Livro de Jó 14

SAGRADA BIBLIA	Biblia Tysiąclecia
1 O homem nascido da mulher vive pouco tempo e é cheio de muitas misérias;	1 Człowiek zrodzony z niewiasty ma krótkie i bolesne życie,
2 é como uma flor que germina e logo fenece, uma sombra que foge sem parar.	2 wyrasta i więdnie jak kwiat, przemija jak cień chwilowy;
3 E é sobre ele que abres os olhos, e o chamas a juízo contigo.	3 a z gniewem na niego spoglądasz i stawiasz przed swoim sądem.
4 Quem fará sair o puro do impuro? Ninguém.	4 Któż czystym uczyni skalane? Nikt zgoła.
5 Se seus dias estão contados, se em teu poder está o número dos seus meses, e fixado um limite que ele não ultrapassará,	5 Człowieka dni ilość zliczona, i liczba miesięcy u Ciebie, kres wyznaczyłeś im nieprzekraczalny.
6 afasta dele os teus olhos; deixa-o até que acabe o seu dia como um trabalhador.	6 Zaniechaj go, wzrok Twój oderwij, niech cieszy się dniem najemnika!
7 Para uma árvore, há esperança; cortada, pode reverdecer, e os seus ramos brotam.	7 Drzewo ma jeszcze nadzieję, bo ścięte, na nowo wyrasta, świeży pęd nie obumrze.
8 Quando sua raiz tiver envelhecido na terra, e seu tronco estiver morto no solo,	8 Choć bowiem korzeń zestarzeje się w ziemi, a pień jego w piasku zbutwieje,
9 ao contato com a água, tornar-se-á verde de novo, e distenderá ramos como uma jovem planta.	9 gdy wodę poczuje, odrasta, rozwija się jak młoda roślina.
10 Mas quando o homem morre, fica estendido; o mortal expira; onde está ele?	10 A mocarz umarły przepada. Gdzież będzie człowiek, gdy zginie?
11 As águas correm do lago, o rio se esgota e seca;	11 Wody z morza znikną i rzeki wprzód wyschną doszczętnie -
12 assim o homem se deita para não mais levantar. Durante toda a duração dos céus, ele não despertará; jamais sairá de seu sono.	12 a człowiek umarły nie wstanie, zbudzi się, gdy nieba nie stanie, nie zdoła się ze snu ocucić.
13 Se, pelo menos, me escondesses na região dos mortos, ao abrigo, até que tua cólera tivesse passado, se me fixasses um limite em que te lembrasses de mim!	13 O gdybyś w Szeolu mnie schował, ukrył, aż gniew Twój przeminie, czas mi postawił, kiedy mnie wspomnisz...
14 Se um homem, uma vez morto, pudesse reviver! Todo o tempo de meu combate eu esperaria até que me viessem soerguer,	14 Ale czy zmarły ożyje? Czekałbym przez wszystkie dni mojej walki, aż taka chwila nadejdzie.
15 tu me chamarias e eu te responderia; estenderias a tua destra para a obra de tuas mãos.	15 Ty mówiłbyś, ja bym odpowiadał, tęskniłbyś do dzieła rąk swoich.
16 Mas agora contas os meus passos, e observas todos os meus pecados;	16 Obliczyłbyś wtedy moje kroki, zło byś mi puścił w niepamięć,
17 tu selaste como num saco os meus crimes, puseste um sinal sobre minhas iniqüidades.	17 pod pieczęcią trzymał przestępstwa, wybielił wszystkie me grzechy.
18 Mas a montanha acaba por cair, e o rochedo desmorona longe de seu lugar;	18 Góra rozpadnie się w gruzy i skała zmieni swe miejsce,
19 as águas escavam a pedra, o aluvião leva a terra móvel; assim aniquilas a esperança do homem.	19 woda zniszczy kamienie, fala podmyje glebę; i Ty nadzieję niweczysz w człowieku.
20 Tu o pões por terra; ele se vai embora para sempre; tu o desfiguras e o mandas embora.	20 Miażdżysz na zawsze i on odchodzi, pozbawiasz kształtu, odsyłasz.
21 Estejam os seus filhos honrados, ele o ignora; sejam eles humilhados, não faz caso.	21 Czy we czci jego synowie? - On nie wie. Czy też wzgardzeni? Już o tym nie myśli.
22 É somente por ele que sua carne sofre; sua alma só se lamenta por ele.	22 Zadręcza go własne ciało, odczuwa ból swojej duszy.