Ecclésiaste 9

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 J’ai donc réfléchi à tout cela et j’ai vu clairement que les justes, les sages et leurs travaux, sont dans la main de Dieu. Lui, en veut-il? Ne veut-il pas? Les humains ne le savent pas: tout peut leur arriver.	1 οτι συν παν τουτο εδωκα εις καρδιαν μου και καρδια μου συν παν ειδεν τουτο ως οι δικαιοι και οι σοφοι και εργασιαι αυτων εν χειρι του θεου και γε αγαπην και γε μισος ουκ εστιν ειδως ο ανθρωπος τα παντα προ προσωπου αυτων
2 Et c’est déroutant que tous aient le même sort: le juste et le méchant, l’homme pur et celui qui ne l’est pas, celui qui offre des sacrifices et celui qui n’en offre pas, celui qui s’engage par un vœu et celui qui craint de le faire.	2 ματαιοτης εν τοις πασιν συναντημα εν τω δικαιω και τω ασεβει τω αγαθω και τω κακω και τω καθαρω και τω ακαθαρτω και τω θυσιαζοντι και τω μη θυσιαζοντι ως ο αγαθος ως ο αμαρτανων ως ο ομνυων καθως ο τον ορκον φοβουμενος
3 Voilà où est le mal dans tout ce qui se fait sous le soleil: tous ont le même sort; voilà pourquoi les fils d’Adam ont plein d’idées méchantes, et leurs pensées déraillent tout au long de leur vie en attendant de terminer chez les morts.	3 τουτο πονηρον εν παντι πεποιημενω υπο τον ηλιον οτι συναντημα εν τοις πασιν και γε καρδια υιων του ανθρωπου επληρωθη πονηρου και περιφερεια εν καρδια αυτων εν ζωη αυτων και οπισω αυτων προς τους νεκρους
4 Tant qu’on se voit parmi les vivants, on garde son assurance: “Chien vivant vaut mieux que lion mort.”	4 οτι τις ος κοινωνει προς παντας τους ζωντας εστιν ελπις οτι ο κυων ο ζων αυτος αγαθος υπερ τον λεοντα τον νεκρον
5 Les vivants savent qu’ils mourront; les morts, eux, ne savent rien. Ils n’ont plus rien à attendre: ils ne sont plus qu’un souvenir oublié.	5 οτι οι ζωντες γνωσονται οτι αποθανουνται και οι νεκροι ουκ εισιν γινωσκοντες ουδεν και ουκ εστιν αυτοις ετι μισθος οτι επελησθη η μνημη αυτων
6 Ils ont pu aimer, haïr, avoir des ambitions: tout s’est perdu et jamais plus ils ne prendront part à tout ce qui se fait sous le soleil.	6 και γε αγαπη αυτων και γε μισος αυτων και γε ζηλος αυτων ηδη απωλετο και μερις ουκ εστιν αυτοις ετι εις αιωνα εν παντι τω πεποιημενω υπο τον ηλιον
7 Puisses-tu prendre plaisir au pain que tu manges et boire ton vin d’un cœur joyeux: ce sera un signe que Dieu est satisfait de ton travail.	7 δευρο φαγε εν ευφροσυνη αρτον σου και πιε εν καρδια αγαθη οινον σου οτι ηδη ευδοκησεν ο θεος τα ποιηματα σου
8 Puisses-tu porter toujours des habits blancs, et n’être pas à court d’huile pour parfumer ta tête.	8 εν παντι καιρω εστωσαν ιματια σου λευκα και ελαιον επι κεφαλην σου μη υστερησατω
9 Jouis de la vie avec la femme que tu aimes, le temps que s’envolent les jours de ta vie. Car c’est là ta part en cette vie tout le temps que tu peines sous le soleil.	9 ιδε ζωην μετα γυναικος ης ηγαπησας πασας ημερας ζωης ματαιοτητος σου τας δοθεισας σοι υπο τον ηλιον πασας ημερας ματαιοτητος σου οτι αυτο μερις σου εν τη ζωη σου και εν τω μοχθω σου ω συ μοχθεις υπο τον ηλιον
10 Tout ce qui sera à ta portée et que tu te sens capable de faire, fais-le; car au séjour des morts où tu t’en vas, il n’y a ni travaux, ni problèmes, ni connaissance, ni sagesse.	10 παντα οσα αν ευρη η χειρ σου του ποιησαι ως η δυναμις σου ποιησον οτι ουκ εστιν ποιημα και λογισμος και γνωσις και σοφια εν αδη οπου συ πορευη εκει
11 J’ai vu encore ceci sous le soleil: le plus rapide n’est pas sûr de gagner la course, ni le plus courageux de gagner la bataille; le pain n’est pas assuré pour les sages, ni la richesse pour les intelligents, ni la meilleure place pour celui qui sait y faire. Car pour tous il y a l’occasion et il y a la malchance.	11 επεστρεψα και ειδον υπο τον ηλιον οτι ου τοις κουφοις ο δρομος και ου τοις δυνατοις ο πολεμος και γε ου τοις σοφοις αρτος και γε ου τοις συνετοις πλουτος και γε ου τοις γινωσκουσιν χαρις οτι καιρος και απαντημα συναντησεται τοις πασιν αυτοις
12 Personne ne sait quand viendra son heure: les fils d’Adam se voient surpris par le malheur comme le poisson pris dans la nasse, comme l’oiseau sur qui se referme le piège.	12 οτι και γε ουκ εγνω ο ανθρωπος τον καιρον αυτου ως οι ιχθυες οι θηρευομενοι εν αμφιβληστρω κακω και ως ορνεα τα θηρευομενα εν παγιδι ως αυτα παγιδευονται οι υιοι του ανθρωπου εις καιρον πονηρον οταν επιπεση επ' αυτους αφνω
13 Parlons de sagesse: voici ce que j’ai vu sous le soleil, et qui ne m’a pas paru une petite chose.	13 και γε τουτο ειδον σοφιαν υπο τον ηλιον και μεγαλη εστιν προς με
14 Il y avait une ville petite, avec peu d’habitants. Un grand roi se présente et l’assiège avec murs et fossés.	14 πολις μικρα και ανδρες εν αυτη ολιγοι και ελθη επ' αυτην βασιλευς μεγας και κυκλωση αυτην και οικοδομηση επ' αυτην χαρακας μεγαλους
15 Dans la ville, pourtant, il y a un homme plein d’astuce, un homme tout ordinaire, et grâce à son astuce la ville est sauvée. Mais c’était un homme tout ordinaire, et personne n’a plus pensé à lui.	15 και ευρη εν αυτη ανδρα πενητα σοφον και διασωσει αυτος την πολιν εν τη σοφια αυτου και ανθρωπος ουκ εμνησθη συν του ανδρος του πενητος εκεινου
16 Alors, moi je dis: la sagesse passe avant les exploits, mais quand il s’agit des pauvres, on méprise leur sagesse: ils peuvent parler, on ne les écoute pas.	16 και ειπα εγω αγαθη σοφια υπερ δυναμιν και σοφια του πενητος εξουδενωμενη και λογοι αυτου ουκ εισιν ακουομενοι
17 Les paroles des sages, dites dans le calme, font plus d’effet que le tapage d’un chef d’écervelés.	17 λογοι σοφων εν αναπαυσει ακουονται υπερ κραυγην εξουσιαζοντων εν αφροσυναις
18 La sagesse a plus de pouvoir que les armes: une seule personne qui s’en moque détruit beaucoup de bonnes choses.	18 αγαθη σοφια υπερ σκευη πολεμου και αμαρτανων εις απολεσει αγαθωσυνην πολλην