Scrutatio

Venerdi, 17 maggio 2024 - San Pasquale Baylon ( Letture di oggi)

ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ Β´ - 2 Maccabei- Maccabees II 15


font
GREEK BIBLENEW AMERICAN BIBLE
1 ο δε νικανωρ μεταλαβων τους περι τον ιουδαν οντας εν τοις κατα σαμαρειαν τοποις εβουλευσατο τη της καταπαυσεως ημερα μετα πασης ασφαλειας αυτοις επιβαλειν1 When Nicanor learned that Judas and his companions were in the territory of Samaria, he decided to attack them in all safety on the day of rest.
2 των δε κατα αναγκην συνεπομενων αυτω ιουδαιων λεγοντων μηδαμως ουτως αγριως και βαρβαρως απολεσης δοξαν δε απομερισον τη προτετιμημενη υπο του παντα εφορωντος μεθ' αγιοτητος ημερα2 The Jews who were forced to follow him pleaded, "Do not massacre them in that way, like a savage barbarian, but show respect for the day which the All-seeing has exalted with holiness above all other days."
3 ο δε τρισαλιτηριος επηρωτησεν ει εστιν εν ουρανω δυναστης ο προστεταχως αγειν την των σαββατων ημεραν3 At this the thrice-sinful wretch asked if there was a ruler in heaven who prescribed the keeping of the sabbath day.
4 των δ' αποφηναμενων εστιν ο κυριος ζων αυτος εν ουρανω δυναστης ο κελευσας ασκειν την εβδομαδα4 When they replied that there was indeed such a ruler in heaven, the living LORD himself, who commanded the observance of the sabbath day,
5 ο δε ετερος καγω φησιν δυναστης επι της γης ο προστασσων αιρειν οπλα και τας βασιλικας χρειας επιτελειν ομως ου κατεσχεν επιτελεσαι το σχετλιον αυτου βουλημα5 he said, "I, on my part, am ruler on earth, and my orders are that you take up arms and carry out the king's business." Nevertheless he did not succeed in carrying out his cruel plan.
6 και ο μεν νικανωρ μετα πασης αλαζονειας υψαυχενων διεγνωκει κοινον των περι τον ιουδαν συστησασθαι τροπαιον6 In his utter boastfulness and arrogance Nicanor had determined to erect a public monument of victory over Judas and his men.
7 ο δε μακκαβαιος ην αδιαλειπτως πεποιθως μετα πασης ελπιδος αντιλημψεως τευξασθαι παρα του κυριου7 But Maccabeus remained confident, fully convinced that he would receive help from the LORD.
8 και παρεκαλει τους συν αυτω μη δειλιαν την των εθνων εφοδον εχοντας δε κατα νουν τα προγεγονοτα αυτοις απ' ουρανου βοηθηματα και τα νυν προσδοκαν την παρα του παντοκρατορος εσομενην αυτοις νικην8 He urged his men not to fear the enemy, but mindful of the help they had received from Heaven in the past, to expect that now, too, victory would be given them by the Almighty.
9 και παραμυθουμενος αυτους εκ του νομου και των προφητων προσυπομνησας δε αυτους και τους αγωνας ους ησαν εκτετελεκοτες προθυμοτερους αυτους κατεστησεν9 By encouraging them with words from the law and the prophets, and by reminding them of the battles they had already won, he filled them with fresh enthusiasm.
10 και τοις θυμοις διεγειρας αυτους παρηγγειλεν αμα παρεπιδεικνυς την των εθνων αθεσιαν και την των ορκων παραβασιν10 Having stirred up their courage, he gave his orders and pointed out at the same time the perfidy of the Gentiles and their violation of oaths.
11 εκαστον δε αυτων καθοπλισας ου την ασπιδων και λογχων ασφαλειαν ως την εν τοις αγαθοις λογοις παρακλησιν και προσεξηγησαμενος ονειρον αξιοπιστον υπαρ τι παντας ηυφρανεν11 When he had armed each of them, not so much with the safety of shield and spear as with the encouragement of noble words, he cheered them all by relating a dream, a kind of vision, worthy of belief.
12 ην δε η τουτου θεωρια τοιαδε ονιαν τον γενομενον αρχιερεα ανδρα καλον και αγαθον αιδημονα μεν την απαντησιν πραον δε τον τροπον και λαλιαν προιεμενον πρεποντως και εκ παιδος εκμεμελετηκοτα παντα τα της αρετης οικεια τουτον τας χειρας προτειναντα κατευχεσθαι τω παντι των ιουδαιων συστηματι12 What he saw was this: Onias, the former high priest, a good and virtuous man, modest in appearance, gentle in manners, distinguished in speech, and trained from childhood in every virtuous practice, was praying with outstretched arms for the whole Jewish community.
