1 וַיֵּצֵא מִשָּׁם וַיָּבֹא אֶל־אַרְצוֹ וַיֵּלְכוּ אַחֲרָיו תַּלְמִידָיו | 1 Et egressus inde, abiit in patriam suam : et sequebantur eum discipuli sui : |
2 וּבְיוֹם הַשַּׁבָּת הֵחֵל לְלַמֵּד בְּבֵית הַכְּנֵסֶת וַיִּשְׁמְעוּ רַבִּים וַיִּשְׁתּוֹמְמוּ לֵאמֹר מֵאַיִן לָזֶה כָּאֵלֶּה וּמַה־הִיא הַחָכְמָה הַנְּתוּנָה לוֹ עַד־אֲשֶׁר נַעֲשֹוּ גְּבוּרוֹת כָּאֵלֶּה עַל־יָדָיו | 2 et facto sabbato cœpit in synagoga docere : et multi audientes admirabantur in doctrina ejus, dicentes : Unde huic hæc omnia ? et quæ est sapientia, quæ data est illi, et virtutes tales, quæ per manus ejus efficiuntur ? |
3 הֲלֹא זֶה הוּא הֶחָרָשׁ בֶּן־מִרְיָם וַאֲחִי יַעֲקֹב וְיוֹסֵי וִיהוּדָה וְשִׁמְעוֹן וַהֲלֹא אַחְיוֹתָיו אִתָּנוּ פֹה וַיְהִי לָהֶם לְמִכְשׁוֹל | 3 Nonne hic est faber, filius Mariæ, frater Jacobi, et Joseph, et Judæ, et Simonis ? nonne et sorores ejus hic nobiscum sunt ? Et scandalizabantur in illo. |
4 וַיֹּאמֶר אֲלֵיהֶם יֵשׁוּעַ אֵין הַנָּבִיא נִקְלֶה כִּי אִם־בְּאַרְצוֹ וּבֵין קְרוֹבָיו וּבְבֵיתוֹ | 4 Et dicebat illis Jesus : Quia non est propheta sine honore nisi in patria sua, et in domo sua, et in cognatione sua. |
5 וְלֹא יָכֹל לַעֲשׂוֹת שָׁם פֶּלֶא רַק עַל־חַלָּשִׁים מְעַטִּים שָׂם אֶת־יָדָיו וַיִּרְפָּאֵם | 5 Et non poterat ibi virtutem ullam facere, nisi paucos infirmos impositis manibus curavit : |
6 וַיִּתְמַהּ עַל־חֶסְרוֹן אֱמוּנָתָם וַיָּסָב בַּכְּפָרִים סָבוֹב וְלַמֵּד | 6 et mirabatur propter incredulitatem eorum, et circuibat castella in circuitu docens.
|
7 וַיִּקְרָא אֶל־שְׁנֵים הֶעָשָׂר וַיָּחֶל לִשְׁלֹחַ אוֹתָם שְׁנַיִם שְׁנָיִם וַיִּתֵּן לָהֶם שָׁלְטָן עַל־רוּחוֹת הַטֻּמְאָה | 7 Et vocavit duodecim : et cœpit eos mittere binos, et dabat illis potestatem spirituum immundorum. |
8 וַיְצַו אוֹתָם אֲשֶׁר לֹא־יִשְׂאוּ מְאוּמָה לַדֶּרֶךְ זוּלָתִי מַקֵּל לְבַדּוֹ לֹא תַרְמִיל וְלֹא לֶחֶם וְלֹא נְחשֶׁת בַּחֲגוֹרָה | 8 Et præcepit eis ne quid tollerent in via, nisi virgam tantum : non peram, non panem, neque in zona æs, |
9 רַק לִהְיוֹת נְעוּלֵי סַנְדָּל וּשְׁתֵּי כֻתֳּנוֹת לֹא יִלְבָּשׁוּ | 9 sed calceatos sandaliis, et ne induerentur duabus tunicis. |
10 וַיֹּאמֶר אֲלֵיהֶם בִּמְקוֹם אֲשֶׁר תָּבֹאוּ בֵּית־אִישׁ שְׁבוּ־בוֹ עַד כִּי־תֵצְאוּ מִשָּׁם | 10 Et dicebat eis : Quocumque introieritis in domum, illic manete donec exeatis inde : |
