ΙΩΒ - Giobbe - Job 13

LXX	BIBLES DES PEUPLES
1 ιδου ταυτα εωρακεν μου ο οφθαλμος και ακηκοεν μου το ους	1 Oui, tout cela mes yeux l’ont vu, mes oreilles l’ont entendu et compris.
2 και οιδα οσα και υμεις επιστασθε και ουκ ασυνετωτερος ειμι υμων	2 Ce que vous savez, moi aussi je le sais, je ne suis pas inférieur à vous.
3 ου μην δε αλλ' εγω προς κυριον λαλησω ελεγξω δε εναντιον αυτου εαν βουληται	3 Mais je voudrais parler au Tout-Puissant et faire à Dieu mes remontrances.
4 υμεις δε εστε ιατροι αδικοι και ιαται κακων παντες	4 Car peut-être vous êtes des charlatans, et vous venez avec de faux remèdes.
5 ειη δε υμιν κωφευσαι και αποβησεται υμιν εις σοφιαν	5 Vous devriez vous taire pour de bon, et c’est alors que vous seriez des sages.
6 ακουσατε ελεγχον στοματος μου κρισιν δε χειλεων μου προσεχετε	6 Écoutez plutôt ma critique, et soyez attentifs aux raisons que j’apporte.
7 ποτερον ουκ εναντι κυριου λαλειτε εναντι δε αυτου φθεγγεσθε δολον	7 Allez-vous défendre Dieu avec des mensonges, le justifier avec des bêtises?
8 η υποστελεισθε υμεις δε αυτοι κριται γενεσθε	8 Voulez-vous prendre son parti et prendre en mains sa cause?
9 καλον γε εαν εξιχνιαση υμας ει γαρ τα παντα ποιουντες προστεθησεσθε αυτω	9 C’est alors qu’il pourrait vous examiner, et vous ne l’auriez pas: lui n’est pas un humain.
10 ουθεν ηττον ελεγξει υμας ει δε και κρυφη προσωπα θαυμασετε	10 Soyez sûrs qu’il vous punira si, en secret, vous avez choisi votre camp.
11 ποτερον ουχι δεινα αυτου στροβησει υμας φοβος δε παρ' αυτου επιπεσειται υμιν	11 Est-ce que sa majesté vous laisse sans crainte? son épouvante n’est-elle jamais tombée sur vous?
12 αποβησεται δε υμων το αγαυριαμα ισα σποδω το δε σωμα πηλινον	12 Vos vieux refrains ne sont que poussière, vos murailles sont des murs de boue.
13 κωφευσατε ινα λαλησω και αναπαυσωμαι θυμου	13 Faites-moi le silence car je veux parler, peu importe ce qui m’arrivera!
14 αναλαβων τας σαρκας μου τοις οδουσιν ψυχην δε μου θησω εν χειρι	14 Je vais jouer le tout pour le tout, je mets ma vie dans la balance.
15 εαν με χειρωσηται ο δυναστης επει και ηρκται η μην λαλησω και ελεγξω εναντιον αυτου	15 Il peut me tuer, je n’ai pas peur, je veux défendre devant lui ma façon de voir.
16 και τουτο μοι αποβησεται εις σωτηριαν ου γαρ εναντιον αυτου δολος εισελευσεται	16 Cela peut-être me sauvera, car un traître n’irait pas se présenter.
17 ακουσατε ακουσατε τα ρηματα μου αναγγελω γαρ υμων ακουοντων	17 Écoutez bien mes paroles, et comprenez mes explications.
18 ιδου εγω εγγυς ειμι του κριματος μου οιδα εγω οτι δικαιος αναφανουμαι	18 J’ai mis en forme mes arguments, et je sais que j’ai raison.
19 τις γαρ εστιν ο κριθησομενος μοι οτι νυν κωφευσω και εκλειψω	19 Si quelqu’un est capable de me répliquer, je n’aurai plus qu’à me taire et mourir.
20 δυειν δε μοι χρηση τοτε απο του προσωπου σου ου κρυβησομαι	20 Mais toi, Seigneur, épargne-moi sur deux points, et je ne me cacherai plus devant toi:
21 την χειρα απ' εμου απεχου και ο φοβος σου μη με καταπλησσετω	21 que ta main cesse de me frapper, que ta terreur cesse de m’épouvanter.
22 ειτα καλεσεις εγω δε σοι υπακουσομαι η λαλησεις εγω δε σοι δωσω ανταποκρισιν	22 Puis explique-toi et je répondrai, ou c’est moi qui parlerai et tu me reprendras.
23 ποσαι εισιν αι αμαρτιαι μου και αι ανομιαι μου διδαξον με τινες εισιν	23 Combien ai-je de dettes et de fautes? Fais-moi connaître ma faute et mon péché!
24 δια τι απ' εμου κρυπτη ηγησαι δε με υπεναντιον σοι	24 Pourquoi me caches-tu ta face et me regardes-tu comme ton ennemi?
25 η ως φυλλον κινουμενον υπο ανεμου ευλαβηθηση η ως χορτω φερομενω υπο πνευματος αντικεισαι μοι	25 Aimes-tu effrayer la feuille livrée au vent, persécuter une paille sèche?
26 οτι κατεγραψας κατ' εμου κακα περιεθηκας δε μοι νεοτητος αμαρτιας	26 Pourquoi alors rédiger contre moi tes griefs et me reprocher mes fautes de jeunesse?
27 εθου δε μου τον ποδα εν κωλυματι εφυλαξας δε μου παντα τα εργα εις δε ριζας των ποδων μου αφικου	27 Tu m’empêches d’aller où je veux, tu surveilles toutes mes démarches et tu relèves les traces de mes pas!
28 ο παλαιουται ισα ασκω η ωσπερ ιματιον σητοβρωτον	28 Il se défait comme un bois vermoulu, comme un habit mangé aux mites.