Księga Hioba 3

¹ Wreszcie Hiob otworzył usta i przeklinał swój dzień.

² Hiob zabrał głos i tak mówił:

³ Niech przepadnie dzień mego urodzenia i noc, gdy powiedziano: Poczęty mężczyzna.

⁴ Niech dzień ten zamieni się w ciemność, niech nie dba o niego Bóg w górze. Niechaj nie świeci mu światło,

⁵ niechaj pochłoną go mrok i ciemności. Niechaj się chmurą zasępi, niech targnie się nań nawałnica.

⁶ Niech noc tę praciemność ogarnie i niech ją z dni roku wymażą, niech do miesięcy nie wchodzi!

⁷ O, niech ta noc bezpłodną się stanie i niechaj nie zazna wesela!

⁸ Niech ją przeklną złorzeczący dniowi, którzy są zdolni obudzić Lewiatana.

⁹ Niech zgasną jej gwiazdy wieczorne, by próżno czekała jutrzenki, źrenic nowego dnia nie ujrzała:

¹⁰ bo nie zamknęła mi drzwi życia, by zasłonić przede mną mękę.

¹¹ Dlaczego nie umarłem po wyjściu z łona, nie wyszedłem z wnętrzności, by skonać?

¹² Po cóż mnie przyjęły kolana a piersi podały mi pokarm?

¹³ Teraz bym spał, wypoczywał, odetchnąłbym w śnie pogrążony

¹⁴ z królami, ziemskimi władcami, co sobie stawiali grobowce,

¹⁵ wśród wodzów w złoto zasobnych, których domy pełne są srebra.

¹⁶ Nie żyłbym jak płód poroniony, jak dziecię, co światła nie znało.

¹⁷ Tam niegodziwcy nie krzyczą, spokojni, zużyli już siły.

¹⁸ Tam wszyscy więźniowie bez lęku, nie słyszą już głosu strażnika;

¹⁹ tam razem i mały, i wielki, tam sługa jest wolny od pana.

²⁰ Po co się daje życie strapionym, istnienie złamanym na duchu,

²¹ co śmierci czekają na próżno, szukają jej bardziej niż skarbu w roli;

²² cieszą się, skaczą z radości, weselą się, że doszli do grobu.

²³ Człowiek swej drogi jest nieświadomy, Bóg sam ją przed nim zamyka.

²⁴ Płacz stał mi się pożywieniem, jęki moje płyną jak woda,

²⁵ bo spotkało mnie, czegom się lękał, bałem się, a jednak to przyszło.

²⁶ Nie znam spokoju ni ciszy, nim spocznę, już wrzawa przychodzi.