11 וְכָל־אֲשֶׁר לֹא־יְקַבְּלוּ אֶתְכֶם וְלֹא יִשְׁמְעוּ אֲלֵיכֶם צְאוּ מִשָּׁם וְנַעֲרוּ אֶת עֲפַר כַּפּוֹת רַגְלֵיכֶם לְעֵדוּת לָהֶם אָמֵן אֲנִי אֹמֵר לָכֶם לִסְדֹם וְלַעֲמֹרָה יֵקַל בְּיוֹם הַדִּין מִן־הָעִיר הַהִיא | 11 et quicumque non receperint vos, nec audierint vos, exeuntes inde, excutite pulverem de pedibus vestris in testimonium illis. |
12 וַיֵּצְאוּ וַיִּקְרְאוּ לָשׁוּב בִּתְשׁוּבָה | 12 Et exeuntes prædicabant ut pœnitentiam agerent : |
13 וַיְגָרְשׁוּ שֵׁדִים רַבִּים וַיָּסוּכוּ בַשֶּׁמֶן חַלָּשִׁים רַבִּים וַיִּרְפָּאוּם | 13 et dæmonia multa ejiciebant, et ungebant oleo multos ægros, et sanabant.
|
14 וַיִּשְׁמַע עָלָיו הַמֶּלֶךְ הוֹרְדוֹס כִּי נוֹדַע שְׁמוֹ וַיֹּאמַר יוֹחָנָן הַטּוֹבֵל קָם מִן־הַמֵּתִים וְעַל־כֵּן פֹּעֲלוֹת בּוֹ הַגְּבוּרוֹת | 14 Et audivit rex Herodes (manifestum enim factum est nomen ejus), et dicebat : Quia Joannes Baptista resurrexit a mortuis : et propterea virtutes operantur in illo. |
15 וַאֲחֵרִים אָמְרוּ כִּי הוּא אֵלִיָּהוּ וַאֲחֵרִים אָמְרוּ כִּי־נָבִיא הוּא אוֹ כְּאַחַד הַנְּבִיאִים | 15 Alii autem dicebant : Quia Elias est ; alii vero dicebant : Quia propheta est, quasi unus ex prophetis. |
16 וַיִּשְׁמַע הוֹרְדוֹס וַיֹּאמַר יוֹחָנָן אֲשֶׁר אָנֹכִי נָשָׂאתִי אֶת־רֹאשׁוֹ מֵעָלָיו הוּא קָם מִן־הַמֵּתִים | 16 Quo audito Herodes ait : Quem ego decollavi Joannem, hic a mortuis resurrexit. |
17 כִּי הוּא הוֹרְדוֹס שָׁלַח לִתְפֹּשׂ אֶת־יוֹחָנָן וַיַּאַסְרֵהוּ בְּבֵית הַסֹּהַר בִּגְלַל הוֹרוֹדְיָה אֵשֶׁת פִילִפּוֹס אָחִיו כִּי אֹתָהּ לָקַח לוֹ לְאִשָּׁה | 17 Ipse enim Herodes misit, ac tenuit Joannem, et vinxit eum in carcere propter Herodiadem uxorem Philippi fratris sui, quia duxerat eam. |
18 יַעַן אֲשֶׁר־אָמַר יוֹחָנָן אֶל־הוֹרְדוֹס אֵשֶׁת אָחִיךָ אֵינֶנָּה מֻתֶּרֶת לָךְ | 18 Dicebat enim Joannes Herodi : Non licet tibi habere uxorem fratris tui. |
19 וַתִּשְׂטֹם אוֹתוֹ הוֹרוֹדְיָה וַתְּבַקֵּשׁ הֲמִיתוֹ וְלֹא יָכֹלָה | 19 Herodias autem insidiabatur illi : et volebat occidere eum, nec poterat. |
20 כִּי הוֹרְדוֹס יָרֵא אֶת־יוֹחָנָן בְּדַעְתּוֹ כִּי־הוּא אִישׁ צַדִּיק וְקָדוֹשׁ וַיָּגֶן בַּעֲדוֹ וְהַרְבֵּה עָשָׂה בְּשָׁמְעוֹ אֵלָיו וַיֶּאֱהַב לִשְׁמֹעַ אֹתוֹ | 20 Herodes enim metuebat Joannem, sciens eum virum justum et sanctum : et custodiebat eum, et audito eo multa faciebat, et libenter eum audiebat. |
