1 κριτης σοφος παιδευσει τον λαον αυτου και ηγεμονια συνετου τεταγμενη εσται | 1 Il giudice saggio disciplina il suo popolo, il governo d'un saggio sarà ordinato. |
2 κατα τον κριτην του λαου ουτως και οι λειτουργοι αυτου και κατα τον ηγουμενον της πολεως παντες οι κατοικουντες αυτην | 2 Quale il giudice del popolo tali i suoi ministri, gli abitanti della città somigliano a chi la governa. |
3 βασιλευς απαιδευτος απολει τον λαον αυτου και πολις οικισθησεται εν συνεσει δυναστων | 3 Il re sregolato rovina il suo popolo, e la saggezza dei potenti edifica la città. |
4 εν χειρι κυριου η εξουσια της γης και τον χρησιμον εγερει εις καιρον επ' αυτης | 4 Il governo del mondo è in mano al Signore, ad esso destina, a suo tempo, l'uomo adatto. |
5 εν χειρι κυριου ευοδια ανδρος και προσωπω γραμματεως επιθησει δοξαν αυτου | 5 Nella mano del Signore è il successo dell'uomo, è lui che dona allo scriba la sua gloria. |
6 επι παντι αδικηματι μη μηνιασης τω πλησιον και μη πρασσε μηδεν εν εργοις υβρεως | 6 Non sdegnarti col prossimo nei suoi errori, e non agire mai con tracotanza. |
7 μισητη εναντι κυριου και ανθρωπων υπερηφανια και εξ αμφοτερων πλημμελης η αδικια | 7 L'arroganza spiace a Dio e agli uomini, entrambi odiano l'ingiustizia. |
8 βασιλεια απο εθνους εις εθνος μεταγεται δια αδικιας και υβρεις και χρηματα | 8 L'impero passa da una nazione all'altra con l'inganno, l'ambizione e la cupidigia. |
9 τι υπερηφανευεται γη και σποδος οτι εν ζωη ερριψα τα ενδοσθια αυτου | 9 Perché si esalta chi è terra e cenere? Ancora in vita vomita gli intestini. |
10 μακρον αρρωστημα σκωπτει ιατρος και βασιλευς σημερον και αυριον τελευτησει | 10 La grave malattia si burla del medico, chi oggi è re domani muore. |
11 εν γαρ τω αποθανειν ανθρωπον κληρονομησει ερπετα και θηρια και σκωληκας | 11 Questa è la sorte dell'uomo che muore: serpenti, bestie feroci e vermi. |
12 αρχη υπερηφανιας ανθρωπου αφιστασθαι απο κυριου και απο του ποιησαντος αυτον απεστη η καρδια αυτου | 12 Chi s'allontana da Dio è sulla via dell'arroganza, egli distoglie il cuore dal creatore. |
13 οτι αρχη υπερηφανιας αμαρτια και ο κρατων αυτης εξομβρησει βδελυγμα δια τουτο παρεδοξασεν κυριος τας επαγωγας και κατεστρεψεν εις τελος αυτους | 13 Perché l'arroganza comincia col peccato, chi n'è colpito emana cose abominevoli; perciò il Signore li punisce con portenti, li sconvolge fino ad annientarli. |
14 θρονους αρχοντων καθειλεν ο κυριος και εκαθισεν πραεις αντ' αυτων | 14 Il Signore abbatte i prìncipi dai troni per farvi sedere gli uomini miti. |
15 ριζας εθνων εξετιλεν ο κυριος και εφυτευσεν ταπεινους αντ' αυτων | 15 Il Signore svelle le radici delle nazioni e pianta gli umili al loro posto. |
16 χωρας εθνων κατεστρεψεν ο κυριος και απωλεσεν αυτας εως θεμελιων γης | 16 Il Signore devasta le terre dei popoli e le distrugge sino alle fondamenta; |
17 εξηρεν εξ αυτων και απωλεσεν αυτους και κατεπαυσεν απο γης το μνημοσυνον αυτων | 17 colpisce certi uomini e li annienta, cancella dalla terra la loro memoria. |
18 ουκ εκτισται ανθρωποις υπερηφανια ουδε οργη θυμου γεννημασιν γυναικων | 18 L'arroganza non fu creata per gli uomini, né l'ira per i nati di donna. |
19 σπερμα εντιμον ποιον σπερμα ανθρωπου σπερμα εντιμον ποιον οι φοβουμενοι τον κυριον σπερμα ατιμον ποιον σπερμα ανθρωπου σπερμα ατιμον ποιον οι παραβαινοντες εντολας | 19 C'è una specie che merita onore? Gli uomini; c'è una specie che merita onore? Quanti temono il Signore. |
20 εν μεσω αδελφων ο ηγουμενος αυτων εντιμος και οι φοβουμενοι κυριον εν οφθαλμοις αυτου | 20 C'è una specie che merita disprezzo? Gli uomini; c'è una specie che merita disprezzo? Quanti vìolano la legge. |
21 - | 21 Tra fratelli ha onore chi comanda, ma agli occhi del Signore quanti lo temono. |
22 πλουσιος και ενδοξος και πτωχος το καυχημα αυτων φοβος κυριου | 22 Sia un ricco e un nobile che un povero può vantarsi del timore del Signore. |
23 ου δικαιον ατιμασαι πτωχον συνετον και ου καθηκει δοξασαι ανδρα αμαρτωλον | 23 Non è giusto disprezzare il povero che ha senno, né conveniente onorare il peccatore. |
24 μεγισταν και κριτης και δυναστης δοξασθησεται και ουκ εστιν αυτων τις μειζων του φοβουμενου τον κυριον | 24 Principe, giudice, potente: anche se onorati, son meno di chi teme il Signore. |
25 οικετη σοφω ελευθεροι λειτουργησουσιν και ανηρ επιστημων ου γογγυσει | 25 Gli uomini liberi serviranno lo schiavo saggio, e chi ha senno non protesterà. |
26 μη σοφιζου ποιησαι το εργον σου και μη δοξαζου εν καιρω στενοχωριας σου | 26 Non far sfoggio di saggezza quando attendi al tuo mestiere, e non sentirti grande quando sei nel bisogno. |
27 κρεισσων εργαζομενος και περισσευων εν πασιν η περιπατων δοξαζομενος και απορων αρτων | 27 Val più lavorare e abbondare in tutto che passeggiare con boria e senza pane. |
28 τεκνον εν πραυτητι δοξασον την ψυχην σου και δος αυτη τιμην κατα την αξιαν αυτης | 28 Figlio, sii modesto ma pensa al tuo onore, fatti valere secondo il tuo merito. |
29 τον αμαρτανοντα εις την ψυχην αυτου τις δικαιωσει και τις δοξασει τον ατιμαζοντα την ζωην αυτου | 29 Chi riparerà al male che uno fa a se stesso, e chi l'onorerà se egli si disonora? |
30 πτωχος δοξαζεται δι' επιστημην αυτου και πλουσιος δοξαζεται δια τον πλουτον αυτου | 30 Il povero si farà onore con la saggezza, e il ricco si farà onore con la ricchezza. |
31 ο δεδοξασμενος εν πτωχεια και εν πλουτω ποσαχως και ο αδοξος εν πλουτω και εν πτωχεια ποσαχως | 31 L'onore del povero crescerà con la ricchezza, ma il disprezzo del ricco crescerà con la povertà. |