Salmi (مزامير) 42

SMITH VAN DYKE	Biblia Tysiąclecia
1 لامام المغنين. قصيدة لبني قورح‎. ‎كما يشتاق الإيل الى جداول المياه هكذا تشتاق نفسي اليك يا الله‎.	1 Kierownikowi chóru. Pieśń pouczająca. Synów Koracha.
2 ‎عطشت نفسي الى الله الى الاله الحي. متى اجيء واتراءى قدام الله‎.	2 Jak łania pragnie wody ze strumieni, tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże!
3 ‎صارت لي دموعي خبزا نهارا وليلا اذ قيل لي كل يوم اين الهك‎.	3 Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego: kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże?
4 ‎هذه اذكرها فاسكب نفسي عليّ. لاني كنت امرّ مع الجمّاع اتدرج‏ معهم الى بيت الله بصوت ترنم وحمد جمهور معيّد‎.	4 Łzy stały się dla mnie chlebem we dnie i w nocy, gdy mówią mi co dzień: Gdzie jest twój Bóg?
5 ‎لماذا انت منحنية يا نفسي ولماذا تئنّين فيّ. ارتجي الله لاني بعد احمده لاجل خلاص وجهه	5 Gdy wspominam o tym, rozrzewnia się dusza moja we mnie, ponieważ wstępowałem do przedziwnego namiotu, do domu Bożego, wśród głosów radości i dziękczynienia w świątecznym orszaku.
6 يا الهي نفسي منحنية فيّ. لذلك اذكرك من ارض الاردن وجبال حرمون من جبل مصعر‎.	6 Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo, i czemu jęczysz we mnie? Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać: Zbawienie mego oblicza
7 ‎غمر ينادي غمرا عند صوت ميازيبك. كل تياراتك ولججك طمت عليّ‎.	7 i mojego Boga. A we mnie samym dusza jest zgnębiona, przeto wspominam Cię z ziemi Jordanu i z ziemi Hermonu, i z góry Misar.
8 ‎بالنهار يوصي الرب رحمته وبالليل تسبيحه عندي صلاة لاله حياتي‎.	8 Głębia przyzywa głębię hukiem Twych potoków. Wszystkie twe nurty i fale nade mną się przewalają.
9 ‎اقول للّه صخرتي لماذا نسيتني. لماذا اذهب حزينا من مضايقة العدو‎.	9 Za dnia udziela mi Pan swojej łaski, a w nocy Mu śpiewam, sławię Boga mego życia.
10 ‎بسحق في عظامي عيّرني مضايقيّ بقولهم لي كل يوم اين الهك‎.	10 Mówię do Boga: Moja Skało, czemu zapominasz o mnie? Czemu chodzę smutny, gnębiony przez wroga?
11 ‎لماذا انت منحنية يا نفسي ولماذا تئنين فيّ. ترجي الله لاني بعد احمده خلاص وجهي والهي	11 Kości we mnie się kruszą, gdy lżą mnie przeciwnicy, gdy cały dzień mówią do mnie: Gdzie jest twój Bóg?
	12 Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo, i czemu jęczysz we mnie? Ufaj Bogu, bo jeszcze Go będę wysławiać: Zbawienie mego oblicza i mojego Boga.