1 υπολαβων δε ελιφας ο θαιμανιτης λεγει | 1 Eliphaz of Teman spoke next. He said: |
2 μη πολλακις σοι λελαληται εν κοπω ισχυν δε ρηματων σου τις υποισει | 2 If we say something to you, wil you bear with us? Who in any case could refrain from speaking now? |
3 ει γαρ συ ενουθετησας πολλους και χειρας ασθενους παρεκαλεσας | 3 You have schooled many others, giving strength to feeble hands; |
4 ασθενουντας τε εξανεστησας ρημασιν γονασιν τε αδυνατουσιν θαρσος περιεθηκας | 4 your words supported any who wavered and strengthened every failing knee. |
5 νυν δε ηκει επι σε πονος και ηψατο σου συ δε εσπουδασας | 5 And now your turn has come, and you lose patience, at the first touch on yourself you are overwhelmed! |
6 ποτερον ουχ ο φοβος σου εστιν εν αφροσυνη και η ελπις σου και η ακακια της οδου σου | 6 Does not your piety give you confidence, and your integrity of life give you hope? |
7 μνησθητι ουν τις καθαρος ων απωλετο η ποτε αληθινοι ολορριζοι απωλοντο | 7 Can you recal anyone guiltless that perished? Where then have the honest been wiped out? |
8 καθ' ον τροπον ειδον τους αροτριωντας τα ατοπα οι δε σπειροντες αυτα οδυνας θεριουσιν εαυτοις | 8 I speak from experience: those who plough iniquity and sow disaster, reap just that. |
9 απο προσταγματος κυριου απολουνται απο δε πνευματος οργης αυτου αφανισθησονται | 9 Under the breath of God, they perish: a blast of his anger, and they are destroyed; |
10 σθενος λεοντος φωνη δε λεαινης γαυριαμα δε δρακοντων εσβεσθη | 10 the lion's roars, his savage growls, like the fangs of a lion cub, are broken off. |
11 μυρμηκολεων ωλετο παρα το μη εχειν βοραν σκυμνοι δε λεοντων ελιπον αλληλους | 11 The lion dies for lack of prey and the lioness's whelps are dispersed. |
12 ει δε τι ρημα αληθινον εγεγονει εν λογοις σου ουθεν αν σοι τουτων κακον απηντησεν ποτερον ου δεξεται μου το ους εξαισια παρ' αυτου | 12 I have received a secret revelation, a whisper has come to my ears; |
13 φοβοι δε και ηχω νυκτερινη επιπιπτων φοβος επ' ανθρωπους | 13 by night when dreams confuse the mind and slumber lies heavy on everyone, |
14 φρικη δε μοι συνηντησεν και τρομος και μεγαλως μου τα οστα συνεσεισεν | 14 a shiver of horror ran through me and fil ed al my bones with fright. |
15 και πνευμα επι προσωπον μου επηλθεν εφριξαν δε μου τριχες και σαρκες | 15 A breath slid over my face, the hairs of my body bristled. |
16 ανεστην και ουκ επεγνων ειδον και ουκ ην μορφη προ οφθαλμων μου αλλ' η αυραν και φωνην ηκουον | 16 Someone stood there -- I did not know his face, but the form stayed there before my eyes. Silence --then I heard a voice, |
17 τι γαρ μη καθαρος εσται βροτος εναντιον κυριου η απο των εργων αυτου αμεμπτος ανηρ | 17 'Can a mortal seem upright to God, would anybody seem pure in the presence of his Maker? |
18 ει κατα παιδων αυτου ου πιστευει κατα δε αγγελων αυτου σκολιον τι επενοησεν | 18 God cannot rely even on his own servants, even with his angels he finds fault. |
19 τους δε κατοικουντας οικιας πηλινας εξ ων και αυτοι εκ του αυτου πηλου εσμεν επαισεν αυτους σητος τροπον | 19 What then of those who live in houses of clay, who are founded on dust? |
20 και απο πρωιθεν εως εσπερας ουκετι εισιν παρα το μη δυνασθαι αυτους εαυτοις βοηθησαι απωλοντο | 20 They are crushed as easily as a moth, between morning and evening they are ground to powder. Theyvanish for ever, with no one to bring them back. |
21 ενεφυσησεν γαρ αυτοις και εξηρανθησαν απωλοντο παρα το μη εχειν αυτους σοφιαν | 21 Their tent-peg is snatched from them, and they die devoid of wisdom.' |