Yermĭyahu ( ירמיהו) - Geremia 19

STUTTGARTENSIA-DELITZSCH	SMITH VAN DYKE
1 טֹוב־רָשׁ הֹולֵךְ בְּתֻמֹּו מֵעִקֵּשׁ פָתָיו וְהוּא כְסִיל	1 الفقير السالك بكماله خير من ملتوي الشفتين وهو جاهل.
2 גַּם בְּלֹא־דַעַת נֶפֶשׁ לֹא־טֹוב וְאָץ בְּרַגְלַיִם חֹוטֵא	2 ايضا كون النفس بلا معرفة ليس حسنا والمستعجل برجليه يخطأ.
3 אִוֶּלֶת אָדָם תְּסַלֵּף דַּרְכֹּו וְעַל־יְהוָה יִזְעַף לִבֹּו	3 حماقة الرجل تعوّج طريقه وعلى الرب يحنق قلبه.
4 הֹון יֹסִיף רֵעִים רַבִּים וְדָל מֵרֵעהוּ יִפָּרֵד	4 الغنى يكثر الاصحاب والفقير منفصل عن قريبه.
5 עֵד קָרִים לֹא יִנָּקֶה וְיָפִיחַ כְּזָבִים לֹא יִמָּלֵט	5 شاهد الزور لا يتبرأ والمتكلم بالاكاذيب لا ينجو.
6 רַבִּים יְחַלּוּ פְנֵי־נָדִיב וְכָל־הָרֵעַ לְאִישׁ מַתָּן	6 كثيرون يستعطفون وجه الشريف وكلّ صاحب لذي العطايا.
7 כָּל אֲחֵי־רָשׁ ׀ שְׂנֵאֻהוּ אַף כִּי מְרֵעֵהוּ רָחֲקוּ מִמֶּנּוּ מְרַדֵּף אֲמָרִים [לֹא־ כ] (לֹו־הֵמָּה׃ ק)	7 كل اخوة الفقير يبغضونه. فكم بالحري اصدقاؤه يبتعدون عنه. من يتبع اقوالا فهي له.
8 קֹנֶה־לֵּב אֹהֵב נַפְשֹׁו שֹׁמֵר תְּבוּנָה לִמְצֹא־טֹוב	8 المقتني الحكمة يحب نفسه. الحافظ الفهم يجد خيرا.
9 עֵד קָרִים לֹא יִנָּקֶה וְיָפִיחַ כְּזָבִים יֹאבֵד׃ פ	9 شاهد الزور لا يتبرأ والمتكلم بالاكاذيب يهلك.
10 לֹא־נָאוֶה לִכְסִיל תַּעֲנוּג אַף כִּי־לְעֶבֶד ׀ מְשֹׁל בְּשָׂרִים	10 التنعم لا يليق بالجاهل كم بالاولى لا يليق بالعبد ان يتسلط على الرؤساء
11 שֵׂכֶל אָדָם הֶאֱרִיךְ אַפֹּו וְתִפאַרְתֹּו עֲבֹר עַל־פָּשַׁע	11 تعقل الانسان يبطئ غضبه وفخره الصفح عن معصية.
12 נַהַם כַּכְּפִיר זַעַף מֶלֶךְ וּכְטַל עַל־עֵשֶׂב רְצֹונֹו	12 كزمجرة الاسد حنق الملك وكالطل على العشب رضوانه.
13 הַוֹּת לְאָבִיו בֵּן כְּסִיל וְדֶלֶף טֹרֵד מִדְיְנֵי אִשָּׁה	13 الابن الجاهل مصيبة على ابيه ومخاصمات الزوجة كالوكف المتتابع.
14 בַּיִת וָהֹון נַחֲלַת אָבֹות וּמֵיְהוָה אִשָּׁה מַשְׂכָּלֶת	14 البيت والثروة ميراث من الآباء. اما الزوجة المتعقلة فمن عند الرب.
15 עַצְלָה תַּפִּיל תַּרְדֵּמָה וְנֶפֶשׁ רְמִיָּה תִרְעָב	15 الكسل يلقي في السبات والنفس المتراخية تجوع.
16 שֹׁמֵר מִצְוָה שֹׁמֵר נַפְשֹׁו בֹּוזֵה דְרָכָיו [יוּמָת כ] (יָמוּת׃ ק)	16 حافظ الوصية حافظ نفسه والمتهاون بطرقه يموت.
17 מַלְוֵה יְהוָה חֹונֵן דָּל וּגְמֻלֹו יְשַׁלֶּם־לֹו	17 من يرحم الفقير يقرض الرب وعن معروفه يجازيه.
18 יַסֵּר בִּנְךָ כִּי־יֵשׁ תִּקְוָה וְאֶל־הֲמִיתֹו אַל־תִּשָּׂא נַפְשֶׁךָ	18 ادّب ابنك لان فيه رجاء ولكن على اماتته لا تحمل نفسك.
19 [גֹּרַל־ כ] (גְּדָל־חֵמָה ק) נֹשֵׂא עֹנֶשׁ כִּי אִם־תַּצִּיל וְעֹוד תֹּוסִף	19 الشديد الغضب يحمل عقوبة لانك اذا نجيته فبعد تعيد.
20 שְׁמַע עֵצָה וְקַבֵּל מוּסָר לְמַעַן תֶּחְכַּם בְּאַחֲרִיתֶךָ	20 اسمع المشورة واقبل التأديب لكي تكون حكيما في آخرتك.
21 רַבֹּות מַחֲשָׁבֹות בְּלֶב־אִישׁ וַעֲצַת יְהוָה הִיא תָקוּם	21 في قلب الانسان افكار كثيرة لكن مشورة الرب هي تثبت.
22 תַּאֲוַת אָדָם חַסְדֹּו וְטֹוב־רָשׁ מֵאִישׁ כָּזָב	22 زينة الانسان معروفه والفقير خير من الكذوب
23 יִרְאַת יְהוָה לְחַיִּים וְשָׂבֵעַ יָלִין בַּל־יִפָּקֶד רָע	23 مخافة الرب للحياة. يبيت شبعان لا يتعهده شر.
24 טָמַן עָצֵל יָדֹו בַּצַּלָּחַת גַּם־אֶל־פִּיהוּ לֹא יְשִׁיבֶנָּה	24 الكسلان يخفي يده في الصحفة وايضا الى فمه لا يردها.
25 לֵץ תַּכֶּה וּפֶתִי יַעְרִם וְהֹוכִיחַ לְנָבֹון יָבִין דָּעַת	25 اضرب المستهزئ فيتذكى الاحمق ووبخ فهيما فيفهم معرفة.
26 מְשַׁדֶּד־אָב יַבְרִיחַ אֵם בֵּן מֵבִישׁ וּמַחְפִּיר	26 المخرب اباه والطارد امه هو ابن مخز ومخجل.
27 חַדַל־בְּנִי לִשְׁמֹעַ מוּסָר לִשְׁגֹות מֵאִמְרֵי־דָעַת	27 كف يا ابني عن استماع التعليم للضلالة عن كلام المعرفة.
28 עֵד בְּלִיַּעַל יָלִיץ מִשְׁפָּט וּפִי רְשָׁעִים יְבַלַּע־אָוֶן	28 الشاهد اللئيم يستهزئ بالحق وفم الاشرار يبلع الاثم.
29 נָכֹונוּ לַלֵּצִים שְׁפָטִים וּמַהֲלֻמֹות לְגֵו כְּסִילִים	29 القصاص معد للمستهزئين والضرب لظهر الجهال