1 Entonces Elifaz de Temán tomó la palabra y dijo: | 1 υπολαβων δε ελιφας ο θαιμανιτης λεγει |
2 ¿Se atrevería alguien a hablarte, estando tú tan deprimido? Pero ¿quién puede contener sus palabras? | 2 μη πολλακις σοι λελαληται εν κοπω ισχυν δε ρηματων σου τις υποισει |
3 Tú has aleccionado a mucha gente y has fortalecido las manos debilitadas; | 3 ει γαρ συ ενουθετησας πολλους και χειρας ασθενους παρεκαλεσας |
4 tus palabras sostuvieron al que tropezaba y has robustecido las rodillas vacilantes. | 4 ασθενουντας τε εξανεστησας ρημασιν γονασιν τε αδυνατουσιν θαρσος περιεθηκας |
5 Pero ahora te llega el turno, y te deprimes, te ha tocado a ti, y estás desconcertado. | 5 νυν δε ηκει επι σε πονος και ηψατο σου συ δε εσπουδασας |
6 ¿Acaso tu piedad no te infunde confianza y tu vida íntegra no te da esperanza? | 6 ποτερον ουχ ο φοβος σου εστιν εν αφροσυνη και η ελπις σου και η ακακια της οδου σου |
7 Recuerda esto: ¿quién pereció siendo inocente o dónde fueron exterminados los hombres rectos? | 7 μνησθητι ουν τις καθαρος ων απωλετο η ποτε αληθινοι ολορριζοι απωλοντο |
8 Por lo que he visto, los que cultivan la maldad y siembran la miseria, cosechan eso mismo: | 8 καθ' ον τροπον ειδον τους αροτριωντας τα ατοπα οι δε σπειροντες αυτα οδυνας θεριουσιν εαυτοις |
9 ellos perecen bajo el aliento de Dios, desaparecen al soplo de su ira. | 9 απο προσταγματος κυριου απολουνται απο δε πνευματος οργης αυτου αφανισθησονται |
10 Los leones cesan de rugir y bramar y los dientes de sus cachorros son quebrados; | 10 σθενος λεοντος φωνη δε λεαινης γαυριαμα δε δρακοντων εσβεσθη |
11 el león perece por falta de presa] y las crías de la leona se dispersan. | 11 μυρμηκολεων ωλετο παρα το μη εχειν βοραν σκυμνοι δε λεοντων ελιπον αλληλους |
12 Una palabra me llegó furtivamente, su leve susurro cautivó mis oídos. | 12 ει δε τι ρημα αληθινον εγεγονει εν λογοις σου ουθεν αν σοι τουτων κακον απηντησεν ποτερον ου δεξεται μου το ους εξαισια παρ' αυτου |
13 Entre las pesadillas de las visiones nocturnas, cuando un profundo sopor invada a los hombres. | 13 φοβοι δε και ηχω νυκτερινη επιπιπτων φοβος επ' ανθρωπους |
14 me sobrevino un temor, un escalofrío, que estremeció todos mis huesos: | 14 φρικη δε μοι συνηντησεν και τρομος και μεγαλως μου τα οστα συνεσεισεν |
15 una ráfaga de viento para sobre mi rostro, eriza los pelos de mi cuerpo; | 15 και πνευμα επι προσωπον μου επηλθεν εφριξαν δε μου τριχες και σαρκες |
16 alguien está de pie, pero no reconozco su semblante, es sólo una forma delante de mis ojos; hay un silencio, y luego oigo una voz: | 16 ανεστην και ουκ επεγνων ειδον και ουκ ην μορφη προ οφθαλμων μου αλλ' η αυραν και φωνην ηκουον |
17 ¿Puede un mortal ser justo ante Dios? ¿Es puro un hombre ante su Creador? | 17 τι γαρ μη καθαρος εσται βροτος εναντιον κυριου η απο των εργων αυτου αμεμπτος ανηρ |
18 Si él no se fía de sus propios servidores y hasta en sus ángeles encuentra errores, | 18 ει κατα παιδων αυτου ου πιστευει κατα δε αγγελων αυτου σκολιον τι επενοησεν |
19 ¡cuánto más en los que habitan en casas de arcilla, y tienen sus cimientos en el polvo! Ellos son aplastados como una polilla, | 19 τους δε κατοικουντας οικιας πηλινας εξ ων και αυτοι εκ του αυτου πηλου εσμεν επαισεν αυτους σητος τροπον |
20 de la noche a la mañana quedan pulverizados: sin que nadie se preocupe, perecen para siempre. | 20 και απο πρωιθεν εως εσπερας ουκετι εισιν παρα το μη δυνασθαι αυτους εαυτοις βοηθησαι απωλοντο |
21 ¿No se les arranca la estaca de su carpa, y mueren por falta de sabiduría? | 21 ενεφυσησεν γαρ αυτοις και εξηρανθησαν απωλοντο παρα το μη εχειν αυτους σοφιαν |