια του φωτος αυτου περιεπατουν εν τω σκοτει?	3 quando brillava la sua lucerna sopra il mio capo e alla sua luce camminavo in mezzo alle tenebre;
4 καθως ημην εν ταις ημεραις της ακμης μου, οτε η ευνοια του Θεου ητο επι την σκηνην μου?	4 com'ero ai giorni del mio autunno, quando Dio proteggeva la mia tenda,
5 οτε ο Παντοδυναμος ητο μετ' εμου, και τα παιδια μου κυκλω μου?	5 quando l'Onnipotente era ancora con me e i giovani mi stavano attorno;
6 οτε επλυνον τα βηματα μου με βουτυρον, και ο βραχος εξεχεε δι' εμε ποταμους ελαιου?	6 quando mi lavavo in piedi nel latte e la roccia mi versava ruscelli d'olio!
7 οτε δια της πολεως εξηρχομην εις την πυλην, ητοιμαζον την καθεδραν μου εν τη πλατεια	7 Quando uscivo verso la porta della città e sulla piazza ponevo il mio seggio:
8 Οι νεοι με εβλεπον και εκρυπτοντο? και οι γεροντες εγειρομενοι ισταντο.	8 vedendomi, i giovani si ritiravano e i vecchi si alzavano in piedi;
9 Οι αρχοντες επαυον ομιλουντες και εβαλλον χειρα επι το στομα αυτων.	9 i notabili sospendevano i discorsi e si mettevan la mano sulla bocca;
10 Η φωνη των εγκριτων εκρατειτο, και η γλωσσα αυτων εκολλατο εις τον ουρανισκον αυτων.	10 la voce dei capi si smorzava e la loro lingua restava fissa al palato;
11 Οτε το ωτιον ηκουε και με εμακαριζε, και ο οφθαλμος εβλεπε και εμαρτυρει υπερ εμου?	11 con gli orecchi ascoltavano e mi dicevano felice, con gli occhi vedevano e mi rendevano testimonianza,
12 διοτι ηλευθερουν τον πτωχον βοωντα και τον ορφανον τον μη εχοντα βοηθον.	12 perché soccorrevo il povero che chiedeva aiuto, l'orfano che ne era privo.
13 Η ευλογια του απολλυμενου ηρχετο επ' εμε? και την καρδιαν της χηρας ευφραινον.	13 La benedizione del morente scendeva su di me e al cuore della vedova infondevo la gioia.
14 Εφορουν δικαιοσυνην και ενεδυομην την ευθυτητα μου ως επενδυτην και διαδημα.	14 Mi ero rivestito di giustizia come di un vestimento; come mantello e turbante era la mia equità.
15 Ημην οφθαλμος εις τον τυφλον και πους εις τον χωλον εγω.	15 Io ero gli occhi per il cieco, ero i piedi per lo zoppo.
16 Ημην πατηρ εις τους πτωχους, και την δικην την οποιαν δεν εγνωριζον εξιχνιαζον.	16 Padre io ero per i poveri ed esaminavo la causa dello sconosciuto;
17 Και συνετριβον τους κυνοδοντας του αδικου και απεσπων το θηραμα απο των οδοντων αυτου.	17 rompevo la mascella al perverso e dai suoi denti strappavo la preda.
18 Τοτε ελεγον, θελω αποθανει εν τη φωλεα μου και ως την αμμον θελω πολλαπλασιασει τας ημερας μου.	18 Pensavo: "Spirerò nel mio nido e moltiplicherò come sabbia i miei giorni".
19 Η ριζα μου ητο ανοικτη προς τα υδατα, και η δροσος διενυκτερευεν επι των κλαδων μου.	19 La mia radice avrà adito alle acque e la rugiada cadrà di notte sul mio ramo.
20 Η δοξα μου ανενεουτο εν εμοι, και το τοξον μου εκρατυνετο εν τη χειρι μου.	20 La mia gloria sarà sempre nuova e il mio arco si rinforzerà nella mia mano.
21 Με ηκροαζοντο προσεχοντες και εις την συμβουλην μου εσιωπων.	21 Mi ascoltavano in attesa fiduciosa e tacevano per udire il mio consiglio.
22 Μετα τους λογους μου δεν προσεθετον ουδεν, και η ομιλια μου εσταλαζεν επ' αυτους.	22 Dopo le mie parole non replicavano e su di loro scendevano goccia a goccia i miei detti.
23 Και με περιεμενον ως την βροχην? και ησαν κεχηνοτες ως δια την οψιμον βροχην.	23 Mi attendevano come si attende la pioggia e aprivano la bocca come ad acqua primaverile.
24 Εγελων προς αυτους, και δεν επιστευον? και την φαιδροτητα του προσωπου μου δεν αφινον να πεση.	24 Se a loro sorridevo, non osavano crederlo, né turbavano la serenità del mio volto.
25 Εαν ηρεσκομην εις την οδον αυτων, εκαθημην πρωτος, και κατεσκηνουν ως βασιλευς εν τω στρατευματι, ως ο παρηγορων τους τεθλιμμενους.	25 Indicavo loro la via da seguire e sedevo come capo, e vi rimanevo come un re fra i soldati o come un consolatore d'afflitti.