ΤΩΒΙΤ - Tobia - Tobit 3

LXX	Biblia Tysiąclecia
1 και λυπηθεις εκλαυσα και προσευξαμην μετ' οδυνης λεγων	1 Wtedy bardzo się zasmuciłem, wzdychałem i płakałem, i zacząłem wśród westchnień tak się modlić:
2 δικαιος ει κυριε και παντα τα εργα σου και πασαι αι οδοι σου ελεημοσυναι και αληθεια και κρισιν αληθινην και δικαιαν συ κρινεις εις τον αιωνα	2 Sprawiedliwy jesteś, Panie, i wszystkie dzieła Twoje są sprawiedliwe. Wszystkie Twoje drogi są miłosierdziem i prawdą, Ty sądzisz świat.
3 μνησθητι μου και επιβλεψον επ' εμε μη με εκδικησης ταις αμαρτιαις μου και τοις αγνοημασιν μου και των πατερων μου α ημαρτον ενωπιον σου	3 A teraz, o Panie, wspomnij na mnie, wejrzyj, nie karz mnie za grzechy moje ani za zapomnienia moje, ani za moich przodków, którymi zgrzeszyliśmy wobec Ciebie.
4 παρηκουσαν γαρ των εντολων σου εδωκας ημας εις διαρπαγην και αιχμαλωσιαν και θανατον και παραβολην ονειδισμου πασιν τοις εθνεσιν εν οις εσκορπισμεθα	4 Nie słuchaliśmy Twoich przykazań, a Ty wydałeś nas na łup, niewolę i śmierć, na pośmiewisko i na szyderstwa, i na wzgardę u wszystkich narodów, wśród których nas rozproszyłeś.
5 και νυν πολλαι αι κρισεις σου εισιν αληθιναι εξ εμου ποιησαι περι των αμαρτιων μου και των πατερων μου οτι ουκ εποιησαμεν τας εντολας σου ου γαρ επορευθημεν εν αληθεια ενωπιον σου	5 Teraz więc liczne Twoje wyroki są prawdziwe, wykonane nade mną za moje grzechy, ponieważ nie wypełnialiśmy Twoich przykazań aniśmy nie chodzili w prawdzie przed Tobą.
6 και νυν κατα το αρεστον ενωπιον σου ποιησον μετ' εμου επιταξον αναλαβειν το πνευμα μου οπως απολυθω και γενωμαι γη διοτι λυσιτελει μοι αποθανειν η ζην οτι ονειδισμους ψευδεις ηκουσα και λυπη εστιν πολλη εν εμοι επιταξον απολυθηναι με της αναγκης ηδη εις τον αιωνιον τοπον μη αποστρεψης το προσωπον σου απ' εμου	6 Teraz więc uczyń ze mną według Twego upodobania, pozwól duchowi mojemu odejść ode mnie: chcę odejść z ziemi i stać się znowu ziemią. Ponieważ śmierć jest lepsza dla mnie niż życie, albowiem słuchać muszę wyrzutów niesłusznych i ogarnia mnie wielka boleść. Panie, rozkaż, niech będę uwolniony od tej niedoli! Pozwól mi udać się na miejsce wiecznego pobytu, nie odwracaj Twego oblicza ode mnie, Panie, ponieważ dla mnie lepiej jest umrzeć, aniżeli przyglądać się wielkiej niedoli w moim życiu i słuchać szyderstw.
7 εν τη αυτη ημερα συνεβη τη θυγατρι ραγουηλ σαρρα εν εκβατανοις της μηδιας και ταυτην ονειδισθηναι υπο παιδισκων πατρος αυτης	7 Tego dnia Sara, córka Raguela z Ekbatany w Medii, również usłyszała słowa obelgi od jednej ze służących swojego ojca,
8 οτι ην δεδομενη ανδρασιν επτα και ασμοδαυς το πονηρον δαιμονιον απεκτεινεν αυτους πριν η γενεσθαι αυτους μετ' αυτης ως εν γυναιξιν και ειπαν αυτη ου συνιεις αποπνιγουσα σου τους ανδρας ηδη επτα εσχες και ενος αυτων ουκ ωνασθης	8 że była ona wydana za siedmiu mężów, których zabił zły duch Asmodeusz, zanim była razem z nimi, jak to jest właściwe dla żon. Służąca mówiła do niej: To ty zabijasz swoich mężów. Oto już za siedmiu byłaś wydana i od żadnego nie otrzymałaś imienia.
9 τι ημας μαστιγοις ει απεθαναν βαδιζε μετ' αυτων μη ιδοιμεν σου υιον η θυγατερα εις τον αιωνα	9 Dlaczego nas karzesz za twoich mężów, skoro oni pomarli? Odejdź zatem z nimi, abyśmy już nigdy nie zobaczyli twego syna ani córki.
