Psalmi 139

VULGATA	Biblia Tysiąclecia
1 In finem. Psalmus David.	1 Kierownikowi chóru. Dawidowy. Psalm. Panie, przenikasz i znasz mnie,
2 Eripe me, Domine, ab homine malo ; a viro iniquo eripe me.	2 Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję. Z daleka przenikasz moje zamysły,
3 Qui cogitaverunt iniquitates in corde, tota die constituebant prælia.	3 widzisz moje działanie i mój spoczynek i wszystkie moje drogi są Ci znane.
4 Acuerunt linguas suas sicut serpentis ; venenum aspidum sub labiis eorum.	4 Choć jeszcze nie ma słowa na języku: Ty, Panie, już znasz je w całości.
5 Custodi me, Domine, de manu peccatoris, et ab hominibus iniquis eripe me. Qui cogitaverunt supplantare gressus meos :	5 Ty ogarniasz mnie zewsząd i kładziesz na mnie swą rękę.
6 absconderunt superbi laqueum mihi. Et funes extenderunt in laqueum ; juxta iter, scandalum posuerunt mihi.	6 Zbyt dziwna jest dla mnie Twa wiedza, zbyt wzniosła: nie mogę jej pojąć.
7 Dixi Domino : Deus meus es tu ; exaudi, Domine, vocem deprecationis meæ.	7 Gdzież się oddalę przed Twoim duchem? Gdzie ucieknę od Twego oblicza?
8 Domine, Domine, virtus salutis meæ, obumbrasti super caput meum in die belli.	8 Gdy wstąpię do nieba, tam jesteś; jesteś przy mnie, gdy się w Szeolu położę.
9 Ne tradas me, Domine, a desiderio meo peccatori : cogitaverunt contra me ; ne derelinquas me, ne forte exaltentur.	9 Gdybym przybrał skrzydła jutrzenki, zamieszkał na krańcu morza:
10 Caput circuitus eorum : labor labiorum ipsorum operiet eos.	10 tam również Twa ręka będzie mnie wiodła i podtrzyma mię Twoja prawica.
11 Cadent super eos carbones ; in ignem dejicies eos : in miseriis non subsistent.	11 Jeśli powiem: Niech mię przynajmniej ciemności okryją i noc mnie otoczy jak światło:
12 Vir linguosus non dirigetur in terra ; virum injustum mala capient in interitu.	12 sama ciemność nie będzie ciemna dla Ciebie, a noc jak dzień zajaśnieje: "mrok jest dla Ciebie jak światło".
13 Cognovi quia faciet Dominus judicium inopis, et vindictam pauperum.	13 Ty bowiem utworzyłeś moje nerki, Ty utkałeś mnie w łonie mej matki.
14 Verumtamen justi confitebuntur nomini tuo, et habitabunt recti cum vultu tuo.	14 Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie, godne podziwu są Twoje dzieła. I dobrze znasz moją duszę,
	15 nie tajna Ci moja istota, kiedy w ukryciu powstawałem, utkany w głębi ziemi.
	16 Oczy Twoje widziały me czyny i wszystkie są spisane w Twej księdze; dni określone zostały, chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał.
	17 Jak nieocenione są dla mnie myśli Twe, Boże, jak jest ogromna ich ilość!
	18 Gdybym je przeliczył, więcej ich niż piasku; gdybym doszedł do końca, jeszcze jestem z Tobą.
	19 O Boże, obyś zgładził bezbożnego, niech krwawi mężowie idą precz ode mnie!
	20 Oni przeciw Tobie zmawiają się podstępnie, za nic mają Twoje myśli.
	21 Panie, czyż nie mam nienawidzić tych, co nienawidzą Ciebie, oraz nie brzydzić się tymi, co przeciw Tobie powstają?
	22 Nienawidzę ich pełnią nienawiści; stali się moimi wrogami.
	23 Zbadaj mnie, Boże, i poznaj me serce; doświadcz i poznaj moje troski,
	24 i zobacz, czy jestem na drodze nieprawej, a skieruj mnie na drogę odwieczną!