Giobbe 17

DIODATI	Biblia Tysiąclecia
1 Il mio spirito si dissolve, I miei giorni sono spenti, I sepolcri mi aspettano.	1 Zgnębiony duch - minęły dni, tylko grób mi pozostaje.
2 Non ho io appresso di me degli schernitori? E l’occhio mio non dev’egli sopportare le loro provocazioni?	2 Czyż nie naśmiewcy są ze mną? Od szyderstw mam noce bezsenne.
3 Deh! metti pegno, dammi sicurtà per piatir teco; Chi sarà colui che mi toccherà nella mano?	3 Ty sam racz zastaw przechować, bo któż chce za mnie poręczyć?
4 Perciocchè, quant’è a costoro, tu hai nascosto il senno al cuor loro, E però tu non li innalzerai.	4 Zamknąłeś ich umysł przed rozsądkiem, nie dopuścisz do ich triumfu.
5 Di chi parla fra gli amici per lusinga Anche gli occhi de’ figliuoli saranno consumati.	5 Zwołano bliskich do podziału, a mdleją oczy własnych dzieci.
6 Egli mi ha posto per servir di proverbio a’ popoli, Ed io sono pubblicamente menato attorno in sul tamburo.	6 Wydano mnie ludziom na pośmiewisko, jestem w ich oczach wyrzutkiem.
7 E l’occhio mio è tutto raggrinzato di sdegno, E tutte le mie membra son simili ad un’ombra.	7 Moje oko przyćmione od bólu, członki me wyschły jak cień.
8 Gli uomini diritti stupiranno di questo, E l’innocente se ne commoverà per cagion dell’ipocrita.	8 Sprawiedliwi są tym przerażeni, uczciwi na złych się gniewają;
9 Ma pure il giusto si atterrà alla sua via, E colui ch’è puro di mani vie più si raffermerà	9 bogobojni pewniejsi swej drogi, kto ręce ma czyste, mocniejszy.
10 Or ravvedetevi pure voi tutti, e poi venite; Non troverò io alcun savio fra voi?	10 Wy wszyscy, nawróćcie się, przyjdźcie! Mędrca wśród was nie znajduję.
11 I miei giorni son passati via; I miei disegni, i proponimenti del mio cuore son rotti.	11 Minęło już życie, z nim plany i dążenia mojego serca.
12 La notte mi è cangiata in giorno, La luce è di presso seguita dalle tenebre.	12 Noc chcą zamienić na dzień: światło jest bliżej niż ciemność.
13 Se io mi trattengo di speranza, il sepolcro sarà la mia casa, Io farò il mio letto nelle tenebre.	13 Mam ufać? Szeol mym domem, w ciemności rozścielę swe łoże,
14 Già ho gridato alla fossa: Tu sei mio padre; Ed a’ vermini: Voi siete la madre, e la sorella mia.	14 grobowi powiem: Mój ojcze! Matko ma, siostro! - robactwu.
15 Ed ove è ora la mia speranza? Sì, la mia speranza? chi la potrà vedere?	15 Właściwie, po cóż nadzieja, kto przedmiot ufności zobaczy?
16 Le mie speranze scenderanno nel fondo del sepolcro; Conciossiachè il riposo di tutti ugualmente sia nella polvere	16 Czy zejdzie do królestwa Szeolu? Czy razem do ziemi pójdziemy?