Księga Hioba 19

¹ Hiob na to odpowiedział i rzekł:

² Dokąd mnie dręczyć będziecie i gnębić waszymi słowami?

³ Dziesiąty raz mnie znieważacie. Nie wstyd wam nade mną się pastwić?

⁴ Gdybym naprawdę zbłądził, tkwiłaby we mnie nieprawość.

⁵ Jeśli naprawdę chcecie triumfować, próbujcie dowieść mi ohydy.

⁶ Wiedzcie, że Bóg mnie pognębił, swe sieci rozstawił wokoło.

⁷ Gdy krzyknę: Gwałt - nie ma echa, Ratunku! - ja nie mam prawa.

⁸ Drogę mi zamknął - nie przejdę; na ścieżkach ciemności roztoczył.

⁹ Pozbawił mnie całkiem godności, koronę zerwał mi z głowy,

¹⁰ wszystko poburzył. Odchodzę. Nadzieję mi podciął jak drzewo.

¹¹ Zapłonął na mnie swym gniewem, za wroga mnie swego poczytał.

¹² Przybyły wszystkie hufce, wytyczyły drogę przeciwko mnie i oblegają mój namiot.

¹³ Bracia ode mnie uciekli, znajomi stronią ode mnie,

¹⁴ najbliżsi zawiedli i domownicy, zapomnieli mnie goście mego domu.

¹⁵ Dla moich służebnic jam obcy, stałem się w ich oczach nieznany.

¹⁶ Na sługę wołałem bez skutku, me usta musiały go prosić,

¹⁷ żonie mój oddech niemiły, i cuchnę własnym dzieciom,

¹⁸ gardzą mną nawet podrostki, szydzą, gdy staram się podnieść.

¹⁹ Odrazę wzbudzam u bliskich, nastają na mnie kochani.

²⁰ Do skóry, do ciała przylgnęły mi kości, ocaliłem (tylko) ciało moich dziąseł.

²¹ Zlitujcie się, przyjaciele, zlitujcie, gdyż Bóg mnie dotknął swą ręką.

²² Czemu, jak Bóg, mnie dręczycie? Nie syci was wygląd ciała?

²³ Któż zdoła utrwalić me słowa, potrafi je w księdze umieścić?

²⁴ Żelaznym rylcem, diamentem, na skale je wyryć na wieki?

²⁵ Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje, na ziemi wystąpi jako ostatni.

²⁶ Potem me szczątki skórą odzieje, i ciałem swym Boga zobaczę.

²⁷ To właśnie ja Go zobaczę, moje oczy ujrzą, nie kto inny; moje nerki już mdleją z tęsknoty.

²⁸ Powiecie: Po cóż nalegać? Czyż powód oskarżeń znajdziemy?

²⁹ Wy sami drżyjcie przed mieczem, bo gniew za grzechy zapłonie. Wiedzcie, że sądy istnieją.