21 וַיָּבֹא הַיּוֹם הַמֻּכְשָׁר כִּי הוֹרְדוֹס בְּיוֹם הֻלֶּדֶת אֹתוֹ עָשָׂה מִשְׁתֶּה לִגְדוֹלָיו וּלְשָׂרֵי הָאֲלָפִים וּלְרָאשֵׁי הַגָּלִיל | 21 Et cum dies opportunus accidisset, Herodes natalis sui cœnam fecit principibus, et tribunis, et primis Galilææ : |
22 וַתָּבֹא בַת־הוֹרוֹדְיָה וַתְּרַקֵּד וַתִּיטַב בְּעֵינֵי הוֹרְדוֹס וּבְעֵינֵי הַמְסֻבִּים עִמּוֹ וַיֹּאמֶר הַמֶּלֶךְ אֶל־הַנַּעֲרָה שַׁאֲלִי מִמֶּנִּי אֶת־אֲשֶׁר תַּחְפְּצִי וְאֶתֵּן לָךְ | 22 cumque introisset filia ipsius Herodiadis, et saltasset, et placuisset Herodi, simulque recumbentibus, rex ait puellæ : Pete a me quod vis, et dabo tibi : |
23 וַיִּשָּׁבַע לָהּ לֵאמֹר כָּל־אֲשֶׁר תִּשְׁאֲלִי מִמֶּנִּי אֶתֶּן־לָךְ עַד־חֲצִי מַלְכוּתִי | 23 et juravit illi : Quia quidquid petieris dabo tibi, licet dimidium regni mei. |
24 וַתֵּצֵא וַתֹּאמֶר לְאִמָּהּ מָה אֶשְׁאַל וַתֹּאמֶר אֶת־רֹאשׁ יוֹחָנָן הַמַּטְבִּיל | 24 Quæ cum exisset, dixit matri suæ : Quid petam ? At illa dixit : Caput Joannis Baptistæ. |
25 וַתְּמַהֵר מְאֹד לָבוֹא אֶל־הַמֶּלֶךְ וַתִּשְׁאַל לֵאמֹר רְצוֹנִי אֲשֶׁר־תִּתֵּן לִי עַתָּה בַקְּעָרָה אֶת־רֹאשׁ יוֹחָנָן הַמַּטְבִּיל | 25 Cumque introisset statim cum festinatione ad regem, petivit dicens : Volo ut protinus des mihi in disco caput Joannis Baptistæ. |
26 וַיִּתְעַצֵּב הַמֶּלֶךְ מְאֹד אַךְ בַּעֲבוּר הַשְּׁבוּעָה וְהַמְסֻבִּים עִמּוֹ לֹא רָצָה לְהָשִׁיב פָּנֶיהָ | 26 Et contristatus est rex : propter jusjurandum, et propter simul discumbentes, noluit eam contristare : |
27 וּמִיָּד שָׁלַח הַמֶּלֶךְ אַחַד הַשּׁוֹמְרִים וַיְצַוֵּהוּ לְהָבִיא אֶת־רֹאשׁוֹ | 27 sed misso spiculatore præcepit afferri caput ejus in disco. Et decollavit eum in carcere, |
28 וַיֵּלֶךְ וַיִּכְרֹת אֶת־רֹאשׁוֹ בְּבֵית הַסֹּהַר וַיְבִיאֵהוּ בַּקְּעָרָה וַיִּתְּנֵהוּ לַנַּעֲרָה וְהַנַּעֲרָה נָתְנָה אֹתוֹ אֶל־אִמָּהּ | 28 et attulit caput ejus in disco : et dedit illud puellæ, et puella dedit matri suæ. |
29 וַיִּשְׁמְעוּ תַּלְמִידָיו וַיָּבֹאוּ וַיִּשְׂאוּ אֶת־גְּוִיָּתוֹ וַיְשִׂימוּהָ בַּקָּבֶר | 29 Quo audito, discipuli ejus venerunt, et tulerunt corpus ejus : et posuerunt illud in monumento.
