Tobit 2

CATHOLIC PUBLIC DOMAIN	Biblia Tysiąclecia
1 In truth, after this, when there was a feast day of the Lord, and a good dinner had been prepared in the house of Tobit,	1 Tak więc za panowania Asarhaddona wróciłem do swego domu i żona moja Anna, i syn mój Tobiasz zostali mi przywróceni. Na naszą Pięćdziesiątnicę, to jest na Święto Tygodni, przygotowano mi wspaniałą ucztę, a ja zająłem miejsce przy stole.
2 he said to his son: “Go, and bring some others who fear God from our tribe to feast with us.”	2 Zastawiono mi stół i przyniesiono liczne potrawy. Wtedy powiedziałem do mojego syna Tobiasza: Dziecko, idź, a gdy znajdziesz kogo biednego z braci moich uprowadzonych do Niniwy, który zachowuje wierność całym sercem, przyprowadź go tu, aby jadł razem ze mną. Ja czekam, dziecko, na twój powrót.
3 And after he had gone, returning, he reported to him that one of the sons of Israel, with his throat cut, was lying in the street. And immediately, he leapt from his place reclining at table, left behind his dinner, and went forth with fasting to the body.	3 Wyszedł więc Tobiasz, aby poszukać jakiegoś biednego między naszymi braćmi, ale wrócił i rzekł: Ojcze!, a ja odpowiedziałem: Oto jestem dziecko. A on odezwał się: Ojcze, oto jeden nasz rodak został zamordowany i porzucony na rynku. I dopiero co go uduszono.
4 And taking it up, he carried it in secret to his house, so that, after the sun had set, he might bury him cautiously.	4 Wtedy wyskoczyłem, pozostawiłem ucztę nietkniętą, ściągnąłem człowieka z placu i złożyłem go w jednym z moich pomieszczeń, czekając aż do zachodu, aby go pogrzebać.
5 And after he had hidden the body, he chewed his bread with mourning and fear,	5 Powróciłem, umyłem się i jadłem chleb w smutku.
6 remembering the word that the Lord spoke through the prophet Amos: “Your feast days shall be turned into lamentation and mourning.”	6 Wspominałem sobie przy tym na słowa proroka Amosa, które wypowiedział o Betel: Wasze święta zamienią się na smutki, a wasze pieśni na żałobne lamentacje.
7 Truly, when the sun had set, he went out, and he buried him.	7 I wybuchnąłem płaczem. Potem, gdy słońce zaszło, wyszedłem, wykopałem grób i pogrzebałem tamtego.
8 Yet all his neighbors argued with him, saying: “Now, an order was given to execute you because of this matter, and you barely escaped a death sentence, and again you are burying the dead?”	8 Moi sąsiedzi mówili drwiąc ze mnie: Jeszcze się nie boi. Już bowiem z powodu takiego samego czynu poszukiwano go, aby go zabić, tak że musiał uciekać, i oto znowu grzebie umarłych.
9 But Tobit, fearing God more than the king, stole away the bodies of the slain and concealed them in his house, and in the middle of the night, he buried them.	9 Tej nocy wykąpałem się i poszedłem na podwórze, i położyłem się pod murem dziedzińca. Z powodu upału miałem twarz odkrytą.
10 But it happened one day, being tired from burying the dead, he came into his house, and he threw himself down next to the wall, and he slept.	10 Nie zauważyłem, że ptaki siedziały nade mną na murze. Wtedy spadły ciepłe odchody ich na moje oczy i spowodowały bielmo. Poszedłem do lekarzy, aby się wyleczyć. Ale tym bardziej oczy moje wygasały z powodu bielma, im bardziej smarowano mi je maścią, aż w końcu całkiem oślepłem. Przez cztery lata byłem niewidomy. Wszyscy moi bracia smucili się z mojego powodu. Achikar utrzymywał mnie przez dwa lata, zanim wyjechał do Elimaidy.
11 And, as he was sleeping, warm droppings from a swallow’s nest fell upon his eyes, and he was made blind.	11 W tym właśnie czasie żona moja Anna przędła, wykonując kobiece roboty.
12 And so the Lord permitted this trial to befall him, in order that an example might be given to posterity of his patience, which is even like that of holy Job.	12 Odsyłała to wszystko pracodawcom, a oni dawali jej za to zapłatę. Siódmego dnia miesiąca Dystros odcięła przędzę i odesłała ją pracodawcom. Oni dali jej pełną zapłatę i dodali do tego koziołka.
13 For, even from his infancy, he had always feared God and kept his commandments, so he was not discouraged before God because of the scourge of blindness that had befallen him.	13 Kiedy koziołek szedł do mnie, zaczął beczeć. Zawołałem wtedy żonę i powiedziałem: Skąd ten koziołek? Czy nie pochodzi on z kradzieży? Oddaj go właścicielom! Nie wolno nam bowiem jeść niczego, co pochodzi z kradzieży.
14 But he remained immoveable in the fear of God, giving thanks to God all the days of his life.	14 A ona mi rzekła: Jest to podarunek dodany mi do zarobku. Ja nie wierzyłem jej i powiedziałem, żeby oddała go właścicielom, i wstydziłem się z tego powodu za nią. A ona odpowiedziała: Gdzie są teraz twoje ofiary, gdzie są twoje dobre uczynki? Teraz jest już wszystko o tobie wiadome.
15 For just as kings have mocked blessed Job, so also his relatives and acquaintances ridiculed his life, saying:
16 “Where is your hope, on behalf of which you gave alms and buried the dead?”
17 In truth, Tobit corrected them, saying: “Do not speak in this way,
18 for we are the sons of the holy ones, and we look forward to that life which God will give to those who never change in their faith before him.”
19 In truth, his wife Anna went out to weaving work daily, and she brought back the provisions that she was able to obtain by the labor of her hands.
20 Whereupon it happened that, having received a young goat, she brought it home.
21 When her husband heard the sound of its bleating, he said, “Look, so that it might not be stolen, return it to its owners, for it is not lawful for us either to eat, or to touch, anything stolen.”
22 At this, his wife, being angry, answered, “Clearly, your hope has become vanity, and the manner of your almsgiving has become apparent.”
23 And with these and other similar such words, she reproached him.