Baruc 4

DIODATI	NOVA VULGATA
	1 Ipsa est liber praeceptorum Dei et lex, quae permanet in aeter num. Omnes, qui tenent eam, ad vitam; qui autem relinquunt eam, morientur.
	2 Convertere, Iacob, et apprehende eam; perambula ad splendorem in lumine eius.
	3 Noli dare alteri gloriam tuam et dignitates tuas genti alienae.
	4 Beati sumus, Israel, quia, quae placent Deo, nobis nota sunt.
	5 Confide, popule meus, memoria Israel:
	6 venumdati estis gentibus non in perditionem, sed, quia irritastis Deum, traditi estis adversariis.
	7 Exacerbastis enim eum, qui fecit vos, sacrificantes daemonibus et non Deo.
	8 Obliti autem estis Deum, qui vos pavit, Deum aeternum, et contristastis eam, quae vos enutrivit, Ierusalem.
	9 Vidit enim supervenientem vobis iram a Deo et dixit: “ Audite, vicinae Sion: Superinduxit mihi Deus luctum magnum.
	10 Vidi enim captivitatem filiorum meorum et filiarum, quam superinduxit illis Aeternus.
	11 Nutrivi enim illos cum iucunditate, dimisi autem illos cum fletu et luctu.
	12 Nemo gaudeat super me, viduam et derelictam a multis; desolata sum propter peccata filiorum meorum, quia declinaverunt a lege Dei.
	13 Iustificationes autem eius non cognoverunt neque ambulaverunt in viis mandatorum Dei neque semitas disciplinae in iustitia eius ingressi sunt.
	14 Veniant vicinae Sion; et memores estote captivitatis filiorum meorum et filiarum, quam superinduxit illis Aeternus.
	15 Superinduxit enim illis gentem de longinquo, gentem improbam et alterius linguae, qui non sunt reveriti senem neque parvulorum miserti sunt
	16 et abduxerunt dilectos viduae et a filiabus unicam desolaverunt ”.
	17 Ego autem, quid possum adiuvare vos?
	18 Qui enim superinduxit in vos mala, eripiet vos de manu inimicorum vestrorum.
	19 Abite, filii, abite; ego enim derelicta sum sola.
	20 Exui me stola pacis, indui autem me cilicio obsecrationis meae, clamabo ad Aeternum in diebus meis.
	21 Confidite, filii, clamate ad Deum, et eripiet vos de dominatione, de manu inimicorum.
	22 Ego enim speravi ab Aeterno salutem vestram; et venit mihi gaudium a Sancto super misericordia, quae veniet vobis cito ab Aeterno, salutari vestro.
	23 Emisi enim vos cum luctu et fletu; reddet autem mihi vos Deus cum gaudio et laetitia in aeternum.
	24 Nam, sicut nunc viderunt vicinae Sion vestram captivitatem, sic videbunt cito a Deo vestram salutem, quae superveniet vobis cum magna gloria et splendore Aeterni.
	25 Filii, patienter sustinete iram, quae vobis a Deo supervenit; persecutus est te inimicus tuus, sed cito videbis perditionem in cervicem eorum ascendentem.
	26 Delicati mei ambulaverunt vias asperas, ducti sunt ut grex direptus ab inimicis.
	27 Confidite, filii, et clamate ad Deum; erit enim vestra ab inductore memoria.
	28 Nam sicut fuit mens vestra, ut erraretis a Deo, conversi decuplate studium quaerendi eum;
	29 qui enim induxit in vos mala, inducet in vos aeternam iucunditatem cum salute vestra.
	30 Confide, Ierusalem; consolabitur enim te, qui te nominavit.
	31 Miseri, qui te nocuerunt et qui exsultati sunt in casu tuo!
	32 Miserae civitates, quibus servierunt filii tui; misera, quae accepit filios tuos!
	33 Sicut enim gavisa est in tua ruina et laetata est in tuo casu, ita contristabitur in sua solitudine.
	34 Et amputabo exsultationem multitudinis, et laetitia eius erit in luctum.
	35 Ignis enim superveniet illi ab Aeterno in dies longinquos, et inhabitabitur a daemoniis plurimum temporis.
	36 Circumspice ad orientem, Ierusalem, et vide iucunditatem, quae a Deo tibi superventura est.
	37 Ecce veniunt filii tui, quos emisisti, veniunt congregati ab ortu usque ad occasum verbo Sancti, gaudentes in Dei gloria.