1 κριτης σοφος παιδευσει τον λαον αυτου και ηγεμονια συνετου τεταγμενη εσται | 1 Um governador sábio julga o seu povo; o governo de um homem sensato será estável. |
2 κατα τον κριτην του λαου ουτως και οι λειτουργοι αυτου και κατα τον ηγουμενον της πολεως παντες οι κατοικουντες αυτην | 2 Tal o juiz do povo, tais os seus ministros; tal o governador da cidade, tais os seus habitantes. |
3 βασιλευς απαιδευτος απολει τον λαον αυτου και πολις οικισθησεται εν συνεσει δυναστων | 3 Um rei privado de juízo perde o seu povo, as cidades povoam-se pelo bom senso dos que governam. |
4 εν χειρι κυριου η εξουσια της γης και τον χρησιμον εγερει εις καιρον επ' αυτης | 4 O domínio sobre um país está na mão de Deus. Ele lhe suscitará no tempo oportuno um governador útil. |
5 εν χειρι κυριου ευοδια ανδρος και προσωπω γραμματεως επιθησει δοξαν αυτου | 5 A prosperidade do homem está na mão de Deus; é ele que põe na fronte do escriba um sinal de honra. |
6 επι παντι αδικηματι μη μηνιασης τω πλησιον και μη πρασσε μηδεν εν εργοις υβρεως | 6 Não te recordes de nenhuma injustiça causada pelo próximo, nada faças por um procedimento injusto. |
7 μισητη εναντι κυριου και ανθρωπων υπερηφανια και εξ αμφοτερων πλημμελης η αδικια | 7 O orgulho é abominável a Deus e aos homens; e toda a iniqüidade das nações provoca horror. |
8 βασιλεια απο εθνους εις εθνος μεταγεται δια αδικιας και υβρεις και χρηματα | 8 Um reino passa de um povo a outro, por causa das injustiças, dos ultrajes e de fraudes diversas. |
9 τι υπερηφανευεται γη και σποδος οτι εν ζωη ερριψα τα ενδοσθια αυτου | 9 Nada há mais criminoso do que a avareza; de que se orgulha o que é terra e cinza? |
10 μακρον αρρωστημα σκωπτει ιατρος και βασιλευς σημερον και αυριον τελευτησει | 10 Nada há mais iníqüo do que o amor ao dinheiro; aquele que o ama chega até a vender a sua alma. Vivo ainda, despojou-se de suas próprias entranhas. |
11 εν γαρ τω αποθανειν ανθρωπον κληρονομησει ερπετα και θηρια και σκωληκας | 11 A duração de todo o poder é breve; uma doença prolongada cansa o médico. |
12 αρχη υπερηφανιας ανθρωπου αφιστασθαι απο κυριου και απο του ποιησαντος αυτον απεστη η καρδια αυτου | 12 O médico atalha um breve mal-estar; assim, um que hoje é rei amanhã morrerá. |
13 οτι αρχη υπερηφανιας αμαρτια και ο κρατων αυτης εξομβρησει βδελυγμα δια τουτο παρεδοξασεν κυριος τας επαγωγας και κατεστρεψεν εις τελος αυτους | 13 Quando o homem está morto, tem por herança serpentes, bichos e vermes. |
14 θρονους αρχοντων καθειλεν ο κυριος και εκαθισεν πραεις αντ' αυτων | 14 O início do orgulho num homem é renegar a Deus, |
15 ριζας εθνων εξετιλεν ο κυριος και εφυτευσεν ταπεινους αντ' αυτων | 15 pois seu coração se afasta daquele que o criou, porque o princípio de todo pecado é o orgulho; aquele que nele se compraz será coberto de maldições, e acabará sendo por elas derrubado. |
16 χωρας εθνων κατεστρεψεν ο κυριος και απωλεσεν αυτας εως θεμελιων γης | 16 Eis porque o Senhor desonrou a assembléia dos maus, e os destruiu para sempre. |
