Cantique des cantiques 4

BIBLES DES PEUPLES	LXX
1 Que tu es belle, ma compagne! Tu es belle et tes yeux derrière ton voile sont des colombes. Ta chevelure est un troupeau de chèvres qui s’accrochent aux pentes de Galaad;	1 ιδου ει καλη η πλησιον μου ιδου ει καλη οφθαλμοι σου περιστεραι εκτος της σιωπησεως σου τριχωμα σου ως αγελαι των αιγων αι απεκαλυφθησαν απο του γαλααδ
2 tes dents, des brebis tondues qui remontent toutes blanches du lavoir; chacune a sa jumelle, pas une ne l’a perdue.	2 οδοντες σου ως αγελαι των κεκαρμενων αι ανεβησαν απο του λουτρου αι πασαι διδυμευουσαι και ατεκνουσα ουκ εστιν εν αυταις
3 Tes lèvres sont un ruban d’écarlate plus charmant encore que tes paroles; tes joues, sous ton voile, sont les moitiés d’un fruit vermeil;	3 ως σπαρτιον το κοκκινον χειλη σου και η λαλια σου ωραια ως λεπυρον της ροας μηλον σου εκτος της σιωπησεως σου
4 ton cou, c’est la tour de David, fier donjon; mille boucliers y sont suspendus, tous les trophées ramenés par les braves.	4 ως πυργος δαυιδ τραχηλος σου ο ωκοδομημενος εις θαλπιωθ χιλιοι θυρεοι κρεμανται επ' αυτον πασαι βολιδες των δυνατων
5 Tes deux seins sont deux faons mignons, les jumeaux d’une gazelle.	5 δυο μαστοι σου ως δυο νεβροι διδυμοι δορκαδος οι νεμομενοι εν κρινοις
6 Avant que ne souffle la brise du soir, et que déjà les ombres s’effacent, j’irai à la montagne de la myrrhe, aux collines de l’encens,	6 εως ου διαπνευση η ημερα και κινηθωσιν αι σκιαι πορευσομαι εμαυτω προς το ορος της σμυρνης και προς τον βουνον του λιβανου
7 Tu es toute belle, ma compagne, et pas de tache en toi!	7 ολη καλη ει η πλησιον μου και μωμος ουκ εστιν εν σοι
8 Du Liban viens ici, épouse, viens du Liban jusqu’ici! Laisse les crêtes de l’Amana, les sommets de Sénir et de l’Hermon, quitte ces repaires de lions, ces montagnes à léopards.	8 δευρο απο λιβανου νυμφη δευρο απο λιβανου ελευση και διελευση απο αρχης πιστεως απο κεφαλης σανιρ και ερμων απο μανδρων λεοντων απο ορεων παρδαλεων
9 Tu as pris mon cœur, épouse, ma sœur! tu m’as pris: d’un seul de tes regards, d’une perle de tes colliers.	9 εκαρδιωσας ημας αδελφη μου νυμφη εκαρδιωσας ημας ενι απο οφθαλμων σου εν μια ενθεματι τραχηλων σου
10 Qu’ils sont beaux tes seins, épouse, ma sœur, tes caresses me sont meilleures que le vin, tes huiles odorantes surpassent tous les baumes!	10 τι εκαλλιωθησαν μαστοι σου αδελφη μου νυμφη τι εκαλλιωθησαν μαστοι σου απο οινου και οσμη ιματιων σου υπερ παντα τα αρωματα
11 Tes lèvres, épouse, distillent du nectar, lait et miel se cachent sous ta langue, et la senteur de tes vêtements est comme le parfum du Liban.	11 κηριον αποσταζουσιν χειλη σου νυμφη μελι και γαλα υπο την γλωσσαν σου και οσμη ιματιων σου ως οσμη λιβανου
12 Tu es un jardin clos, épouse, ma sœur, un jardin clos, une fontaine scellée!	12 κηπος κεκλεισμενος αδελφη μου νυμφη κηπος κεκλεισμενος πηγη εσφραγισμενη
13 Tes pousses se font verger de grenadiers, abondance de fruits exquis, aromates et grappes de senteur,	13 αποστολαι σου παραδεισος ροων μετα καρπου ακροδρυων κυπροι μετα ναρδων
14 thym, marjolaine, safran, cannelle, romarin, aloès et myrrhe et toute épice parfumée!	14 ναρδος και κροκος καλαμος και κινναμωμον μετα παντων ξυλων του λιβανου σμυρνα αλωθ μετα παντων πρωτων μυρων
15 Fontaine de mon jardin, puits d’eau vive, cascade dont les eaux descendent du Liban! ELLE:	15 πηγη κηπων φρεαρ υδατος ζωντος και ροιζουντος απο του λιβανου
16 Lève-toi, brise du nord, accourez vents du midi, soufflez sur mon jardin pour qu’il répande ses parfums! Que mon aimé vienne à son jardin et qu’il en goûte les fruits exquis! LUI:	16 εξεγερθητι βορρα και ερχου νοτε διαπνευσον κηπον μου και ρευσατωσαν αρωματα μου καταβητω αδελφιδος μου εις κηπον αυτου και φαγετω καρπον ακροδρυων αυτου