13 ειθ' ουτως επιφανηναι ανδρα πολια και δοξη διαφεροντα θαυμαστην δε τινα και μεγαλοπρεπεστατην ειναι την περι αυτον υπεροχην13 Then in the same way another man appeared, distinguished by his white hair and dignity, and with an air about him of extraordinary, majestic authority.
14 αποκριθεντα δε τον ονιαν ειπειν ο φιλαδελφος ουτος εστιν ο πολλα προσευχομενος περι του λαου και της αγιας πολεως ιερεμιας ο του θεου προφητης14 Onias then said of him, "This is God's prophet Jeremiah, who loves his brethren and fervently prays for his people and their holy city."
15 προτειναντα δε ιερεμιαν την δεξιαν παραδουναι τω ιουδα ρομφαιαν χρυσην διδοντα δε προσφωνησαι ταδε15 Stretching out his right hand, Jeremiah presented a gold sword to Judas. As he gave it to him he said,
16 λαβε την αγιαν ρομφαιαν δωρον παρα του θεου δι' ης θραυσεις τους υπεναντιους16 "Accept this holy sword as a gift from God; with it you shall crush your adversaries."
17 παρακληθεντες δε τοις ιουδου λογοις πανυ καλοις και δυναμενοις επ' αρετην παρορμησαι και ψυχας νεων επανδρωσαι διεγνωσαν μη στρατευεσθαι γενναιως δε εμφερεσθαι και μετα πασης ευανδριας εμπλακεντες κριναι τα πραγματα δια το και την πολιν και τα αγια και το ιερον κινδυνευειν17 Encouraged by Judas' noble words, which had power to instill valor and stir young hearts to courage, the Jews determined not to delay, but to charge gallantly and decide the issue by hand-to-hand combat with the utmost courage, since their city and its temple with the sacred vessels were in danger.
18 ην γαρ ο περι γυναικων και τεκνων ετι δε αδελφων και συγγενων εν ηττονι μερει κειμενος αυτοις μεγιστος δε και πρωτος ο περι του καθηγιασμενου ναου φοβος18 They were not so much concerned about their wives and children or their brothers and kinsmen; their first and foremost fear was for the consecrated sanctuary.
19 ην δε και τοις εν τη πολει κατειλημμενοις ου παρεργος αγωνια ταρασσομενοις της εν υπαιθρω προσβολης19 Those who remained in the city suffered a like agony, anxious as they were about the battle in the open country.
20 και παντων ηδη προσδοκωντων την εσομενην κρισιν και ηδη προσμειξαντων των πολεμιων και της στρατιας εκταγεισης και των θηριων επι μερος ευκαιρον αποκατασταθεντων της τε ιππου κατα κερας τεταγμενης20 Everyone now awaited the decisive moment. The enemy were already drawing near with their troops drawn up in battle line, their elephants placed in strategic positions, and their cavalry stationed on the flanks.
21 συνιδων ο μακκαβαιος την των πληθων παρουσιαν και των οπλων την ποικιλην παρασκευην την τε των θηριων αγριοτητα ανατεινας τας χειρας εις τον ουρανον επεκαλεσατο τον τερατοποιον κυριον γινωσκων οτι ουκ εστιν δι' οπλων καθως δε εαν αυτω κριθη τοις αξιοις περιποιειται την νικην21 Maccabeus, contemplating the hosts before him, their elaborate equipment, and the fierceness of their elephants, stretched out his hands toward heaven and called upon the LORD who works miracles; for he knew that it is not through arms but through the LORD'S decision that victory is won by those who deserve it.
22 ελεγεν δε επικαλουμενος τονδε τον τροπον συ δεσποτα απεστειλας τον αγγελον σου επι εζεκιου του βασιλεως της ιουδαιας και ανειλεν εκ της παρεμβολης σενναχηριμ εις εκατον ογδοηκοντα πεντε χιλιαδας22 He prayed to him thus: "You, O LORD, sent your angel in the days of King Hezekiah of Judea, and he slew a hundred and eighty-five thousand men of Sennacherib's army.
23 και νυν δυναστα των ουρανων αποστειλον αγγελον αγαθον εμπροσθεν ημων εις δεος και τρομον23 Sovereign of the heavens, send a good angel now to spread fear and dread before us.
24 μεγεθει βραχιονος σου καταπλαγειησαν οι μετα βλασφημιας παραγινομενοι επι τον αγιον σου λαον και ουτος μεν εν τουτοις εληξεν24 By the might of your arm may those be struck down who have blasphemously come against your holy people!" With this he ended his prayer.
25 οι δε περι τον νικανορα μετα σαλπιγγων και παιανων προσηγον25 Nicanor and his men advanced to the sound of trumpets and battle songs.
26 οι δε περι τον ιουδαν μετα επικλησεως και ευχων συνεμειξαν τοις πολεμιοις26 But Judas and his men met the army with supplication and prayers.
