ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Β´ - 2 Maccabei- Maccabees II 7

GREEK BIBLE	BIBLES DES PEUPLES
1 συνεβη δε και επτα αδελφους μετα της μητρος συλλημφθεντας αναγκαζεσθαι υπο του βασιλεως απο των αθεμιτων υειων κρεων εφαπτεσθαι μαστιξιν και νευραις αικιζομενους	1 Voici ce qui arriva encore: on avait arrêté sept frères avec leur mère, et le roi voulait les obliger, en les déchirant à coups de fouets et de nerfs de bœuf, à prendre de la viande de porc interdite par la Loi.
2 εις δε αυτων γενομενος προηγορος ουτως εφη τι μελλεις ερωταν και μανθανειν ημων ετοιμοι γαρ αποθνησκειν εσμεν η παραβαινειν τους πατριους νομους	2 L’un d’eux prit la parole au nom de tous: “Que demandes-tu et que veux-tu savoir de nous? Nous sommes prêts à mourir plutôt que de désobéir à la Loi de nos pères.”
3 εκθυμος δε γενομενος ο βασιλευς προσεταξεν τηγανα και λεβητας εκπυρουν	3 Furieux, le roi ordonna de mettre sur le feu des poêles et des chaudrons. Aussitôt qu’elles furent brûlantes,
4 των δε παραχρημα εκπυρωθεντων τον γενομενον αυτων προηγορον προσεταξεν γλωσσοτομειν και περισκυθισαντας ακρωτηριαζειν των λοιπων αδελφων και της μητρος συνορωντων	4 il ordonna de couper la langue à celui qui avait parlé au nom de tous, puis de lui arracher la peau de la tête et de lui couper les extrémités, sous les yeux de ses frères et de sa mère.
5 αχρηστον δε αυτον τοις ολοις γενομενον εκελευσεν τη πυρα προσαγειν εμπνουν και τηγανιζειν της δε ατμιδος εφ' ικανον διαδιδουσης του τηγανου αλληλους παρεκαλουν συν τη μητρι γενναιως τελευταν λεγοντες ουτως	5 Lorsqu’il fut complètement mutilé, le roi ordonna de l’approcher du feu et de le brûler à la poêle alors qu’il respirait encore. Pendant que la fumée de la poêle se répandait au loin, ses frères et leur mère s’encourageaient les uns les autres à mourir courageusement; ils disaient:
6 ο κυριος ο θεος εφορα και ταις αληθειαις εφ' ημιν παρακαλειται καθαπερ δια της κατα προσωπον αντιμαρτυρουσης ωδης διεσαφησεν μωυσης λεγων και επι τοις δουλοις αυτου παρακληθησεται	6 “Le Seigneur Dieu regarde, il aura sûrement pitié de nous, selon la parole de Moïse dans le Cantique qu’il a prononcé face à tous. Il y est dit: Il aura pitié de ses serviteurs.”
7 μεταλλαξαντος δε του πρωτου τον τροπον τουτον τον δευτερον ηγον επι τον εμπαιγμον και το της κεφαλης δερμα συν ταις θριξιν περισυραντες επηρωτων ει φαγεσαι προ του τιμωρηθηναι το σωμα κατα μελος	7 Lorsque le premier eut passé ainsi à une autre vie, on amena le second pour le supplice, on lui arracha la peau de la tête avec les cheveux et on lui demanda s’il voulait manger du porc plutôt que d’être torturé dans tous les membres de son corps.
8 ο δε αποκριθεις τη πατριω φωνη προσειπεν ουχι διοπερ και ουτος την εξης ελαβεν βασανον ως ο πρωτος	8 Il répondit dans la langue de ses pères: “Non!” C’est pourquoi à son tour il subit les mêmes supplices que le premier.
9 εν εσχατη δε πνοη γενομενος ειπεν συ μεν αλαστωρ εκ του παροντος ημας ζην απολυεις ο δε του κοσμου βασιλευς αποθανοντας ημας υπερ των αυτου νομων εις αιωνιον αναβιωσιν ζωης ημας αναστησει	9 Au moment de rendre le dernier soupir, il dit: “Tu n’es qu’un criminel! Tu nous ôtes la vie présente, mais le Roi de l’Univers nous ressuscitera pour une vie éternelle, nous qui mourons par fidélité à ses Lois.”
