Knjiga o Jobu 9

Biblija Hrvatski	BIBLIA
1 Job progovori i reče:	1 Job tomó la palabra y dijo:
2 »Zaista, dobro ja znadem da je tako: kako da pred Bogom čovjek ima pravo?	2 Bien sé yo, en verdad, que es así: ¿cómo ante Dios puede ser justo un hombre?
3 Ako bi se tkogod htio preti s njime, odvratio mu ne bi ni jednom od tisuću.	3 A quien pretenda litigar con él, no le responderá ni una vez entre mil.
4 Srcem on je mudar, a snagom svesilan, i tko bi se njemu nekažnjeno opro?	4 Entre los más sabios, entre los más fuertes, ¿quién le hizo frente y salió bien librado?
5 On brda premješta, a ona to ne znaju, u jarosti svojoj on ih preokreće.	5 El traslada los montes sin que se den cuenta, y los zarandea en su furor.
6 Pokreće on zemlju sa njezina mjesta, iz temelja njene potresa stupove.	6 El sacude la tierra de su sitio, y se tambalean sus columnas.
7 Kad zaprijeti suncu, ono se ne rađa, on pečatom svojim i zvijezde pečati.	7 A su veto el sol no se levanta, y pone un sello a las estrellas.
8 Jedini on je nebesa razapeo i pučinom morskom samo on hodao.	8 El solo desplegó los Cielos, y holló la espalda de la Mar.
9 Stvorio je Medvjede i Oriona, Vlašiće i zvijezđa na južnome nebu.	9 El hizo la Osa y Orión, las Cabrillas y las Cámaras del Sur.
10 Tvorac on je djela silnih, nepojmljivih čudesa koja se izbrojit’ ne mogu.	10 Es autor de obras grandiosas, insondables, de maravillas sin número.
11 Ide pored mene, a ja ga ne vidim; evo, on prolazi – ja ga ne opažam.	11 Si pasa junto a mí, yo no le veo, si se desliza, no le advierto.
12 Ugrabi li što, tko će mu to priječit’, i tko ga pitat’ smije: ‘Što si učinio?’	12 Si en algo hace presa, ¿quién le estorbará? ¿quién le dirá: «¿Qué es lo que haces?»
13 Bog silni srdžbu svoju ne opoziva: pred njim poniču saveznici Rahaba.	13 Dios no cede en su cólera: bajo él quedan postrados los esbirros de Ráhab.
14 Pa kako onda da njemu odgovorim, koju riječ da protiv njega izaberem?	14 ¡Cuánto menos podré yo defenderme y rebuscar razones frente a él!
15 I da sam u pravu, odvratio ne bih, u suca svojega milost bih molio.	15 Aunque tuviera razón, no hallaría respuesta, ¡a mi juez tendría que suplicar!
16 A kad bi se na zov moj i odazvao, vjerovao ne bih da on glas moj sluša.	16 Y aunque le llame y me responda, aún no creo que escuchará mi voz.
17 Jer, za dlaku jednu on mene satire, bez razloga moje rane umnožava.	17 ¡El, que me aplasta por un pelo, que multiplica sin razón mis heridas,
18 Ni časa jednoga predahnut’ mi ne dâ, nego mene svakom gorčinom napaja!	18 y ni aliento recobrar me deja, sino que me harta de amargura!
19 Ako je na snagu – ta on je najjači! Ako je na pravdu – tko će njega na sud?	19 Si se trata de fuerza, ¡es él el Poderoso! Si de justicia, ¿quién le emplazará?
20 Da sam i prav, usta bi me osudila, da sam i nevin, zlim bi me proglasila.	20 Si me creo justo, su boca me condena, si intachable, me declara perverso.
21 A jesam li nevin? Ni sam ne znam više, moj je život meni sasvim omrzao!	21 ¿Soy intachable? ¡Ni yo mismo me conozco, y desprecio mi vida!
22 Jer, to je svejedno; i zato ja kažem: nevina i grešnika on dokončava.	22 Pero todo da igual, y por eso digo: él extermina al intachable y al malvado.
23 I bič smrtni kad bi odjednom ubijô... ali on se ruga nevolji nevinih.	23 Si un azote acarrea la muerte de improviso, él se ríe de la angustia de los inocentes.
24 U zemlji predanoj u šake zlikovaca, on oči sucima njezinim zastire. Ako on to nije, tko je drugi onda?	24 En un país sujeto al poder de un malvado, él pone un velo en el rostro de sus jueces: si no es él, ¿quién puede ser?
25 Od skoroteče su brži moji dani, bježe daleko, nigdje dobra ne videć’.	25 Mis días han sido más raudos que un correo, se han ido sin ver la dicha.
26 K’o čamci od rogoza hitro promiču, k’o orao na plijen kada se zaleti.	26 Se han deslizado lo mismo que canoas de junco, como águila que cae sobre la presa.
27 Kažem li: zaboravit ću jadikovku, razvedrit ću lice i veseo biti,	27 Si digo: «Voy a olvidar mis quejas, mudaré de semblante para ponerme alegre»,
28 od mojih me muka groza obuzima, jer znadem da me ti ne držiš nevinim.	28 me asalta el temor de todos mis pesares, pues sé que tú no me tendrás por inocente.
29 Ako li sam grešan, ta čemu onda da zalud mučim sebe.	29 Y si me he hecho culpable, ¿para qué voy a fatigarme en vano?
30 Kad bih i sniježnicom sebe ja isprao, kad bih i lugom ruke svoje umio,	30 Aunque me lave con jabón, y limpie mis manos con lejía,
31 u veću bi me nečist opet gurnuo, i moje bi me se gnušale haljine!	31 tú me hundes en el lodo, y mis propios vestidos tienen horror de mí.
32 Nije čovjek k’o ja da se s njime pravdam i na sud da idem s njim se parničiti.	32 Que él no es un hombre como yo, para que le responda, para comparecer juntos en juicio.
33 Niti kakva suca ima među nama da ruke svoje stavi na nas dvojicu,	33 No hay entre nosotros árbitro que ponga su mano entre los dos,
34 da šibu njegovu od mene odmakne, da užas njegov mene više ne plaši!	34 y que de mí su vara aparte para que no me espante su terror.
35 Govorit ću ipak bez ikakva straha, jer ja nisam takav u svojim očima!	35 Pero hablaré sin temerle, pues yo no soy así para mí mismo.