ΤΩΒΙΤ - Tobia - Tobit 3

GREEK BIBLE	VULGATA
1 και λυπηθεις εκλαυσα και προσευξαμην μετ' οδυνης λεγων	1 Tunc Tobias ingemuit, et cœpit orare cum lacrimis,
2 δικαιος ει κυριε και παντα τα εργα σου και πασαι αι οδοι σου ελεημοσυναι και αληθεια και κρισιν αληθινην και δικαιαν συ κρινεις εις τον αιωνα	2 dicens : Justus es, Domine, et omnia judicia tua justa sunt, et omnes viæ tuæ, misericordia, et veritas, et judicium.
3 μνησθητι μου και επιβλεψον επ' εμε μη με εκδικησης ταις αμαρτιαις μου και τοις αγνοημασιν μου και των πατερων μου α ημαρτον ενωπιον σου	3 Et nunc Domine, memor esto mei, et ne vindictam sumas de peccatis meis, neque reminiscaris delicta mea, vel parentum meorum.
4 παρηκουσαν γαρ των εντολων σου εδωκας ημας εις διαρπαγην και αιχμαλωσιαν και θανατον και παραβολην ονειδισμου πασιν τοις εθνεσιν εν οις εσκορπισμεθα	4 Quoniam non obedivimus præceptis tuis, ideo traditi sumus in direptionem, et captivitatem, et mortem, et in fabulam, et in improperium omnibus nationibus in quibus dispersisti nos.
5 και νυν πολλαι αι κρισεις σου εισιν αληθιναι εξ εμου ποιησαι περι των αμαρτιων μου και των πατερων μου οτι ουκ εποιησαμεν τας εντολας σου ου γαρ επορευθημεν εν αληθεια ενωπιον σου	5 Et nunc Domine, magna judicia tua, quia non egimus secundum præcepta tua, et non ambulavimus sinceriter coram te.
6 και νυν κατα το αρεστον ενωπιον σου ποιησον μετ' εμου επιταξον αναλαβειν το πνευμα μου οπως απολυθω και γενωμαι γη διοτι λυσιτελει μοι αποθανειν η ζην οτι ονειδισμους ψευδεις ηκουσα και λυπη εστιν πολλη εν εμοι επιταξον απολυθηναι με της αναγκης ηδη εις τον αιωνιον τοπον μη αποστρεψης το προσωπον σου απ' εμου	6 Et nunc Domine, secundum voluntatem tuam fac mecum, et præcipe in pace recipi spiritum meum : expedit enim mihi mori magis quam vivere.
7 εν τη αυτη ημερα συνεβη τη θυγατρι ραγουηλ σαρρα εν εκβατανοις της μηδιας και ταυτην ονειδισθηναι υπο παιδισκων πατρος αυτης	7 Eadem itaque die, contigit ut Sara filia Raguelis in Rages civitate Medorum et ipsa audiret improperium ab una ex ancillis patris sui,
8 οτι ην δεδομενη ανδρασιν επτα και ασμοδαυς το πονηρον δαιμονιον απεκτεινεν αυτους πριν η γενεσθαι αυτους μετ' αυτης ως εν γυναιξιν και ειπαν αυτη ου συνιεις αποπνιγουσα σου τους ανδρας ηδη επτα εσχες και ενος αυτων ουκ ωνασθης	8 quoniam tradita fuerat septem viris, et dæmonium nomine Asmodæus occiderat eos, mox ut ingressi fuissent ad eam.
9 τι ημας μαστιγοις ει απεθαναν βαδιζε μετ' αυτων μη ιδοιμεν σου υιον η θυγατερα εις τον αιωνα	9 Ergo cum pro culpa sua increparet puellam, respondit ei, dicens : Amplius ex te non videamus filium aut filiam super terram, interfectrix virorum tuorum.
