Księga Psalmów 39

Biblia Tysiąclecia	BIBLES DES PEUPLES
1 Kierownikowi chóru, Jedutunowi. Psalm. Dawidowy.	1 Au maître de chant. À Yédoutoun. Psaume de David.
2 Rzekłem: Będę pilnował dróg moich, abym nie zgrzeszył językiem; nałożę na usta wędzidło, dopóki naprzeciw mnie jest występny.	2 J’avais dit: “Je tiendrai bien ma route, je ne pécherai pas en paroles. Je mettrai un bœuf sur ma langue, tant que j’aurai sous les yeux le méchant.”
3 Oniemiałem, zamilkłem pozbawiony szczęścia, lecz moja boleść wzmogła się na nowo.	3 Je m’enfermais dans le silence, je me taisais, mais son bonheur me rendait fou.
4 Serce w mym wnętrzu rozgorzało; gdy rozważałem, zapłonął w nim ogień: język mój przemówił.	4 Mon cœur bouillait en moi, le scandale entretenait le feu, il a fallu que je parle:
5 O Panie, mój kres pozwól mi poznać i jaka jest miara dni moich, bym wiedział, jak jestem znikomy.	5 “Fais-moi savoir, Seigneur, ce que sera ma fin et quelle sera la mesure de mes jours, que je sache combien je suis fragile.”
6 Oto wymierzyłeś moje dni tylko na kilka piędzi, i życie moje jak nicość przed Tobą. Doprawdy, życie wszystkich ludzi jest marnością.	6 Tu m’as donné mes jours à la petite mesure, à ton échelle ma durée n’est rien: en vérité, les humains ne pèsent guère.
7 Człowiek jak cień przemija, na próżno tyle się niepokoi, gromadzi, lecz nie wie, kto to zabierze.	7 L’homme fait son chemin, tout comme une ombre; il se démène, mais il n’est qu’un souffle; il accumule, mais il ne sait qui aura le tout.
8 A teraz w czym mam pokładać nadzieję, o Panie? W Tobie jest moja nadzieja.	8 Alors, que puis-je attendre, Seigneur? Je mettrai en toi mon espérance.
9 Wybaw mnie od wszelkich moich nieprawości, nie wystawiaj mnie na pośmiewisko głupca!	9 Délivre-moi de toutes mes fautes, ne me fais pas honte devant les incroyants.
10 Zamilkłem, ust mych nie otwieram: Ty bowiem [to] sprawiłeś.	10 Je vais me taire, je n’ouvre plus la bouche, puisque c’est toi qui agis.
11 Odwróć ode mnie Twe ciosy: ginę pod uderzeniem Twej ręki.	11 Détourne de moi tes coups, ta main m’a frappé jusqu’à m’achever.
12 Za winę chłoszczesz człowieka karaniem, jak mól obracasz wniwecz to, czego pożąda. Doprawdy, każdy człowiek jest marnością.	12 Car tu corriges l’homme en punissant la faute, tu ronges, comme la teigne, tout ce qui lui était cher. C’est vrai, l’homme n’est qu’un souffle.
13 Usłysz, o Panie, moją modlitwę, i wysłuchaj mego wołania; na moje łzy nie bądź nieczuły, bo gościem jestem u Ciebie, przechodniem - jak wszyscy moi przodkowie.	13 Seigneur, écoute ma prière, prête l’oreille à mon cri, ne reste pas sourd à mes pleurs. Je ne suis qu’un hôte sur tes terres, rien qu’un passant, comme ont été mes pères.
14 Odwróć oczy ode mnie, niech doznam radości, zanim odejdę i mnie nie będzie.	14 Ne me regarde plus ainsi, que je respire, avant que je parte et ne sois plus rien.