ΙΩΒ - Giobbe - Job 14

LXX	BIBLES DES PEUPLES
1 βροτος γαρ γεννητος γυναικος ολιγοβιος και πληρης οργης	1 L’humain, né de la femme, sa vie est courte, et jamais sans problèmes.
2 η ωσπερ ανθος ανθησαν εξεπεσεν απεδρα δε ωσπερ σκια και ου μη στη	2 Comme la fleur il sort et puis se fane, comme l’ombre il court et jamais ne s’arrête.
3 ουχι και τουτου λογον εποιησω και τουτον εποιησας εισελθειν εν κριματι ενωπιον σου	3 Et c’est sur lui que tu as l’œil ouvert, c’est lui que tu fais comparaître devant toi?
4 τις γαρ καθαρος εσται απο ρυπου αλλ' ουθεις	4 Qui fera sortir le pur de l’impur? Personne!
5 εαν και μια ημερα ο βιος αυτου επι της γης αριθμητοι δε μηνες αυτου παρα σοι εις χρονον εθου και ου μη υπερβη	5 Puisque ses jours lui sont comptés, que de toi dépend le nombre de ses mois, et qu’il ne peut passer le terme fixé par toi,
6 αποστα απ' αυτου ινα ησυχαση και ευδοκηση τον βιον ωσπερ ο μισθωτος	6 alors: regarde ailleurs et laisse-le, comme un ouvrier, finir sa journée.
7 εστιν γαρ δενδρω ελπις εαν γαρ εκκοπη ετι επανθησει και ο ραδαμνος αυτου ου μη εκλιπη	7 Pour l’arbre il y a un espoir: on l’a coupé, il reprendra vie, il ne cessera de pousser des rejets.
8 εαν γαρ γηραση εν γη η ριζα αυτου εν δε πετρα τελευτηση το στελεχος αυτου	8 Sa racine peut vieillir en terre et son tronc mourir dans le sol,
9 απο οσμης υδατος ανθησει ποιησει δε θερισμον ωσπερ νεοφυτον	9 rien qu’à l’odeur de l’eau il bourgeonne et comme un jeune plant il refait un feuillage.
10 ανηρ δε τελευτησας ωχετο πεσων δε βροτος ουκετι εστιν	10 Mais l’homme aussitôt mort se défait: quand il a expiré, où voudrait-on qu’il soit?
11 χρονω γαρ σπανιζεται θαλασσα ποταμος δε ερημωθεις εξηρανθη	11 La mer pourrait perdre ses eaux, les fleuves se vider et rester secs,
12 ανθρωπος δε κοιμηθεις ου μη αναστη εως αν ο ουρανος ου μη συρραφη και ουκ εξυπνισθησονται εξ υπνου αυτων	12 celui qui gît ne se relèvera pas! Pas de réveil pour lui tant que durent les cieux, les humains ne sortiront pas de leur sommeil.
13 ει γαρ οφελον εν αδη με εφυλαξας εκρυψας δε με εως αν παυσηται σου η οργη και ταξη μοι χρονον εν ω μνειαν μου ποιηση	13 14:14 S’il était possible qu’un mort revive,
14 εαν γαρ αποθανη ανθρωπος ζησεται συντελεσας ημερας του βιου αυτου υπομενω εως αν παλιν γενωμαι	14 14:13 je voudrais que tu me gardes dans le monde d’en bas, que tu m’y caches, le temps que passe ta colère, et que tu fixes un jour pour te souvenir de moi. 14b Là-bas, tant que durerait mon service, j’attendrais l’heure de la relève,
15 ειτα καλεσεις εγω δε σοι υπακουσομαι τα δε εργα των χειρων σου μη αποποιου	15 Alors tu appellerais et je te répondrais, tu viendrais réclamer l’œuvre de tes mains.
16 ηριθμησας δε μου τα επιτηδευματα και ου μη παρελθη σε ουδεν των αμαρτιων μου	16 Fini le temps où tu comptais tous mes pas: tu ne regarderais plus mes péchés,
17 εσφραγισας δε μου τας ανομιας εν βαλλαντιω επεσημηνω δε ει τι ακων παρεβην	17 tu bouclerais ma faute dans un sac et blanchirais mes dettes.
18 και πλην ορος πιπτον διαπεσειται και πετρα παλαιωθησεται εκ του τοπου αυτης	18 Mais non! La montagne s’éboule, le rocher cède,
19 λιθους ελεαναν υδατα και κατεκλυσεν υδατα υπτια του χωματος της γης και υπομονην ανθρωπου απωλεσας	19 les eaux creusent les pierres, l’averse emporte les terres; et l’espoir de l’homme, tu l’enlèves!
20 ωσας αυτον εις τελος και ωχετο επεστησας αυτω το προσωπον και εξαπεστειλας	20 Tu le terrasses: c’est fini, il s’en est allé; tu le défigures et tu l’envoies au diable.
21 πολλων δε γενομενων των υιων αυτου ουκ οιδεν εαν δε ολιγοι γενωνται ουκ επισταται	21 Si ses fils sont honorés, il ne le sait pas, s’ils sont méprisés, il n’en a nulle idée:
22 αλλ' η αι σαρκες αυτου ηλγησαν η δε ψυχη αυτου επενθησεν	22 il n’a de chagrin que pour son propre corps, il n’a plus d’autre deuil que le sien.