Lamentations 2

NEW AMERICAN BIBLE	Biblia Tysiąclecia
1 How the Lord in his wrath has detested daughter Zion! He has cast down from heaven to earth the glory of Israel, Unmindful of his footstool on the day of his wrath.	1 Ach! Jak zaciemnił gniew Pana Córę Syjonu, strącił z nieba na ziemię chwałę Izraela, nie wspomniał na podnóżek swych nóg w dzień swego gniewu.
2 The Lord has consumed without pity all the dwellings of Jacob; He has torn down in his anger the fortresses of daughter Judah; He has brought to the ground in dishonor her king and her princes.	2 Zburzył Pan bez litości wszystkie siedziby Jakuba; wywrócił w swej zapalczywości twierdze Córy Judy, rzucił o ziemię, zbezcześcił królestwo i możnych.
3 He broke off, in fiery wrath, the horn that was Israel's whole strength; He withheld the support of his right hand when the enemy approached; He blazed up in Jacob like a flaming fire devouring all about it.	3 Złamał w przypływie gniewu wszelką moc Izraela, cofnął swoją prawicę od nieprzyjaciela; w Jakubie rozniecił pożar, co [wszystko] wokół trawi.
4 Like an enemy he made taut his bow; with his arrows in his right hand He took his stand as a foe, and slew all on whom the eye doted; Over the tent of daughter Zion he poured out his wrath like fire.	4 Jak wróg swój łuk naciągnął, prawicę umocnił i zabił jak nieprzyjaciel wszystkich, co oczy radują, w namiocie Córy Syjonu wybuchnął gniewem jak ogniem.
5 The Lord has become an enemy, he has consumed Israel: Consumed all her castles and destroyed her fortresses; For daughter Judah he has multiplied moaning and groaning.	5 Pan stał się podobny do wroga: starł Izraela, wszystkie budowle poburzył, poniszczył baszty, pomnożył u Córy Judy skargi po skargach.
6 He has demolished his shelter like a garden booth, he has destroyed his dwelling; In Zion the LORD has made feast and sabbath to be forgotten; He has scorned in fierce wrath both king and priest.	6 Zrujnował swój namiot jak ogród, przybytek swój zburzył. Na Syjonie Pan skazał na niepamięć zgromadzenie i szabat; w karzącym gniewie odtrącił kapłana i króla.
7 The Lord has disowned his altar, rejected his sanctuary; The walls of her towers he has handed over to the enemy, Who shout in the house of the LORD as on a feast day.	7 Pan swym ołtarzem pogardził, pozbawił czci świątynię, wydał w ręce nieprzyjaciół mury jej warowni. Podnieśli krzyk w domu Pańskim jak w dzień uroczysty.
8 The LORD marked for destruction the wall of daughter Zion: He stretched out the measuring line; his hand brought ruin, yet he did not relent-- He brought grief on wall and rampart till both succumbed.	8 Postanowił Pan wywrócić szańce Córy Syjonu, przeciągnął sznur [mierniczy], nie cofnął ręki przed zniszczeniem, podmurze i mur pogrążył w żałobie: pospołu one padają.
9 Sunk into the ground are her gates; he has removed and broken her bars. Her king and her princes are among the pagans; priestly instruction is wanting, And her prophets have not received any vision from the LORD.	9 Bramy runęły na ziemię: połamał, pokruszył zawory; jej król i książęta u pogan, nie ma już Prawa, nawet prorocy nie mają widzenia od Pana.
10 On the ground in silence sit the old men of daughter Zion; They strew dust on their heads and gird themselves with sackcloth; The maidens of Jerusalem bow their heads to the ground.	10 Usiedli na ziemi w milczeniu starsi Córy Syjonu, prochem głowy posypali, przywdziali wory; skłoniły głowy ku ziemi dziewice jerozolimskie.
11 Worn out from weeping are my eyes, within me all is in ferment; My gall is poured out on the ground because of the downfall of the daughter of my people, As child and infant faint away in the open spaces of the town.	11 Wzrok utraciłem od płaczu, drgają me trzewia, żółć się wylała na ziemię przez klęskę Córy mego ludu, gdy słabły niemowlę i dziecię na placach miasta.
