Jó 14
123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142
Gen
Ex
Lv
Nm
Deut
Ios
Iudc
Ruth
1 Re
2 Re
3 Re
4 Re
1 Par
2 Par
Esd
Neh
Tob
Iudt
Esth
1 Mach
2 Mach
Iob
Ps
Prov
Eccle
Cant
Sap
Eccli
Isa
Ier
Lam
Bar
Ez
Dan
Os
Ioel
Am
Abd
Ion
Mi
Nah
Hab
Soph
Agg
Zach
Mal
Mt
Mc
Lc
Io
Act
Rom
1Cor
2Cor
Gal
Eph
Phil
Col
1 Thess
2 Thess
1 Tim
2 Tim
Tit
Philem
Hebr
Iac
1 Pt
2 Pt
1 Io
2 Io
3 Io
Iud
Apoc
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
VULGATA | DIODATI |
---|---|
1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis. | 1 L’uomo nato di donna È di breve età, e pieno di travagli. |
2 Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet. | 2 Egli esce fuori come un fiore, e poi è reciso; E fugge come l’ombra, e non istà fermo. |
3 Et dignum ducis super hujuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in judicium ? | 3 E pur tu apri gli occhi tuoi sopra un tale, E mi fai venire a giudicio teco! |
4 Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine ? nonne tu qui solus es ? | 4 Chi può trarre una cosa monda da una immonda? Niuno. |
5 Breves dies hominis sunt : numerus mensium ejus apud te est : constituisti terminos ejus, qui præteriri non poterunt. | 5 Poichè i suoi giorni son determinati, E che il numero de’ suoi mesi è appo te, E che tu gli hai posti i suoi termini, I quali egli non può trapassare, |
6 Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies ejus. | 6 Rivolgiti d’addosso a lui, sì ch’egli abbia alcuna posa, Infino a tanto che di buona voglia egli fornisca la sua giornata, come un mercenario |
7 Lignum habet spem : si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami ejus pullulant. | 7 Perciocchè quantunque un albero sia tagliato, Pur vi è speranza per lui, ch’egli si rinnoverà ancora, E che i suoi rampolli non mancheranno. |
8 Si senuerit in terra radix ejus, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius, | 8 Benchè la sua radice sia invecchiata nella terra, E il suo tronco sia morto nella polvere; |
9 ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam, quasi cum primum plantatum est. | 9 Pur nondimeno, tosto ch’egli sentirà l’acqua, rigermoglierà, E produrrà rami come una pianta novella. |
10 Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus, atque consumptus, ubi, quæso, est ? | 10 Ma l’uomo muore, e si fiacca; E quando l’uomo è trapassato, ov’è egli? |
11 Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat : | 11 Le acque se ne vanno via dal mare, E i fiumi si seccano, e si asciugano; |
12 sic homo, cum dormierit, non resurget : donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo. | 12 Così, quando l’uomo giace in terra, egli non risorge; Finchè non vi sieno più cieli, i morti non si risveglieranno, E non si desteranno dal sonno loro. |
13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus in quo recorderis mei ? | 13 Oh! nascondessimi tu pur sottera, Ed occultassimi, finchè l’ira tua fosse racquetata; E ponessimi alcun termine, dopo il quale tu ti ricordassi di me! |
14 Putasne mortuus homo rursum vivat ? cunctis diebus quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea. | 14 Se l’uomo muore, può egli tornare in vita? Aspetterò io tutti i giorni del tempo determinato della mia vita, Finchè mi venga mutamento di condizione? |
15 Vocabis me, et ego respondebo tibi : operi manuum tuarum porriges dexteram. | 15 E che tu mi chiami, e che io ti risponda, E che tu desideri l’opera delle tue mani? |
16 Tu quidem gressus meos dinumerasti : sed parce peccatis meis. | 16 Perciocchè ora tu conti i miei passi, E non riserbi nulla a punir del mio peccato. |
17 Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam. | 17 I miei misfatti son suggellati in un sacchetto, Tu l’hai cucito sopra le mie iniquità. |
18 Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo : | 18 Ma certo, come un monte cadendo scoscende, Ed una rupe è divelta dal suo luogo; |
19 lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur : et hominem ergo similiter perdes. | 19 E le acque rodono le pietre, E i lor diluvi inondano la polvere dalla terra; Così tu fai perir la speranza dell’uomo. |
20 Roborasti eum paululum, ut in perpetuum transiret : immutabis faciem ejus, et emittes eum. | 20 Tu lo sopraffai in eterno, ed egli se ne va; Tu gli fai mutar faccia, e lo mandi via. |
21 Sive nobiles fuerint filii ejus, sive ignobiles, non intelliget. | 21 Se poi i suoi figliuoli sono in onore, egli nol sa; Se altresì sono abbassati, egli non vi pon mente. |
22 Attamen caro ejus, dum vivet, dolebit, et anima illius super semetipso lugebit. | 22 La sua carne si duole sol di lui, E l’anima sua fa cordoglio sol di lui |