Hebrews 1

DOUAI-RHEIMS	GREEK BIBLE
1 God, who, at sundry times and in divers manners, spoke in times past to the fathers by the prophets, last of all,	1 Ο Θεος, αφου ελαλησε το παλαι προς τους πατερας ημων δια των προφητων πολλακις και πολυτροπως,
2 In these days hath spoken to us by his Son, whom he hath appointed heir of all things, by whom also he made the world.	2 εν ταις εσχαταις ταυταις ημεραις ελαλησε προς ημας δια του Υιου, τον οποιον εθεσε κληρονομον παντων, δι' ου εκαμε και τους αιωνας?
3 Who being the brightness of his glory, and the figure of his substance, and upholding all things by the word of his power, making purgation of sins, sitteth on the right hand of the majesty on high.	3 οστις ων απαυγασμα της δοξης και χαρακτηρ της υποστασεως αυτου, και βασταζων τα παντα με τον λογον της δυναμεως αυτου, αφου δι' εαυτου εκαμε καθαρισμον των αμαρτιων ημων, εκαθησεν εν δεξια της μεγαλωσυνης εν υψηλοις,
4 Being made so much better than the angels, as he hath inherited a more excellent name than they.	4 τοσουτον ανωτερος των αγγελων γενομενος, οσον εξοχωτερον υπερ αυτους ονομα εκληρονομησε.
5 For to which of the angels hath he said at any time, Thou art my Son, to day have I begotten thee? And again, I will be to him a Father, and he shall be to me a Son?	5 Διοτι προς τινα των αγγελων ειπε ποτε? Υιος μου εισαι συ, Εγω σημερον σε εγεννησα; και παλιν? Εγω θελω εισθαι εις αυτον Πατηρ, και αυτος θελει εισθαι εις εμε Υιος;
6 And again, when he bringeth in the first begotten into the world, he saith: And let all the angels of God adore him.	6 Οταν δε παλιν εισαγαγη τον πρωτοτοκον εις την οικουμενην, λεγει? Και ας προσκυνησωσιν εις αυτον παντες οι αγγελοι του Θεου.
7 And to the angels indeed he saith: He that maketh his angels spirits, and his ministers a flame of fire.	7 Και περι μεν των αγγελων λεγει? Ο ποιων τους αγγελους αυτου πνευματα, και τους λειτουργους αυτου πυρος φλογα?
8 But to the Son: Thy throne, O God, is for ever and ever: a sceptre of justice is the sceptre of thy kingdom.	8 περι δε του Υιου? Ο θρονος σου, ω Θεε, ειναι εις τον αιωνα του αιωνος? σκηπτρον ευθυτητος ειναι το σκηπτρον της βασιλειας σου.
9 Thou hast loved justice, and hated iniquity: therefore God, thy God, hath anointed thee with the oil of gladness above thy fellows.	9 Ηγαπησας δικαιοσυνην και εμισησας ανομιαν? δια τουτο εχρισε σε, ο Θεος, ο Θεος σου, ελαιον αγαλλιασεως υπερ τους μετοχους σου?
10 And: Thou in the beginning, O Lord, didst found the earth: and the works of thy hands are the heavens.	10 και? Συ κατ' αρχας, Κυριε, την γην εθεμελιωσας, και εργα των χειρων σου ειναι οι ουρανοι?
11 They shall perish, but thou shalt continue: and they shall all grow old as a garment.	11 αυτοι θελουσιν απολεσθη, συ δε διαμενεις? και παντες ως ιματιον θελουσι παλαιωθη,
12 And as a vesture shalt thou change them, and they shall be changed: but thou art the selfsame, and thy years shall not fail.	12 και ως περιενδυμα θελεις τυλιξει αυτους, και θελουσιν αλλαχθη? Συ ομως εισαι ο αυτος, και τα ετη σου δεν θελουσιν εκλειψει.
13 But to which of the angels said he at any time: Sit on my right hand, until I make thy enemies thy footstool?	13 Προς τινα δε των αγγελων ειπε ποτε? Καθου εκ δεξιων μου, εωσου θεσω τους εχθρους σου υποποδιον των ποδων σου;
14 Are they not all ministering spirits, sent to minister for them, who shall receive the inheritance of salvation?	14 Δεν ειναι παντες λειτουργικα πνευματα εις υπηρεσιαν αποστελλομενα δια τους μελλοντας να κληρονομησωσι σωτηριαν;