|
30 וַיִּקָּהֲלוּ הַשְּׁלִיחִים אֶל־יֵשׁוּעַ וַיַּגִּידוּ לוֹ אֶת־כָּל־אֲשֶׁר עָשֹוּ וְאֵת אֲשֶׁר לִמֵּדוּ | 30 Et convenientes Apostoli ad Jesum, renuntiaverunt ei omnia quæ egerant, et docuerant. |
31 וַיֹּאמֶר אֲלֵיהֶם בֹּאוּ אַתֶּם לְבָדָד אֶל־מְקוֹם חָרְבָּה וְנוּחוּ מְעַט כִּי רַבִּים הָיוּ הַבָּאִים וְהַיֹּצְאִים עַד־לְאֵין־עֵת לָהֶם לֶאֱכוֹל | 31 Et ait illis : Venite seorsum in desertum locum, et requiescite pusillum. Erant enim qui veniebant et redibant multi : et nec spatium manducandi habebant. |
32 וַיֵּלְכוּ מִשָּׁם בָּאֳנִיָּה אֶל־מְקוֹם חָרְבָּה לְבָדָד | 32 Et ascendentes in navim, abierunt in desertum locum seorsum. |
33 וְהֶהָמוֹן רָאָה אוֹתָם יֹצְאִים וַיַּכִּירֻהוּ רַבִּים וַיָּרוּצוּ שָׁמָּה בְּרַגְלֵיהֶם מִכָּל הֶעָרִים וַיַּעַבְרוּ אוֹתָם וַיֵּאָסְפוּ אֵלָיו | 33 Et viderunt eos abeuntes, et cognoverunt multi : et pedestres de omnibus civitatibus concurrerunt illuc, et prævenerunt eos. |
34 וַיֵּצֵא יֵשׁוּעַ וַיַּרְא הֲמוֹן עַם רָב וַיֶּהֱמוּ מֵעָיו עֲלֵיהֶם כִּי הָיוּ כַּצֹּאן אֲשֶׁר אֵין־לָהֶם רֹעֶה וַיָּחֶל לְלַמֵּד אוֹתָם דְּבָרִים הַרְבֵּה | 34 Et exiens vidit turbam multam Jesus : et misertus est super eos, quia erant sicut oves non habentes pastorem, et cœpit docere multa. |
35 וַיְהִי כַּאֲשֶׁר רָפָה הַיּוֹם לַעֲרוֹב וַיִּגְּשׁוּ אֵלָיו תַּלְמִידָיו לֵאמֹר הִנֵּה הַמָּקוֹם חָרֵב וְהַיּוֹם רַד מְאֹד | 35 Et cum jam hora multa fieret, accesserunt discipuli ejus, dicentes : Desertus est locus hic, et jam hora præteriit : |
36 שַׁלַּח אוֹתָם וְיֵלְכוּ אֶל־הַחֲצֵרִים וְהַכְּפָרִים מִסָּבִיב לִקְנוֹת לָהֶם לָחֶם כִּי אֵין־לָהֶם מַה־לֶּאֱכֹל | 36 dimitte illos, ut euntes in proximas villas et vicos, emant sibi cibos, quos manducent. |
