ΨΑΛΜΟΙ - Salmi - Psalms 103
123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748495051525354555657585960616263646566676869707172737475767778798081828384858687888990919293949596979899100101102103104105106107108109110111112113114115116117118119120121122123124125126127128129130131132133134135136137138139140141142143144145146147148149150151
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
LXX | BIBBIA TINTORI |
---|---|
1 τω δαυιδ ευλογει η ψυχη μου τον κυριον κυριε ο θεος μου εμεγαλυνθης σφοδρα εξομολογησιν και ευπρεπειαν ενεδυσω | 1 (Di David). Anima mia, benedici il Signore. Signore Dio mio, tu sei oltremodo grande! Ti sei rivestito di gloria e di splendore, |
2 αναβαλλομενος φως ως ιματιον εκτεινων τον ουρανον ωσει δερριν | 2 Ti sei coperto di luce come di un manto. Tu stendi il cielo come un padiglione, |
3 ο στεγαζων εν υδασιν τα υπερωα αυτου ο τιθεις νεφη την επιβασιν αυτου ο περιπατων επι πτερυγων ανεμων | 3 E ne copri colle acque la parte superiore. Tu fai delle nubi il tuo cocchio, e cammini sulle ali dei venti. |
4 ο ποιων τους αγγελους αυτου πνευματα και τους λειτουργους αυτου πυρ φλεγον | 4 Fai tuoi angeli gli spiriti, e tuoi ministri le fiamme di fuoco. |
5 εθεμελιωσεν την γην επι την ασφαλειαν αυτης ου κλιθησεται εις τον αιωνα του αιωνος | 5 Tu hai stabilita sulle sue basi la terra, non piegherà nei secoli dei secoli. |
6 αβυσσος ως ιματιον το περιβολαιον αυτου επι των ορεων στησονται υδατα | 6 L'abisso delle acque la ricopriva come un vestito, le acque s'innalzavano sopra i monti. |
7 απο επιτιμησεως σου φευξονται απο φωνης βροντης σου δειλιασουσιν | 7 Alla tua minaccia fuggirono, atterrite al tuono della tua voce. |
8 αναβαινουσιν ορη και καταβαινουσιν πεδια εις τοπον ον εθεμελιωσας αυτοις | 8 Emersero le montagne, si abbassaron le valli, nel luogo che tu avevi loro assegnato. |
9 οριον εθου ο ου παρελευσονται ουδε επιστρεψουσιν καλυψαι την γην | 9 Fissasti loro un termine che non passeranno mai, e non torneranno a coprire la terra. |
10 ο εξαποστελλων πηγας εν φαραγξιν ανα μεσον των ορεων διελευσονται υδατα | 10 Tu fai scaturire le fontane nelle valli, le acque scorrono in mezzo ai monti. |
11 ποτιουσιν παντα τα θηρια του αγρου προσδεξονται οναγροι εις διψαν αυτων | 11 Ne bevono tutte le bestie dei campi, gli onagri le sospirano quando han sete. |
12 επ' αυτα τα πετεινα του ουρανου κατασκηνωσει εκ μεσου των πετρων δωσουσιν φωνην | 12 Presso di esse dimorano gli uccelli dell'aria, di mezzo alle rocce fan sentire il loro canto. |
13 ποτιζων ορη εκ των υπερωων αυτου απο καρπου των εργων σου χορτασθησεται η γη | 13 Dall'alta tua dimora tu innaffi i monti, del frutto del tuo lavorò si sazia la terra. |
14 εξανατελλων χορτον τοις κτηνεσιν και χλοην τη δουλεια των ανθρωπων του εξαγαγειν αρτον εκ της γης | 14 Tu fai crescere il fieno pei giumenti e gli erbaggi a servizio dell'uomo. Tu fai che venga fuori dalla terra il pane, |
15 και οινος ευφραινει καρδιαν ανθρωπου του ιλαρυναι προσωπον εν ελαιω και αρτος καρδιαν ανθρωπου στηριζει | 15 E che il vino rallegri il cuore dell'uomo; che l'olio ne renda ilare la faccia, e il pane sostenti il cuore dell'uomo. |
16 χορτασθησεται τα ξυλα του πεδιου αι κεδροι του λιβανου ας εφυτευσεν | 16 Si saziano le piante della campagna, i cedri del Libano da lui piantati. |