10 ταυτα ακουσασα ελυπηθη σφοδρα ωστε απαγξασθαι και ειπεν μια μεν ειμι τω πατρι μου εαν ποιησω τουτο ονειδος αυτω εστιν και το γηρας αυτου καταξω μετ' οδυνης εις αδου	10 Tego dnia była ona bardzo zmartwiona i zaczęła płakać. Wyszedłszy do górnej izby swojego ojca miała zamiar się powiesić. Jednak zaraz opamiętała się i rzekła: Niechaj nie szydzą z mego ojca - mówiąc do niego: Miałeś jedną umiłowaną córkę i ona z powodu nieszczęść się powiesiła. Nie mogę wśród smutku przyprowadzać do Otchłani starości ojca mego. Będzie lepiej dla mnie nie powiesić się, lecz ubłagać Pana o śmierć, abym nie wysłuchiwała więcej obelg w moim życiu.
11 και εδεηθη προς τη θυριδι και ειπεν ευλογητος ει κυριε ο θεος μου και ευλογητον το ονομα σου το αγιον και εντιμον εις τους αιωνας ευλογησαισαν σε παντα τα εργα σου εις τον αιωνα	11 I wówczas wyciągnąwszy ramiona ku oknu, modliła się tymi słowami: Błogosławiony jesteś, miłosierny Boże, i błogosławione Twoje imię na wieki, i wszystkie Twoje dzieła niech Cię błogosławią na wieki!
12 και νυν κυριε τους οφθαλμους μου και το προσωπον μου εις σε δεδωκα	12 A teraz wznoszę moje oblicze i zwracam me oczy ku Tobie.
13 ειπον απολυσαι με απο της γης και μη ακουσαι με μηκετι ονειδισμον	13 Pozwól mi odejść z ziemi, abym więcej nie słuchała obelg.
14 συ γινωσκεις κυριε οτι καθαρα ειμι απο πασης αμαρτιας ανδρος	14 Ty wiesz, o Władco, że jestem czysta od wszelkiej zmazy z mężczyzną.
15 και ουκ εμολυνα το ονομα μου ουδε το ονομα του πατρος μου εν τη γη της αιχμαλωσιας μου μονογενης ειμι τω πατρι μου και ουχ υπαρχει αυτω παιδιον ο κληρονομησει αυτον ουδε αδελφος εγγυς ουδε υπαρχων αυτω υιος ινα συντηρησω εμαυτην αυτω γυναικα ηδη απωλοντο μοι επτα ινα τι μοι ζην και ει μη δοκει σοι αποκτειναι με επιταξον επιβλεψαι επ' εμε και ελεησαι με και μηκετι ακουσαι με ονειδισμον	15 Nie splamiłam mojego imienia ani imienia mojego ojca w kraju mojej niewoli. Jestem jedyną córką mojego ojca i nie ma on innego dziecka, które by po nim dziedziczyło, ani nie ma on bliskiego po sobie, ani nie zostaje mu żaden rodak, dla którego miałabym siebie zachować jako przyszłą żonę. Już siedmiu mężów straciłam, na cóż miałabym żyć dłużej? A jeśli nie podoba Ci się odebrać mi życia, to wysłuchaj, Panie, jak mi ubliżają.
16 και εισηκουσθη η προσευχη αμφοτερων ενωπιον της δοξης του μεγαλου ραφαηλ	16 I tej godziny modlitwa obojga została wysłuchana wobec majestatu Boga.
17 και απεσταλη ιασασθαι τους δυο του τωβιτ λεπισαι τα λευκωματα και σαρραν την του ραγουηλ δουναι τωβια τω υιω τωβιτ γυναικα και δησαι ασμοδαυν το πονηρον δαιμονιον διοτι τωβια επιβαλλει κληρονομησαι αυτην εν αυτω τω καιρω επιστρεψας τωβιτ εισηλθεν εις τον οικον αυτου και σαρρα η του ραγουηλ κατεβη εκ του υπερωου αυτης	17 I został posłany Rafał, aby uleczyć obydwoje: Tobiasza, aby mu zdjąć bielmo z oczu, tak, aby oczyma swymi znowu oglądał światło Boże, i Sarę, córkę Raguela, aby ją dać Tobiaszowi, synowi Tobiasza, za żonę i odpędzić od niej złego ducha Asmodeusza, ponieważ Tobiaszowi przysługuje prawo otrzymać ją w dziedzictwie przed wszystkimi, którzy ją pragną poślubić. W tym czasie powrócił Tobiasz z podwórza swego domu. Także Sara, córka Raguela, zeszła z górnej izby.