10 μετα δε τουτον ο τριτος ενεπαιζετο και την γλωσσαν αιτηθεις ταχεως προεβαλεν και τας χειρας ευθαρσως προετεινεν	10 Après lui on tortura le troisième; à la demande du bourreau il présenta aussitôt sa langue et tendit sans hésiter ses mains.
11 και γενναιως ειπεν εξ ουρανου ταυτα κεκτημαι και δια τους αυτου νομους υπερορω ταυτα και παρ' αυτου ταυτα παλιν ελπιζω κομισασθαι	11 Il eut le courage de déclarer: “Je tiens du Ciel ces mains, mais à cause de ses lois je les sacrifie, et c’est de lui que j’attends qu’il me les rende.”
12 ωστε αυτον τον βασιλεα και τους συν αυτω εκπλησσεσθαι την του νεανισκου ψυχην ως εν ουδενι τας αλγηδονας ετιθετο	12 Le roi lui-même et son entourage furent étonnés du courage de ce jeune homme qui comptait pour rien ses souffrances.
13 και τουτου δε μεταλλαξαντος τον τεταρτον ωσαυτως εβασανιζον αικιζομενοι	13 Lorsqu’il fut mort, on fit subir au quatrième les mêmes supplices.
14 και γενομενος προς το τελευταν ουτως εφη αιρετον μεταλλασσοντας υπ' ανθρωπων τας υπο του θεου προσδοκαν ελπιδας παλιν αναστησεσθαι υπ' αυτου σοι μεν γαρ αναστασις εις ζωην ουκ εσται	14 Sur le point de mourir il dit: “Heureux ceux qui meurent de la main des hommes avec l’espérance qu’ils ont reçue de Dieu, d’être ressuscités par lui; mais pour toi il n’y aura pas de résurrection pour la vie.”
15 εχομενως δε τον πεμπτον προσαγοντες ηκιζοντο	15 On amena ensuite le cinquième et on le tortura. Les yeux fixés sur le roi, il dit:
16 ο δε προς αυτον ιδων ειπεν εξουσιαν εν ανθρωποις εχων φθαρτος ων ο θελεις ποιεις μη δοκει δε το γενος ημων υπο του θεου καταλελειφθαι	16 “Quoique mortel, tu as autorité sur les hommes et tu fais ce que tu veux, mais ne crois pas que notre race soit abandonnée par Dieu.
17 συ δε καρτερει και θεωρει το μεγαλειον αυτου κρατος ως σε και το σπερμα σου βασανιει	17 Attends, et tu verras sa grande puissance et comment il te tourmentera, toi et ta race.”
18 μετα δε τουτον ηγον τον εκτον και μελλων αποθνησκειν εφη μη πλανω ματην ημεις γαρ δι' εαυτους ταυτα πασχομεν αμαρτοντες εις τον εαυτων θεον αξια θαυμασμου γεγονεν	18 Après lui on amena le sixième. Sur le point de mourir il dit: “Ne te fais aucune illusion, c’est en péchant contre notre Dieu que nous nous sommes attiré ces malheurs, et maintenant nous passons par des épreuves peu communes.
19 συ δε μη νομισης αθωος εσεσθαι θεομαχειν επιχειρησας	19 Mais toi qui oses faire la guerre à Dieu, ne pense pas que tu resteras sans châtiment.”
20 υπεραγοντως δε η μητηρ θαυμαστη και μνημης αγαθης αξια ητις απολλυμενους υιους επτα συνορωσα μιας υπο καιρον ημερας ευψυχως εφερεν δια τας επι κυριον ελπιδας	20 Elle fut vraiment admirable, et elle mérite de rester célèbre, cette mère qui vit mourir ses sept fils en l’espace d’un jour! Elle le supporta sans faiblir à cause de l’espérance qu’elle mettait dans le Seigneur.