17 εξηρεν εξ αυτων και απωλεσεν αυτους και κατεπαυσεν απο γης το μνημοσυνον αυτων | 17 Deus derrubou os tronos dos chefes orgulhosos e em lugar deles fez sentar homens pacíficos. |
18 ουκ εκτισται ανθρωποις υπερηφανια ουδε οργη θυμου γεννημασιν γυναικων | 18 Deus fez secar as raízes das nações arrogantes, e implantou os humildes entre as mesmas nações. |
19 σπερμα εντιμον ποιον σπερμα ανθρωπου σπερμα εντιμον ποιον οι φοβουμενοι τον κυριον σπερμα ατιμον ποιον σπερμα ανθρωπου σπερμα ατιμον ποιον οι παραβαινοντες εντολας | 19 O Senhor destruiu as terras das nações, e as arruinou até os alicerces. |
20 εν μεσω αδελφων ο ηγουμενος αυτων εντιμος και οι φοβουμενοι κυριον εν οφθαλμοις αυτου | 20 Destruiu muitas delas e exterminou-as, apagou a sua lembrança de sobre a terra. |
21 - | 21 Deus apaga a memória dos orgulhosos, enquanto faz perdurar a dos humildes de coração. |
22 πλουσιος και ενδοξος και πτωχος το καυχημα αυτων φοβος κυριου | 22 O orgulho não foi criado para os homens, nem a cólera para o sexo feminino. |
23 ου δικαιον ατιμασαι πτωχον συνετον και ου καθηκει δοξασαι ανδρα αμαρτωλον | 23 A raça do homem que teme a Deus será honrada; será desonrado aquele que desprezar os preceitos do Senhor. |
24 μεγισταν και κριτης και δυναστης δοξασθησεται και ουκ εστιν αυτων τις μειζων του φοβουμενου τον κυριον | 24 Entre os seus irmãos, a homenagem é feita para aquele que os governa; aqueles que temem a Deus serão honrados na presença do Senhor. |
25 οικετη σοφω ελευθεροι λειτουργησουσιν και ανηρ επιστημων ου γογγυσει | 25 Rico, nobre ou pobre, sua glória é o temor do Senhor. |
26 μη σοφιζου ποιησαι το εργον σου και μη δοξαζου εν καιρω στενοχωριας σου | 26 Não desprezes o homem justo, ainda que pobre; não enalteças um pecador, ainda que rico, |
27 κρεισσων εργαζομενος και περισσευων εν πασιν η περιπατων δοξαζομενος και απορων αρτων | 27 O grande, o justo e o poderoso recebem homenagens, mas ninguém é maior do que aquele que teme a Deus. |
28 τεκνον εν πραυτητι δοξασον την ψυχην σου και δος αυτη τιμην κατα την αξιαν αυτης | 28 Homens livres serão os súditos de um escravo sensato. Repreendido, o homem prudente e bem educado não murmura, e o ignorante não será honrado. |
29 τον αμαρτανοντα εις την ψυχην αυτου τις δικαιωσει και τις δοξασει τον ατιμαζοντα την ζωην αυτου | 29 Não te orgulhes do trabalho que fazes, não sejas indolente no tempo da adversidade. |
30 πτωχος δοξαζεται δι' επιστημην αυτου και πλουσιος δοξαζεται δια τον πλουτον αυτου | 30 Mais vale o trabalho e abundância, do que o jactancioso que não tem pão. |
31 ο δεδοξασμενος εν πτωχεια και εν πλουτω ποσαχως και ο αδοξος εν πλουτω και εν πτωχεια ποσαχως | 31 Meu filho, conserva tua alma na doçura, e dá-lhe a honra que merece. |
| 32 Aquele que peca contra si mesmo, que o justificará? Quem devolverá a honra a quem desonrou sua vida? |
| 33 Um pobre é honrado pelo seu conhecimento e temor a Deus; há quem o é por causa de suas riquezas. |
| 34 Mas quanta glória teria se fosse rico aquele que é honrado, mesmo sendo pobre! Mas o que se gloria de sua riqueza, acautele-se para não se tornar pobre. |