Isaiæ - 64

¹Sicut ignis succendit sarmenta,aquam ebullire facit ignis,ut notum facias nomen tuum inimicis tuis,a facie tua gentes turbentur,
²cum feceris mirabilia,quae non sperabamus.Descendisti, et a facie tua montes defluxerunt.
³A saeculo non audierunt, neque aures perceperunt;oculus non vidit Deum, absque te,qui operaretur pro sperantibus in eum.
⁴Occurris laetanti, facienti iustitiamet his, qui in viis tuis recordantur tui.Ecce tu iratus es, et peccavimus;in ipsis a saeculo nos salvabimur.
⁵Et facti sumus ut immundus omnes nos,et quasi pannus inquinatus universae iustitiae nostrae;et marcuimus quasi folium universi,et iniquitates nostrae quasi ventus abstulerunt nos.
⁶Non est qui invocet nomen tuum,qui consurgat et adhaereat tibi,quia abscondisti faciem tuam a nobiset dissolvisti nos in manu iniquitatis nostrae.
⁷Et nunc, Domine, pater noster es tu,nos vero lutum; et fictor noster tu,et opera manuum tuarum omnes nos.
⁸Ne irascaris, Domine, nimiset ne ultra memineris iniquitatis;ecce, respice: populus tuus omnes nos.
⁹Urbes sanctitatis tuae factae sunt in desertum,Sion deserta facta est,Ierusalem desolata est.
¹⁰Domus sanctitatis nostrae et gloriae nostrae,ubi laudaverunt te patres nostri,facta est in exustionem ignis,et omnia desiderabilia nostra versa sunt in ruinas.
¹¹Numquid super his continebis te, Domine,tacebis et affliges nos vehementer?