12 They ask their mothers, "Where is the cereal?"--in vain, As they faint away like the wounded in the streets of the city, And breathe their last in their mothers' arms.	12 Do matek swoich mówiły: Gdzie żywność "i wino"? Padały jak ciężko ranione na placach miasta, gdy uchodziło z nich życie na łonie ich matek.
13 To what can I liken or compare you, O daughter Jerusalem? What example can I show you for your comfort, virgin daughter Zion? For great as the sea is your downfall; who can heal you?	13 Jak cię pocieszyć? Z czym porównać? Córo Jeruzalem! Z czym cię porównać, by cię pocieszyć? Dziewico, Córo Syjonu, gdyż zagłada twoja wielka jak morze. Któż cię uleczy?
14 Your prophets had for you false and specious visions; They did not lay bare your guilt, to avert your fate; They beheld for you in vision false and misleading portents.	14 Prorocy twoi miewali dla ciebie widzenia próżne i marne, nie odsłonili twojej złości, by od wygnania cię ustrzec; miewali dla ciebie widzenia zwodnicze i próżne.
15 All who pass by clap their hands at you; They hiss and wag their heads over daughter Jerusalem: "Is this the all-beautiful city, the joy of the whole earth?"	15 W dłonie klaszczą nad tobą, wszyscy, co drogą przechodzą, gwiżdżą i kiwają głowami nad Córą Jeruzalem: Więc to ma być Miasto, cud piękna, radość całego świata?
16 All your enemies open their mouths against you; They hiss and gnash their teeth. They say, "We have devoured her. This at last is the day we hoped for; we have lived to see it!"	16 Rozwarli na ciebie swe usta wszyscy twoi wrogowie; gwizdali, zgrzytali zębami. Pochłonęliśmy "je" - rzekli - oto jest dzień upragniony. Osiągnęliśmy go, widzimy.
17 The LORD has done as he decreed: he has fulfilled the threat He set forth from days of old; he has destroyed and had no pity, Letting the enemy gloat over you and exalting the horn of your foes.	17 Uczynił Pan, co postanowił, wypełnił swą groźbę, zapowiedzianą w dniach dawnych: bez litości obalił, rozweselił wroga nad tobą, wywyższył moc twych ciemięzców.
18 Cry out to the Lord; moan, O daughter Zion! Let your tears flow like a torrent day and night; Let there be no respite for you, no repose for your eyes.	18 Wołaj sercem do Pana, Dziewico, Córo Syjonu; niech łzy twe płyną jak rzeka we dnie i w nocy; nie dawaj sobie wytchnienia, niech źrenica twego oka nie zna spoczynku!
19 Rise up, shrill in the night, at the beginning of every watch; Pour out your heart like water in the presence of the Lord; Lift up your hands to him for the lives of your little ones (Who faint from hunger at the corner of every street).	19 Powstań, wołaj po nocy przy zmianach straży, wylewaj swe serce jak wodę przed Pańskim obliczem, podnoś do Niego swe ręce o życie twoich niemowląt, "które padały z głodu na rogach wszystkich ulic".
20 "Look, O LORD, and consider: whom have you ever treated thus? Must women eat their offspring, their well-formed children? Are priest and prophet to be slain in the sanctuary of the LORD?	20 Spojrzyj, Panie, i rozważ, komuś tak kiedy uczynił: Czy kobiety mają jeść owoc swego łona - pieszczone niemowlęta? Czy w świątyni Pańskiej ma się zabijać kapłana i proroka?
21 "Dead in the dust of the streets lie young and old; My maidens and young men have fallen by the sword; You have slain on the day of your wrath, slaughtered without pity.	21 Legli w prochu ulicy: chłopiec i starzec, moje dziewice i moi młodzieńcy padli od miecza; zabiłeś ich w dniu swego gniewu, zgładziłeś bez litości.
22 "You summoned as for a feast day terrors against me from all sides; There was not, on the day of your wrath, either fugitive or survivor; Those whom I bore and reared my enemy has utterly destroyed."	22 Zwołałeś jak gdyby na święto wszystkie me trwogi zewsząd. Nikt się w dniu gniewu Pańskiego nie ostał, nie umknął: tych, co pieściłam, chowałam, wróg mój wyniszczył.