10 ταυτα ακουσασα ελυπηθη σφοδρα ωστε απαγξασθαι και ειπεν μια μεν ειμι τω πατρι μου εαν ποιησω τουτο ονειδος αυτω εστιν και το γηρας αυτου καταξω μετ' οδυνης εις αδου	10 Numquid et occidere me vis, sicut jam occidisti septem viros ? Ad hanc vocem perrexit in superius cubiculum domus suæ : et tribus diebus, et tribus noctibus non manducavit, neque bibit :
11 και εδεηθη προς τη θυριδι και ειπεν ευλογητος ει κυριε ο θεος μου και ευλογητον το ονομα σου το αγιον και εντιμον εις τους αιωνας ευλογησαισαν σε παντα τα εργα σου εις τον αιωνα	11 sed in oratione persistens cum lacrimis deprecabatur Deum, ut ab isto improperio liberaret eam.
12 και νυν κυριε τους οφθαλμους μου και το προσωπον μου εις σε δεδωκα	12 Factum est autem die tertia, dum compleret orationem, benedicens Dominum
13 ειπον απολυσαι με απο της γης και μη ακουσαι με μηκετι ονειδισμον	13 dixit : Benedictum est nomen tuum, Deus patrum nostrorum : qui cum iratus fueris, misericordiam facies, et in tempore tribulationis peccata dimittis his qui invocant te.
14 συ γινωσκεις κυριε οτι καθαρα ειμι απο πασης αμαρτιας ανδρος	14 Ad te, Domine, faciem meam converto ; ad te oculos meos dirigo.
15 και ουκ εμολυνα το ονομα μου ουδε το ονομα του πατρος μου εν τη γη της αιχμαλωσιας μου μονογενης ειμι τω πατρι μου και ουχ υπαρχει αυτω παιδιον ο κληρονομησει αυτον ουδε αδελφος εγγυς ουδε υπαρχων αυτω υιος ινα συντηρησω εμαυτην αυτω γυναικα ηδη απωλοντο μοι επτα ινα τι μοι ζην και ει μη δοκει σοι αποκτειναι με επιταξον επιβλεψαι επ' εμε και ελεησαι με και μηκετι ακουσαι με ονειδισμον	15 Peto, Domine, ut de vinculo improperii hujus absolvas me, aut certe desuper terram eripias me.
16 και εισηκουσθη η προσευχη αμφοτερων ενωπιον της δοξης του μεγαλου ραφαηλ	16 Tu scis, Domine, quia numquam concupivi virum, et mundam servavi animam meam ab omni concupiscentia.
17 και απεσταλη ιασασθαι τους δυο του τωβιτ λεπισαι τα λευκωματα και σαρραν την του ραγουηλ δουναι τωβια τω υιω τωβιτ γυναικα και δησαι ασμοδαυν το πονηρον δαιμονιον διοτι τωβια επιβαλλει κληρονομησαι αυτην εν αυτω τω καιρω επιστρεψας τωβιτ εισηλθεν εις τον οικον αυτου και σαρρα η του ραγουηλ κατεβη εκ του υπερωου αυτης	17 Numquam cum ludentibus miscui me, neque cum his qui in levitate ambulant, participem me præbui.
	18 Virum autem cum timore tuo, non cum libidine mea, consensi suscipere.
	19 Et, aut ego indigna fui illis, aut illi forsitan me non fuerunt digni, quia forsitan viro alii conservasti me.
	20 Non est enim in hominis potestate consilium tuum.
	21 Hoc autem pro certo habet omnis qui te colit : quod vita ejus, si in probatione fuerit, coronabitur ; si autem in tribulatione fuerit, liberabitur ; et si in correptione fuerit, ad misericordiam tuam venire licebit.
	22 Non enim delectaris in perditionibus nostris : quia post tempestatem tranquillum facis, et post lacrimationem et fletum, exultationem infundis.
	23 Sit nomen tuum, Deus Israël, benedictum in sæcula.
	24 In illo tempore exauditæ sunt preces amborum in conspectu gloriæ summi Dei :
	25 et missus est angelus Domini sanctus Raphaël ut curaret eos ambos, quorum uno tempore sunt orationes in conspectu Domini recitatæ.