Psalmi 78

VULGATA	Biblia Tysiąclecia
1 Psalmus Asaph. Deus, venerunt gentes in hæreditatem tuam ; polluerunt templum sanctum tuum ; posuerunt Jerusalem in pomorum custodiam.	1 Pieśń pouczająca. Asafowy. Słuchaj, mój ludu, nauki mojej; nakłońcie wasze uszy na słowa ust moich.
2 Posuerunt morticina servorum tuorum escas volatilibus cæli ; carnes sanctorum tuorum bestiis terræ.	2 Do przypowieści otworzę me usta, wyjawię tajemnice zamierzchłego wieku.
3 Effuderunt sanguinem eorum tamquam aquam in circuitu Jerusalem, et non erat qui sepeliret.	3 Cośmy słyszeli i cośmy poznali, i co nam opowiedzieli nasi ojcowie,
4 Facti sumus opprobrium vicinis nostris ; subsannatio et illusio his qui in circuitu nostro sunt.	4 tego nie ukryjemy przed ich synami. Opowiemy przyszłemu potomstwu chwałę Pana i Jego potęgę, i cuda, których dokonał.
5 Usquequo, Domine, irasceris in finem ? accendetur velut ignis zelus tuus ?	5 Albowiem nadał On w Jakubie przykazania i ustanowił Prawo w Izraelu, aby to, co zlecił naszym ojcom, podawali swym synom,
6 Effunde iram tuam in gentes quæ te non noverunt, et in regna quæ nomen tuum non invocaverunt :	6 aby to poznało przyszłe pokolenie, synowie, co się narodzą,
7 quia comederunt Jacob, et locum ejus desolaverunt.	7 że mają pokładać nadzieję w Bogu i nie zapominać dzieł Boga, lecz strzec Jego poleceń.
8 Ne memineris iniquitatum nostrarum antiquarum ; cito anticipent nos misericordiæ tuæ, quia pauperes facti sumus nimis.	8 A niech nie będą jak ich ojcowie, pokoleniem opornym, buntowniczym, pokoleniem o chwiejnym usposobieniu, którego duch nie dochowuje Bogu wierności.
9 Adjuva nos, Deus salutaris noster, et propter gloriam nominis tui, Domine, libera nos : et propitius esto peccatis nostris, propter nomen tuum.	9 Synowie Efraima, uzbrojeni w łuki, w dniu bitwy poszli w rozsypkę.
10 Ne forte dicant in gentibus : Ubi est Deus eorum ? et innotescat in nationibus coram oculis nostris ultio sanguinis servorum tuorum qui effusus est.	10 Nie zachowali przymierza z Bogiem i nie chcieli postępować według Jego Prawa.
11 Introëat in conspectu tuo gemitus compeditorum ; secundum magnitudinem brachii tui posside filios mortificatorum :	11 Zapomnieli o Jego dziełach i o cudach, które im ukazał.
12 et redde vicinis nostris septuplum in sinu eorum ; improperium ipsorum quod exprobraverunt tibi, Domine.	12 Uczynił cuda przed ich ojcami w ziemi egipskiej na polu Soanu.
13 Nos autem populus tuus, et oves pascuæ tuæ, confitebimur tibi in sæculum ; in generationem et generationem annuntiabimus laudem tuam.	13 Rozdzielił morze, a ich przeprowadził i wody ustawił jak groblę.
	14 Przez dzień ich prowadził obłokiem, a przez całą noc blaskiem ognia.
	15 Rozłupał skały w pustyni i jak wielką otchłanią obficie ich napoił.
	16 Wydobył ze skały strumienie, i wylał wodę jak rzekę.
	17 Lecz nadal grzeszyli przeciw Niemu, obrażali Najwyższego w kraju suchym.
	18 Wystawiali Boga na próbę w swych sercach, żądając strawy dla swego pożądania.
	19 Mówili przeciw Bogu, rzekli: Czyż Bóg potrafi nakryć stół w pustyni?
	20 Oto w skałę uderzył, popłynęły wody i wytrysnęły strumienie: Czy także potrafi dać chleba albo ludowi swemu przygotować mięso?
	21 Toteż gdy Pan usłyszał, zapalił się gniewem, i ogień rozgorzał przeciw Jakubowi, "i gniew jeszcze powstał przeciw Izraelowi",
	22 że nie uwierzyli w Boga i nie zaufali Jego pomocy.
	23 Potem z góry wydał rozkaz chmurom i bramy nieba otworzył,
	24 i spuścił jak deszcz mannę do jedzenia: dał im zboże z nieba.