21 εκαστον δε αυτων παρεκαλει τη πατριω φωνη γενναιω πεπληρωμενη φρονηματι και τον θηλυν λογισμον αρσενι θυμω διεγειρασα λεγουσα προς αυτους	21 Elle encourageait chacun d’eux dans la langue de ses pères, et remplie des plus beaux sentiments, elle soutenait par un courage viril sa tendresse de mère.
22 ουκ οιδ' οπως εις την εμην εφανητε κοιλιαν ουδε εγω το πνευμα και την ζωην υμιν εχαρισαμην και την εκαστου στοιχειωσιν ουκ εγω διερρυθμισα	22 Elle leur disait: “Je ne sais comment vous êtes apparus dans mes entrailles: ce n’est pas moi qui vous ai donné l’esprit et la vie, ce n’est pas moi qui ai assemblé les différents membres qui forment votre corps.
23 τοιγαρουν ο του κοσμου κτιστης ο πλασας ανθρωπου γενεσιν και παντων εξευρων γενεσιν και το πνευμα και την ζωην υμιν παλιν αποδιδωσιν μετ' ελεους ως νυν υπερορατε εαυτους δια τους αυτου νομους	23 Le Créateur du monde, qui a formé l’homme à sa naissance et qui a conçu l’origine de tous les êtres, vous rendra dans sa miséricorde l’esprit et la vie, puisque maintenant vous vous méprisez vous-mêmes par amour pour ses lois.”
24 ο δε αντιοχος οιομενος καταφρονεισθαι και την ονειδιζουσαν υφορωμενος φωνην ετι του νεωτερου περιοντος ου μονον δια λογων εποιειτο την παρακλησιν αλλα και δι' ορκων επιστου αμα πλουτιειν και μακαριστον ποιησειν μεταθεμενον απο των πατριων και φιλον εξειν και χρειας εμπιστευσειν	24 Antiocus pensa qu’elle était en train de l’insulter et de le maudire. Comme le plus jeune était encore en vie, le roi lui dit, et même il lui promit par serment de le rendre à la fois riche et heureux s’il abandonnait les traditions de ses ancêtres. Il lui promettait d’en faire son ami et de lui confier de hautes fonctions.
25 του δε νεανιου μηδαμως προσεχοντος προσκαλεσαμενος ο βασιλευς την μητερα παρηνει γενεσθαι του μειρακιου συμβουλον επι σωτηρια	25 Comme le garçon n’y prêtait aucune attention, le roi fit approcher la mère et lui parla avec insistance pour qu’elle conseille à son fils de sauver sa vie.
26 πολλα δε αυτου παραινεσαντος επεδεξατο πεισειν τον υιον	26 Comme il insistait tellement, elle accepta de persuader son fils.
27 προσκυψασα δε αυτω χλευασασα τον ωμον τυραννον ουτως εφησεν τη πατριω φωνη υιε ελεησον με την εν γαστρι περιενεγκασαν σε μηνας εννεα και θηλασασαν σε ετη τρια και εκθρεψασαν σε και αγαγουσαν εις την ηλικιαν ταυτην και τροφοφορησασαν	27 Elle se pencha donc vers lui et, trompant le cruel tyran, elle parla ainsi à son fils dans la langue de ses pères: “Mon fils, aie pitié de moi! Je t’ai porté neuf mois dans mon sein, je t’ai allaité durant trois ans, je t’ai nourri et élevé jusqu’à l’âge où tu es: en toutes choses j’ai pris soin de toi.
28 αξιω σε τεκνον αναβλεψαντα εις τον ουρανον και την γην και τα εν αυτοις παντα ιδοντα γνωναι οτι ουκ εξ οντων εποιησεν αυτα ο θεος και το των ανθρωπων γενος ουτω γινεται	28 Je t’en supplie, mon enfant, regarde le ciel et la terre, vois tout ce qu’ils contiennent, et sache que c’est Dieu qui les a faits de rien: c’est ainsi qu’est apparue la race humaine.
29 μη φοβηθης τον δημιον τουτον αλλα των αδελφων αξιος γενομενος επιδεξαι τον θανατον ινα εν τω ελεει συν τοις αδελφοις σου κομισωμαι σε	29 Ne redoute pas ce bourreau, mais montre-toi digne de tes frères, accepte la mort pour que je te retrouve avec tes frères au temps de la miséricorde.”