27 και ταις μεν χερσιν αγωνιζομενοι ταις δε καρδιαις προς τον θεον ευχομενοι κατεστρωσαν ουδεν ηττον μυριαδων τριων και πεντακισχιλιων τη του θεου μεγαλως ευφρανθεντες επιφανεια27 Fighting with their hands and praying to God with their hearts, they laid low at least thirty-five thousand, and rejoiced greatly over this manifestation of God's power.
28 γενομενοι δε απο της χρειας και μετα χαρας αναλυοντες επεγνωσαν προπεπτωκοτα νικανορα συν τη πανοπλια28 When the battle was over and they were joyfully departing, they discovered Nicanor lying there in all his armor;
29 γενομενης δε κραυγης και ταραχης ευλογουν τον δυναστην τη πατριω φωνη29 so they raised tumultuous shouts in their native tongue in praise of the divine Sovereign.
30 και προσεταξεν ο καθ' απαν σωματι και ψυχη πρωταγωνιστης υπερ των πολιτων ο την της ηλικιας ευνοιαν εις ομοεθνεις διαφυλαξας την του νικανορος κεφαλην αποτεμοντας και την χειρα συν τω ωμω φερειν εις ιεροσολυμα30 Then Judas, who was ever in body and soul the chief defender of his fellow citizens, and had maintained from youth his affection for his countrymen, ordered Nicanor's head and whole right arm to be cut off and taken to Jerusalem.
31 παραγενομενος δε εκει και συγκαλεσας τους ομοεθνεις και τους ιερεις προ του θυσιαστηριου στησας μετεπεμψατο τους εκ της ακρας31 When he arrived there, he assembled his countrymen, stationed the priests before the altar, and sent for those in the citadel.
32 και επιδειξαμενος την του μιαρου νικανορος κεφαλην και την χειρα του δυσφημου ην εκτεινας επι τον αγιον του παντοκρατορος οικον εμεγαλαυχησεν32 He showed them the vile Nicanor's head and the wretched blasphemer's arm that had been boastfully stretched out against the holy dwelling of the Almighty.
33 και την γλωσσαν του δυσσεβους νικανορος εκτεμων εφη κατα μερος δωσειν τοις ορνεοις τα δ' επιχειρα της ανοιας κατεναντι του ναου κρεμασαι33 He cut out the tongue of the godless Nicanor, saying he would feed it piecemeal to the birds and would hang up the other wages of his folly opposite the temple.
34 οι δε παντες εις τον ουρανον ευλογησαν τον επιφανη κυριον λεγοντες ευλογητος ο διατηρησας τον εαυτου τοπον αμιαντον34 At this, everyone looked toward heaven and praised the Lord who manifests his divine power, saying, "Blessed be he who has kept his own Place undefiled!"
35 εξεδησεν δε την του νικανορος προτομην εκ της ακρας επιδηλον πασιν και φανερον της του κυριου βοηθειας σημειον35 Judas hung up Nicanor's head on the wall of the citadel, a clear and evident proof to all of the Lord's help.
36 εδογματισαν δε παντες μετα κοινου ψηφισματος μηδαμως εασαι απαρασημαντον τηνδε την ημεραν εχειν δε επισημον την τρισκαιδεκατην του δωδεκατου μηνος αδαρ λεγεται τη συριακη φωνη προ μιας ημερας της μαρδοχαικης ημερας36 By public vote it was unanimously decreed never to let this day pass unobserved, but to celebrate it on the thirteenth day of the twelfth month, called Adar in Aramaic, the eve of Mordecai's Day.
37 των ουν κατα νικανορα χωρησαντων ουτως και απ' εκεινων των καιρων κρατηθεισης της πολεως υπο των εβραιων και αυτος αυτοθι τον λογον καταπαυσω37 Since Nicanor's doings ended in this way, with the city remaining in possession of the Hebrews from that time on, I will bring my own story to an end here too.
38 και ει μεν καλως ευθικτως τη συνταξει τουτο και αυτος ηθελον ει δε ευτελως και μετριως τουτο εφικτον ην μοι38 If it is well written and to the point, that is what I wanted; if it is poorly done and mediocre, that is the best I could do.
39 καθαπερ γαρ οινον κατα μονας πινειν ωσαυτως δε και υδωρ παλιν πολεμιον ον δε τροπον οινος υδατι συγκερασθεις ηδυς και επιτερπη την χαριν αποτελει ουτως και το της κατασκευης του λογου τερπει τας ακοας των εντυγχανοντων τη συνταξει ενταυθα δε εσται η τελευτη .39 Just as it is harmful to drink wine alone or water alone, whereas mixing wine with water makes a more pleasant drink that increases delight, so a skillfully composed story delights the ears of those who read the work. Let this, then, be the end.