	25 Człowiek chleb mocarzy spożywał - żywności zesłał im do syta.
	26 Wzbudził na niebie wicher od wschodu i mocą swą przywiódł wiatr południowy.
	27 I zesłał na nich mięso, jak kurzawę, i ptaki skrzydlate, jak morski piasek.
	28 Sprawił, że pospadały na ich obóz dokoła ich namiotów.
	29 Jedli więc i nasycili się w pełni, i zaspokoił ich pożądanie.
	30 Jeszcze nie zaspokoili swego pożądania i pokarm był jeszcze w ich ustach,
	31 gdy się rozżarzył przeciw nim gniew Boży: zabił ich dostojników, a młodzieńców Izraela powalił.
	32 Jednakże nadal grzeszyli i nie wierzyli Jego cudom.
	33 Szybko ich dni zakończył i lata ich nagłą zatratą.
	34 Gdy ich zabijał, szukali Go, nawracali się i znów szukali Boga.
	35 I przypominali sobie, że Bóg jest dla nich skałą, że Bóg Najwyższy ich zbawicielem.
	36 Lecz oszukiwali Go swymi ustami i kłamali Mu swoim językiem.
	37 Ich serce nie trwało przy Nim, w przymierzu z Nim nie byli stali.
	38 On jednak litując się odpuszczał winę, a nie wytracał, i często odwracał swój gniew, i nie pobudzał całej swej zapalczywości.
	39 Przypominał sobie, że są tylko ciałem i tchnieniem, które odchodzi, a nie wraca.
	40 Ileż razy drażnili Go na pustyni i zasmucali Go na pustkowiu!
	41 I ponownie Boga wystawiali na próbę, gniewali Świętego Izraela.
	42 Nie pamiętali Jego ręki - dnia, w którym ich wybawił od ciemiężyciela,
	43 kiedy czynił w Egipcie swe znaki i swoje cuda na polu Soanu,
	44 i rzeki ich w krew zamienił, i ich strumienie, aby pić nie mogli.
	45 Nasłał na nich muchy, które ich kąsały, i zgubne dla nich żaby.
	46 Ich zbiory wydał owadom, a owoc ich pracy szarańczy.
	47 Poraził gradem ich winnice, a szronem ich sykomory.
	48 Ich bydło wydał na pastwę zarazy, a na pastwę choroby ich trzody.
	49 Zesłał na nich żar swojego gniewu: oburzenie, zapalczywość i udrękę - orszak zwiastunów klęski.
	50 Otworzył drogę dla swego gniewu: nie zachował ich od śmierci, ich życie wydał zarazie.
	51 I poraził w Egipcie wszystko pierworodne, pierwsze ich płody w namiotach Chama.
	52 A swój lud wyprowadził jak owce i powiódł w pustyni jak trzodę.
	53 Wiódł ich bezpiecznie, tak że się nie bali, a ich wrogów przykryło morze.
	54 Wprowadził ich do swej ziemi świętej, do gór, które nabyła Jego prawica;
	55 i wygnał przed nimi narody, a im losem wyznaczył dziedzictwo i w namiotach tamtych osadził szczepy Izraela.
	56 Ale wystawiali na próbę i drażnili Boga Najwyższego, i Jego przykazań nie strzegli.
	57 Odstępowali zdradziecko, jak ich ojcowie, byli zmienni, jak łuk zawodny.
	58 Pobudzali Go do gniewu przez swoje wyżyny i wzniecali Jego zazdrość swoimi rzeźbami.
	59 Bóg usłyszał i zapłonął gniewem, i zupełnie odrzucił Izraela.
	60 I porzucił mieszkanie w Szilo, przybytek, gdzie mieszkał wśród ludzi.
	61 I oddał swoją moc w niewolę, a swą chwałę w ręce nieprzyjaciół.
	62 I wydał pod miecz swój naród, i rozjątrzył się na swoje dziedzictwo.
	63 Młodzieńców ich pochłonął ogień, a nad ich pannami nie śpiewano pieśni weselnych.
	64 Ich kapłani poginęli od miecza, a ich wdowy nie mogły lamentować.
	65 Lecz Pan się ocknął jak ze snu, jak wojownik winem zmożony.
	66 I poraził od tyłu swych nieprzyjaciół: wieczystą sromotą ich okrył.
	67 Odrzucił namiot Józefa i nie wybrał szczepu Efraima,
	68 lecz wybrał pokolenie Judy, górę Syjon, którą umiłował.
	69 I wzniósł swoją świątynię, jak wysokie niebo, jak ziemię, którą ugruntował na wieki.
	70 Wybrał swego sługę Dawida i wziął go od owczych zagród:
	71 powołał go, gdy chodził za karmiącymi [owcami], by pasł Jakuba, lud Jego, i Izraela, Jego dziedzictwo.
	72 On ich pasł w prawości swego serca i roztropnie prowadził swoimi rękoma.