37 וַיַּעַן וַיֹּאמֶר אֲלֵיהֶם תְּנוּ אַתֶּם לָהֶם לְאָכְלָה וַיֹּאמְרוּ אֵלָיו הֲנֵלֵךְ לִקְנוֹת לֶחֶם בְּמָאתַיִם דִּינַר וְנִתֵּן לָהֶם לְאָכְלָה | 37 Et respondens ait illis : Date illis vos manducare. Et dixerunt ei : Euntes emamus ducentis denariis panes, et dabimus illis manducare. |
38 וַיֹּאמֶר אֲלֵיהֶם כַּמָּה כִכְּרוֹת־לֶחֶם יֵשׁ לָכֶם לְכוּ וּרְאוּ וַיֵּדְעוּ וַיֹּאמְרוּ חָמֵשׁ וּשְׁנֵי דָגִים | 38 Et dicit eis : Quot panes habetis ? ite, et videte. Et cum cognovissent, dicunt : Quinque, et duos pisces. |
39 וַיְצַו אוֹתָם לָשֶׁבֶת כֻּלָּם חֲבֻרָה חֲבֻרָה לְבַדָּהּ עַל־יְרַק הַדֶּשֶׁא | 39 Et præcepit illis ut accumbere facerent omnes secundum contubernia super viride fœnum. |
40 וַיֵּשְׁבוּ לָהֶם שׁוּרוֹת שׁוּרוֹת לְמֵאוֹת וְלַחֲמִשִּׁים | 40 Et discubuerunt in partes per centenos et quinquagenos. |
41 וַיִּקַּח אֶת־חֲמֵשֶׁת כִּכְּרוֹת הַלֶּחֶם וְאֶת־שְׁנֵי הַדָּגִים וַיִּשָּׂא עֵינָיו הַשָּׁמַיְמָה וַיְבָרֶךְ וַיִּפְרֹס אֶת־הַלֶּחֶם וַיִּתֵּן לְתַלְמִידָיו לָשֹוּם לִפְנֵיהֶם וְאֶת־שְׁנֵי הַדָּגִים חָלַק לְכֻלָּם | 41 Et acceptis quinque panibus et duobus piscibus, intuens in cælum, benedixit, et fregit panes, et dedit discipulis suis, ut ponerent ante eos : et duos pisces divisit omnibus. |
42 וַיֹּאכְלוּ כֻלָּם וַיִּשְׂבָּעוּ | 42 Et manducaverunt omnes, et saturati sunt. |
43 וַיִּשְׂאוּ מִן־הַפְּתוֹתִים מְלוֹא סַלִּים שְׁנֵים עָשָׂר וְגַם מִן־הַדָּגִים | 43 Et sustulerunt reliquias, fragmentorum duodecim cophinos plenos, et de piscibus. |
44 וְהָאֹכְלִים מִן־הַלֶּחֶם הָיוּ כַּחֲמֵשֶׁת אַלְפֵי אִישׁ | 44 Erant autem qui manducaverunt quinque millia virorum.
