Ecclésiaste 8

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Qui est devenu un sage, qui est capable d’expliquer les choses? La sagesse chez un homme illumine son visage et transforme ce qu’il avait de dur.	1 τις οιδεν σοφους και τις οιδεν λυσιν ρηματος σοφια ανθρωπου φωτιει προσωπον αυτου και αναιδης προσωπω αυτου μισηθησεται
2 Observe l’ordre du roi, puisque tu lui as juré fidélité devant Dieu.	2 στομα βασιλεως φυλαξον και περι λογου ορκου θεου μη σπουδασης
3 Si tu veux t’éloigner de lui, pense-le deux fois, ne te mets pas dans une mauvaise affaire: ce que le roi veut, il le fera.	3 απο προσωπου αυτου πορευση μη στης εν λογω πονηρω οτι παν ο εαν θεληση ποιησει
4 La parole du roi sera le point final: personne ne lui dira “Que fais-tu là?”	4 καθως λαλει βασιλευς εξουσιαζων και τις ερει αυτω τι ποιησεις
5 “Celui qui garde les commandements ne craindra pas le malheur. Celui qui a la sagesse en son cœur verra venir l’heure du jugement.	5 ο φυλασσων εντολην ου γνωσεται ρημα πονηρον και καιρον κρισεως γινωσκει καρδια σοφου
6 Car l’heure du jugement viendra pour toute chose”. C’est vrai, mais c’est une grande misère pour les humains	6 οτι παντι πραγματι εστιν καιρος και κρισις οτι γνωσις του ανθρωπου πολλη επ' αυτον
7 que de ne pas savoir ce qui leur arrivera: qui leur dira comment les choses se passeront?	7 οτι ουκ εστιν γινωσκων τι το εσομενον οτι καθως εσται τις αναγγελει αυτω
8 Aucun homme n’est maître du souffle de vie, aucun n’est maître du jour de sa mort. C’est un combat impitoyable et il n’y a pas de méchanceté qui puisse nous sauver.	8 ουκ εστιν ανθρωπος εξουσιαζων εν πνευματι του κωλυσαι συν το πνευμα και ουκ εστιν εξουσια εν ημερα του θανατου και ουκ εστιν αποστολη εν τω πολεμω και ου διασωσει ασεβεια τον παρ' αυτης
9 Tout cela je l’ai vu lorsque j’ai réfléchi sur tout ce qui se passe sous le soleil, sur la façon qu’ont les hommes de dominer les uns sur les autres et de se faire du mal.	9 και συν παν τουτο ειδον και εδωκα την καρδιαν μου εις παν ποιημα ο πεποιηται υπο τον ηλιον τα οσα εξουσιασατο ο ανθρωπος εν ανθρωπω του κακωσαι αυτον
10 C’est ainsi que j’ai vu des hommes mauvais accompagnés à leur tombeau depuis le lieu saint, et dans la ville on oubliait tout ce mal qu’ils avaient fait. Voilà encore une chose qui nous déroute:	10 και τοτε ειδον ασεβεις εις ταφους εισαχθεντας και εκ τοπου αγιου επορευθησαν και επηνεθησαν εν τη πολει οτι ουτως εποιησαν και γε τουτο ματαιοτης
11 comme les actions mauvaises ne sont pas immédiatement jugées et punies, les fils d’Adam trouvent là un encouragement à faire le mal.	11 οτι ουκ εστιν γινομενη αντιρρησις απο των ποιουντων το πονηρον ταχυ δια τουτο επληροφορηθη καρδια υιων του ανθρωπου εν αυτοις του ποιησαι το πονηρον
12 Car le pécheur a beau faire cent fois ce qui est mal, on lui laisse tout son temps. (Je sais pourtant que le bonheur est pour ceux qui craignent Dieu et qui le respectent.	12 ος ημαρτεν εποιησεν το πονηρον απο τοτε και απο μακροτητος αυτω οτι και γε γινωσκω εγω οτι εσται αγαθον τοις φοβουμενοις τον θεον οπως φοβωνται απο προσωπου αυτου
13 Le bonheur n’est pas pour le méchant; il ne prolongera pas ses jours, mais il passera comme une ombre, parce qu’il n’a pas la crainte de Dieu.)	13 και αγαθον ουκ εσται τω ασεβει και ου μακρυνει ημερας εν σκια ος ουκ εστιν φοβουμενος απο προσωπου του θεου
14 Voilà ce qui est déroutant sur cette terre: il y a des justes à qui arrive tout ce qui conviendrait aux méchants pour tout ce qu’ils ont fait, et il y a des méchants à qui arrive ce qui conviendrait aux justes: cela encore n’a pas de sens.	14 εστιν ματαιοτης η πεποιηται επι της γης οτι εισι δικαιοι οτι φθανει προς αυτους ως ποιημα των ασεβων και εισιν ασεβεις οτι φθανει προς αυτους ως ποιημα των δικαιων ειπα οτι και γε τουτο ματαιοτης
15 Pour ma part, j’aime qu’on goûte la joie, car le seul bonheur pour l’homme sous le soleil, c’est de manger et de boire, et de se réjouir: c’est là sa part tandis qu’il trime tout au long des jours comptés de sa vie sous le soleil, tels que Dieu les lui donne.	15 και επηνεσα εγω συν την ευφροσυνην οτι ουκ εστιν αγαθον τω ανθρωπω υπο τον ηλιον οτι ει μη του φαγειν και του πιειν και του ευφρανθηναι και αυτο συμπροσεσται αυτω εν μοχθω αυτου ημερας ζωης αυτου οσας εδωκεν αυτω ο θεος υπο τον ηλιον
16 Comme je m’appliquais à connaître et que j’observais toutes les activités auxquelles on se livre sur la terre, j’ai vu que l’œil humain n’a de repos ni de jour ni de nuit.	16 εν οις εδωκα την καρδιαν μου του γνωναι σοφιαν και του ιδειν τον περισπασμον τον πεποιημενον επι της γης οτι και γε εν ημερα και εν νυκτι υπνον εν οφθαλμοις αυτου ουκ εστιν βλεπων
17 J’ai observé l’œuvre de Dieu dans son ensemble: l’homme ne peut pas trouver un sens à l’œuvre qui se fait sous le soleil. L’homme a beau se fatiguer et chercher, il ne trouve pas, et même quand le sage prétend savoir, il n’a rien trouvé.	17 και ειδον συν παντα τα ποιηματα του θεου οτι ου δυνησεται ανθρωπος του ευρειν συν το ποιημα το πεποιημενον υπο τον ηλιον οσα αν μοχθηση ο ανθρωπος του ζητησαι και ουχ ευρησει και γε οσα αν ειπη ο σοφος του γνωναι ου δυνησεται του ευρειν