30 ετι δε ταυτης καταληγουσης ο νεανιας ειπεν τινα μενετε ουχ υπακουω του προσταγματος του βασιλεως του δε προσταγματος ακουω του νομου του δοθεντος τοις πατρασιν ημων δια μωυσεως	30 Elle parlait encore quand le jeune homme dit: “Qu’attendez-vous? Je n’obéis pas aux ordres du roi, j’obéis aux prescriptions de la Loi donnée par Moïse à nos pères.
31 συ δε πασης κακιας ευρετης γενομενος εις τους εβραιους ου μη διαφυγης τας χειρας του θεου	31 Mais toi qui as amené tant de malheurs sur les Hébreux, tu n’échapperas pas aux mains de Dieu!
32 ημεις γαρ δια τας εαυτων αμαρτιας πασχομεν	32 Nous, nous souffrons à cause de nos péchés,
33 ει δε χαριν επιπληξεως και παιδειας ο ζων κυριος ημων βραχεως επωργισται και παλιν καταλλαγησεται τοις εαυτου δουλοις	33 Notre Seigneur, qui est vivant, nous a montré un moment sa colère pour nous corriger et nous éduquer, mais il se réconciliera avec ses serviteurs.
34 συ δε ω ανοσιε και παντων ανθρωπων μιαρωτατε μη ματην μετεωριζου φρυαττομενος αδηλοις ελπισιν επι τους ουρανιους παιδας επαιρομενος χειρα	34 Toi par contre, impie et le plus impur de tous les hommes, ne te gonfle pas d’orgueil, laisse là tes rêves et cesse de lever la main contre les serviteurs de Dieu,
35 ουπω γαρ την του παντοκρατορος εποπτου θεου κρισιν εκπεφευγας	35 car tu n’as pas encore échappé au jugement du Dieu tout-puissant qui veille sur toute chose.
36 οι μεν γαρ νυν ημετεροι αδελφοι βραχυν υπενεγκαντες πονον αεναου ζωης υπο διαθηκην θεου πεπτωκασιν συ δε τη του θεου κρισει δικαια τα προστιμα της υπερηφανιας αποιση	36 Nos frères ont souffert une épreuve passagère en échange d’une vie qui ne finit pas, ils sont déjà couverts par l’Alliance de Dieu. Toi au contraire, par la justice de Dieu, tu porteras le châtiment de ton orgueil.
37 εγω δε καθαπερ οι αδελφοι και σωμα και ψυχην προδιδωμι περι των πατριων νομων επικαλουμενος τον θεον ιλεως ταχυ τω εθνει γενεσθαι και σε μετα ετασμων και μαστιγων εξομολογησασθαι διοτι μονος αυτος θεος εστιν	37 Comme mes frères, je livre mon corps et ma vie pour les lois de mes pères. Je supplie Dieu d’avoir bientôt pitié de notre race et de t’amener par les tourments et la souffrance à reconnaître qu’il est le seul Dieu.
38 εν εμοι δε και τοις αδελφοις μου στησαι την του παντοκρατορος οργην την επι το συμπαν ημων γενος δικαιως επηγμενην	38 Que la colère du Tout-Puissant, justement déchaînée contre toute notre race, s’arrête enfin sur moi et sur mes frères.”
39 εκθυμος δε γενομενος ο βασιλευς τουτω παρα τους αλλους χειριστως απηντησεν πικρως φερων επι τω μυκτηρισμω	39 Le roi fut profondément blessé par ces paroles de défi. Devenu furieux, il tortura celui-ci plus cruellement que les autres.
40 και ουτος ουν καθαρος μετηλλαξεν παντελως επι τω κυριω πεποιθως	40 C’est ainsi que ce jeune homme mourut, dans la droiture et la totale confiance dans le Seigneur.
41 εσχατη δε των υιων η μητηρ ετελευτησεν	41 Enfin la mère mourut, la dernière, après ses fils.
42 τα μεν ουν περι τους σπλαγχνισμους και τας υπερβαλλουσας αικιας επι τοσουτον δεδηλωσθω	42 Mais en voilà assez sur la question des repas rituels et sur des supplices qui passèrent toute mesure.