|
45 וְאַחֲרֵי־כֵן הֵאִיץ בְּתַלְמִידָיו לָרֶדֶת בָּאֳנִיָּה וְלַעֲבוֹר לְפָנָיו אֶל־עֵבֶר הַיָּם אֶל־בֵּית צָיְדָה עַד־שַׁלְּחוֹ אֶת־הָעָם | 45 Et statim coëgit discipulos suos ascendere navim, ut præcederent eum trans fretum ad Bethsaidam, dum ipse dimitteret populum. |
46 וַיְהִי אַחַר שַׁלְּחוֹ אֹתָם וַיַּעַל הָהָרָה לְהִתְפַּלֵּל | 46 Et cum dimisisset eos, abiit in montem orare. |
47 וַיְהִי־עֶרֶב וְהָאֳנִיָּה בָאָה בְּתוֹךְ הַיָּם וְהוּא לְבַדּוֹ בַּיַּבָּשָׁה | 47 Et cum sero esset, erat navis in medio mari et ipse solus in terra. |
48 וַיַּרְא אוֹתָם מִתְיַגְּעִים בְּשׁוּטָם כִּי הָרוּחַ לְנֶגְדָּם וַיְהִי כְּעֵת הָאַשְׁמֹרֶת הָרְבִיעִית וַיָּבֹא אֲלֵיהֶם מִתְהַלֵּךְ עַל־פְּנֵי הַיָּם וַיּוֹאֶל לַעֲבוֹר לִפְנֵיהֶם | 48 Et videns eos laborantes in remigando (erat enim ventus contrarius eis) et circa quartam vigiliam noctis venit ad eos ambulans supra mare : et volebat præterire eos. |
49 וְהֵם בִּרְאוֹתָם אֹתוֹ מִתְהַלֵּךְ עַל־פְּנֵי הַיָּם חָשְׁבוּ כִּי מַרְאֵה־רוּחַ הוּא וַיִּצְעָקוּ | 49 At illi ut viderunt eum ambulantem supra mare, putaverunt phantasma esse, et exclamaverunt. |
50 כִּי־כֻלָּם רָאוּהוּ וַיִּבָּהֵלוּ אָז דִּבֶּר אִתָּם וַיֹּאמֶר אֲלֵיהֶם חִזְקוּ כִּי־אֲנִי הוּא אַל־תִּירָאוּ | 50 Omnes enim viderunt eum, et conturbati sunt. Et statim locutus est cum eis, et dixit eis : Confidite, ego sum : nolite timere. |
51 וַיֵּרֶד אֲלֵיהֶם אֶל־הָאֳנִיָּה וְהָרוּחַ שָׁכָכָה וַיִּשְׁתּוֹמְמוּ עוֹד־יוֹתֵר בִּלְבָבָם וַיִּתְמָהוּ | 51 Et ascendit ad illos in navim, et cessavit ventus. Et plus magis intra se stupebant : |
52 כִּי לֹא הִשְׂכִּילוּ בִּדְבַר־כִּכְּרוֹת הַלָּחֶם מִפְּנֵי טִמְטוּם לְבָבָם | 52 non enim intellexerunt de panibus : erat enim cor eorum obcæcatum. |
53 וַיַּעַבְרוּ אֶת־הַיָּם וַיָּבֹאוּ אַרְצָה גִנֵּיסַר וַיִּקְרְבוּ אֶל־הַיַּבָּשָׁה | 53 Et cum transfretassent, venerunt in terram Genesareth, et applicuerunt. |
54 וַיְהִי כְּצֵאתָם מִן־הָאֳנִיָּה אָז הִכִּירֻהוּ | 54 Cumque egressi essent de navi, continuo cognoverunt eum : |
55 וַיָּרוּצוּ בְּכָל־סְבִיבוֹתֵיהֶם וַיָּחֵלּוּ לָשֵׂאת אֶת־הַחוֹלִים בְּמִשְׁכָּבוֹת אֶל־כָּל־מָקוֹם אֲשֶׁר שָׁמְעוּ כִּי־שָׁם הוּא | 55 et percurrentes universam regionem illam, cœperunt in grabatis eos, qui se male habebant, circumferre, ubi audiebant eum esse. |
56 וּבְכָל־מָקוֹם אֲשֶׁר יָבֹא אֶל־הַכְּפָרִים אוֹ אֶל־הֶעָרִים וְאֶל־הַשָּׂדוֹת שָׁם שָׂמוּ אֶת־הַחוֹלִים בַּחוּצוֹת וַיִּתְחַנְנוּ לוֹ כִּי יִגְּעוּ רַק בִּכְנַף בִּגְדוֹ וְהָיָה כֹּל אֲשֶׁר נָגְעוּ־בוֹ וְנוֹשָׁעוּ | 56 Et quocumque introibat, in vicos, vel in villas aut civitates, in plateis ponebant infirmos, et deprecabantur eum, ut vel fimbriam vestimenti ejus tangerent, et quotquot tangebant eum, salvi fiebant. |