Ecclesiastes - 1

¹Verba Ecclesiastes filii David regis Ierusalem.”
²“ Vanitas vanitatum,
dixit Ecclesiastes,
vanitas vanitatum et omnia vanitas ”.
³Quid lucri est homini
de universo labore suo, quo laborat sub sole?
⁴Generatio praeterit, et generatio advenit,
terra autem in aeternum stat.
⁵Oritur sol, et occidit sol
et ad locum suum anhelat ibique renascitur.
⁶Gyrat per meridiem et flectitur ad aquilonem,
lustrans universa in circuitu pergit spiritus
et in circulos suos revertitur.
⁷Omnia flumina pergunt ad mare, et mare non redundat;
ad locum, unde exeunt, flumina illuc revertuntur in cursu suo.
⁸Cunctae res difficiles;
non potest eas homo explicare sermone.
Non saturatur oculus visu,
nec auris auditu impletur.
⁹Quod fuit,
ipsum est, quod futurum est.
Quod factum est,
ipsum est, quod faciendum est:
¹⁰nihil sub sole novum.
Si de quadam re dicitur: “ Ecce hoc novum est ”,
iam enim praecessit in saeculis, quae fuerunt ante nos.
¹¹Non est priorum memoria,
sed nec eorum quidem, qui postea futuri sunt,
erit recordatio apud eos,
qui futuri sunt in novissimo.
¹²Ego Ecclesiastes fui rex Israel in Ierusalem ¹³et proposui in animo meoquaerere et investigare sapienter de omnibus, quae fiunt sub sole. Hancoccupationem pessimam dedit Deus filiis hominum, ut occuparentur in ea. ¹⁴Vidicuncta, quae fiunt sub sole; et ecce universa vanitas et afflictio spiritus.
¹⁵Quod est curvum, rectum fieri non potest;
et, quod deficiens est, numerari non potest.
¹⁶Locutus sum ego in corde meo dicens: “ Ecce ego magnificavi et apposuisapientiam super omnes, qui fuerunt ante me in Ierusalem; et mens meacontemplata est multam sapientiam et scientiam ”. ¹⁷Dedique cor meum, utscirem sapientiam et scientiam, insipientiam et stultitiam. Et agnovi quod inhis quoque esset afflictio spiritus, eo quod
¹⁸in multa sapientia multus sit maeror;
et, qui addit scientiam, addit et laborem.