Psalmi 59

VULGATA	Biblia Tysiąclecia
1 In finem, pro his qui immutabuntur, in tituli inscriptionem ipsi David, in doctrinam,	1 Kierownikowi chóru. Na melodię: Nie niszcz. Dawidowy. Miktam. Gdy Saul wysłał ludzi do pilnowania domu, by Dawida zabić.
2 cum succendit Mesopotamiam Syriæ et Sobal, et convertit Joab, et percussit Idumæam in valle Salinarum duodecim millia.	2 Wyrwij mnie, mój Boże, od moich nieprzyjaciół, chroń mnie od powstających na mnie!
3 Deus, repulisti nos, et destruxisti nos ; iratus es, et misertus es nobis.	3 Wyrwij mnie od złoczyńców, i od mężów krwawych mię wybaw!
4 Commovisti terram, et conturbasti eam ; sana contritiones ejus, quia commota est.	4 Bo oto czyhają na moje życie, możni przeciw mnie spiskują, a we mnie nie ma zbrodni ani grzechu, o Panie,
5 Ostendisti populo tuo dura ; potasti nos vino compunctionis.	5 bez mojej winy przybiegają i napastują. Obudź się, wyjdź mi na spotkanie i zobacz,
6 Dedisti metuentibus te significationem, ut fugiant a facie arcus ; ut liberentur dilecti tui.	6 bo Ty, Panie, Boże Zastępów, jesteś Bogiem Izraela. Przebudź się, by skarcić wszystkie ludy, nie miej litości dla wszystkich podłych buntowników.
7 Salvum fac dextera tua, et exaudi me.	7 Wracają wieczorem, warczą jak psy i krążą po mieście.
8 Deus locutus est in sancto suo : lætabor, et partibor Sichimam ; et convallem tabernaculorum metibor.	8 Oto się chełpią swoimi ustami; na ich wargach obelgi: Któż bowiem słyszy?
9 Meus est Galaad, et meus est Manasses ; et Ephraim fortitudo capitis mei. Juda rex meus ;	9 Lecz Ty, o Panie, z nich się śmiejesz, szydzisz ze wszystkich pogan.
10 Moab olla spei meæ. In Idumæam extendam calceamentum meum : mihi alienigenæ subditi sunt.	10 Będę baczył na Ciebie, Mocy moja, bo Ty, o Boże, jesteś moją warownią.
11 Quis deducet me in civitatem munitam ? quis deducet me usque in Idumæam ?	11 W swej łaskawości Bóg wychodzi mi naprzeciw, Bóg sprawia, że mogę patrzeć na [klęskę] moich wrogów.
12 nonne tu, Deus, qui repulisti nos ? et non egredieris, Deus, in virtutibus nostris ?	12 Wytrać ich, o Boże, niech lud mój nie zapomina! Twoją mocą rozprosz ich i powal, o Panie, nasza Tarczo!
13 Da nobis auxilium de tribulatione, quia vana salus hominis.	13 Grzech na ich ustach: to słowo ich warg. Niech spęta ich własna pycha, za złorzeczenia i kłamstwa, które rozgłaszają.
14 In Deo faciemus virtutem ; et ipse ad nihilum deducet tribulantes nos.	14 Wytrać ich w gniewie, wytrać, by już ich nie było, by wiedziano, że Bóg króluje w Jakubie i po krańce ziemi.
	15 Wracają wieczorem, warczą jak psy i krążą po mieście.
	16 Włóczą się, szukając żeru; skowyczą, gdy się nie nasycą.
	17 A ja opiewać będę Twą potęgę i rankiem będę się weselić z Twojej łaskawości, bo stałeś się dla mnie warownią i ucieczką w dniu mego ucisku.
	18 Będę śpiewał Tobie, Mocy moja, bo Ty, o Boże, jesteś moją warownią, mój łaskawy Boże.