17 εκει στρουθια εννοσσευσουσιν του ερωδιου η οικια ηγειται αυτων | 17 Là fanno il nido i passeri; più su è il nido della cicogna; |
18 ορη τα υψηλα ταις ελαφοις πετρα καταφυγη τοις χοιρογρυλλιοις | 18 Gli alti monti servono ai cervi, la roccia serve di rifugio ai ricci. |
19 εποιησεν σεληνην εις καιρους ο ηλιος εγνω την δυσιν αυτου | 19 Egli fece la luna per distinguere i tempi, il sole e seppe l'ora del suo tramonto. |
20 εθου σκοτος και εγενετο νυξ εν αυτη διελευσονται παντα τα θηρια του δρυμου | 20 Tu stendi le tenebre e viene la notte: in essa sbucan fuori tutte le bestie dalla selva. |
21 σκυμνοι ωρυομενοι αρπασαι και ζητησαι παρα του θεου βρωσιν αυτοις | 21 I leoncelli si mettono a ruggire in cerca di preda, per chiedere a Dio il loro pasto. |
22 ανετειλεν ο ηλιος και συνηχθησαν και εν ταις μανδραις αυτων κοιτασθησονται | 22 Appena sorto il sole, si ritirano a branchi, per sdraiarsi nelle loro tane. |
23 εξελευσεται ανθρωπος επι το εργον αυτου και επι την εργασιαν αυτου εως εσπερας | 23 Allora esce l'uomo alle sue faccende, al suo lavoro fino alla sera. |
24 ως εμεγαλυνθη τα εργα σου κυριε παντα εν σοφια εποιησας επληρωθη η γη της κτησεως σου | 24 Quanto son grandiose le tue opere, o Signore! Tutto hai fatto con sapienza; la terra è piena dei tuoi beni! |
25 αυτη η θαλασσα η μεγαλη και ευρυχωρος εκει ερπετα ων ουκ εστιν αριθμος ζωα μικρα μετα μεγαλων | 25 Ecco il gran mare dalle immense braccia, ove son rettili innumerabili, animali piccoli e grandi: |
26 εκει πλοια διαπορευονται δρακων ουτος ον επλασας εμπαιζειν αυτω | 26 Là passano le navi e il dragone che tu hai formato perchè scherzasse nell'acqua. |
27 παντα προς σε προσδοκωσιν δουναι την τροφην αυτοις ευκαιρον | 27 Tutti aspettano da te che tu dia loro a suo tempo il cibo; |
28 δοντος σου αυτοις συλλεξουσιν ανοιξαντος δε σου την χειρα τα συμπαντα πλησθησονται χρηστοτητος | 28 E quando tu lo dài, lo raccolgono, quando tu apri la tua mano, tutte le cose son ricolme di bene. |
29 αποστρεψαντος δε σου το προσωπον ταραχθησονται αντανελεις το πνευμα αυτων και εκλειψουσιν και εις τον χουν αυτων επιστρεψουσιν | 29 Ma quando tu rivolgi altrove la faccia, si turbano; se togli loro lo spirito, vengono meno e ritornano nella loro polvere. |
30 εξαποστελεις το πνευμα σου και κτισθησονται και ανακαινιεις το προσωπον της γης | 30 Manderai il tuo spirito e saran create, e rinnovellerai la faccia della terra. |
31 ητω η δοξα κυριου εις τον αιωνα ευφρανθησεται κυριος επι τοις εργοις αυτου | 31 La gloria del Signore duri in eterno, e si allieti il Signore nelle sue opere: |
32 ο επιβλεπων επι την γην και ποιων αυτην τρεμειν ο απτομενος των ορεων και καπνιζονται | 32 Egli che mira la terra e la fa tremare, tocca i monti e fumano. |
33 ασω τω κυριω εν τη ζωη μου ψαλω τω θεω μου εως υπαρχω | 33 Canterò al Signore finché duri la mia vita, inneggerò al mio Dio finché avrò respiro. |
34 ηδυνθειη αυτω η διαλογη μου εγω δε ευφρανθησομαι επι τω κυριω | 34 Possano a lui essere gradite le mie parole! In quanto a me, porrò la mia delizia nel Signore. |
35 εκλιποισαν αμαρτωλοι απο της γης και ανομοι ωστε μη υπαρχειν αυτους ευλογει η ψυχη μου τον κυριον | 35 Spariscan dalla terra i peccatori e i malvagi, in modo che non ce ne resti uno. Anima mia, benedici il Signore. |