1 βροτος γαρ γεννητος γυναικος ολιγοβιος και πληρης οργης | 1 El hombre, nacido de mujer, tiene una vida breve y cargada de tormentos: |
2 η ωσπερ ανθος ανθησαν εξεπεσεν απεδρα δε ωσπερ σκια και ου μη στη | 2 como una flor, brota y se marchita; huye sin detenerse, como una sombra. |
3 ουχι και τουτου λογον εποιησω και τουτον εποιησας εισελθειν εν κριματι ενωπιον σου | 3 ¡Y sobre alguien así tú abres los ojos, lo enfrentas contigo en un juicio! |
4 τις γαρ καθαρος εσται απο ρυπου αλλ' ουθεις | 4 Pero ¿quién sacará lo puro de lo impuro? Nadie, ciertamente. |
5 εαν και μια ημερα ο βιος αυτου επι της γης αριθμητοι δε μηνες αυτου παρα σοι εις χρονον εθου και ου μη υπερβη | 5 Ya que sus días están determinados y tú conoces el número de sus meses, ya que le has puesto un límite infranqueable, |
6 αποστα απ' αυτου ινα ησυχαση και ευδοκηση τον βιον ωσπερ ο μισθωτος | 6 ¡aparta de él tu mirada y déjalo solo, para que disfrute de su jornada como un asalariado! |
7 εστιν γαρ δενδρω ελπις εαν γαρ εκκοπη ετι επανθησει και ο ραδαμνος αυτου ου μη εκλιπη | 7 Para el árbol hay una esperanza: si es cortado, aún puede reverdecer y no dejará de tener retoños. |
8 εαν γαρ γηραση εν γη η ριζα αυτου εν δε πετρα τελευτηση το στελεχος αυτου | 8 Aunque su raíz haya envejecido en el suelo y su tronco esté muerto en el polvo, |
9 απο οσμης υδατος ανθησει ποιησει δε θερισμον ωσπερ νεοφυτον | 9 apenas siente el agua, produce nuevos brotes y echa ramas, como una planta joven. |
10 ανηρ δε τελευτησας ωχετο πεσων δε βροτος ουκετι εστιν | 10 Pero el hombre, cuando muere, queda inerte; el mortal que expira, ¿dónde está? |
11 χρονω γαρ σπανιζεται θαλασσα ποταμος δε ερημωθεις εξηρανθη | 11 El agua del mar se evapora, un río se agota y se seca: |
12 ανθρωπος δε κοιμηθεις ου μη αναστη εως αν ο ουρανος ου μη συρραφη και ουκ εξυπνισθησονται εξ υπνου αυτων | 12 así el hombre se acuesta y no se levanta; desaparecerán los cielos, antes que él se despierte, antes que se alce de su sueño. |
13 ει γαρ οφελον εν αδη με εφυλαξας εκρυψας δε με εως αν παυσηται σου η οργη και ταξη μοι χρονον εν ω μνειαν μου ποιηση | 13 ¡Ah, si tú me ocultaras en el Abismo, si me escondieras hasta que pase tu enojo y me fijaras un plazo para acordarte de mí! |
14 εαν γαρ αποθανη ανθρωπος ζησεται συντελεσας ημερας του βιου αυτου υπομενω εως αν παλιν γενωμαι | 14 –Un hombre, una vez muerto, ¿podrá revivir?–. Entonces yo esperaría, todos los días de mi servicio, hasta que llegue mi relevo: |
15 ειτα καλεσεις εγω δε σοι υπακουσομαι τα δε εργα των χειρων σου μη αποποιου | 15 tú llamarías, y yo te respondería, ansiarías ver la obra de tus manos. |
16 ηριθμησας δε μου τα επιτηδευματα και ου μη παρελθη σε ουδεν των αμαρτιων μου | 16 Porque entonces no contarías mis pasos ni observarías mi pecado; |
17 εσφραγισας δε μου τας ανομιας εν βαλλαντιω επεσημηνω δε ει τι ακων παρεβην | 17 mi delito estaría bajo sello en una bolsa y cubrirías mi culpa con un enduido. |
18 και πλην ορος πιπτον διαπεσειται και πετρα παλαιωθησεται εκ του τοπου αυτης | 18 Pero la montaña cae y se desmorona, la roca es removida de su sitio; |
19 λιθους ελεαναν υδατα και κατεκλυσεν υδατα υπτια του χωματος της γης και υπομονην ανθρωπου απωλεσας | 19 las aguas desgastan las piedras, al polvo de la tierra se lo lleva el aguacero: ¡así tú destruyes la esperanza del mortal! |
20 ωσας αυτον εις τελος και ωχετο επεστησας αυτω το προσωπον και εξαπεστειλας | 20 Lo abates para siempre, y él se va, desfiguras su rostro y lo despides. |
21 πολλων δε γενομενων των υιων αυτου ουκ οιδεν εαν δε ολιγοι γενωνται ουκ επισταται | 21 Se honra a sus hijos, pero él no lo sabe; si son envilecidos, él no se da cuenta. |
22 αλλ' η αι σαρκες αυτου ηλγησαν η δε ψυχη αυτου επενθησεν | 22 ¡Sólo en carne propia siente el sufrimiento, sólo por sí mismo está de duelo! |