Livro de Jó 14

SAGRADA BIBLIA	Biblija Hrvatski
1 O homem nascido da mulher vive pouco tempo e é cheio de muitas misérias;	1 Čovjek koga je žena rodila kratka je vijeka i pun nevolja.
2 é como uma flor que germina e logo fenece, uma sombra que foge sem parar.	2 K’o cvijet je nikao i vene već, poput sjene bježi ne zastajuć’.
3 E é sobre ele que abres os olhos, e o chamas a juízo contigo.	3 Na takva, zar, ti oči otvaraš i preda se na sud ga izvodiš?
4 Quem fará sair o puro do impuro? Ninguém.	4 Tko će čisto izvuć’ iz nečista? Nitko!
5 Se seus dias estão contados, se em teu poder está o número dos seus meses, e fixado um limite que ele não ultrapassará,	5 Pa kad su njegovi dani odbrojeni, kad mu broj mjeseci o tebi ovisi, kad mu granicu stavljaš neprijelaznu,
6 afasta dele os teus olhos; deixa-o até que acabe o seu dia como um trabalhador.	6 skini s njega pogled da počinut’ može, poput najamnika da svoj dan uživa.
7 Para uma árvore, há esperança; cortada, pode reverdecer, e os seus ramos brotam.	7 Ta ni drvu nije nada sva propala, posječeno, ono opet prozeleni i mladice nove iz njega izbiju.
8 Quando sua raiz tiver envelhecido na terra, e seu tronco estiver morto no solo,	8 Ako mu korijen i ostari u zemlji, ako mu se panj i sasuši u prahu,
9 ao contato com a água, tornar-se-á verde de novo, e distenderá ramos como uma jovem planta.	9 oćutjevši vodu, ono će propupat’ i pustiti grane kao stablo novo.
10 Mas quando o homem morre, fica estendido; o mortal expira; onde está ele?	10 Al’ kad čovjek umre, ostaje pokošen, kad smrtnik izdahne, gdje li je on tada?
11 As águas correm do lago, o rio se esgota e seca;	11 Može sva voda iz mora ispariti i presahnut’ rijeke, isušit’ posvema,
12 assim o homem se deita para não mais levantar. Durante toda a duração dos céus, ele não despertará; jamais sairá de seu sono.	12 al’ čovjek kad legne, ne ustaje više, dok nebesa bude, neće se podići, od sna se svojega probuditi neće.
13 Se, pelo menos, me escondesses na região dos mortos, ao abrigo, até que tua cólera tivesse passado, se me fixasses um limite em que te lembrasses de mim!	13 O, kad bi me htio skriti u šeolu, zakloniti me dok srdžba ti ne mine, dati mi rok kad ćeš me se spomenuti,
14 Se um homem, uma vez morto, pudesse reviver! Todo o tempo de meu combate eu esperaria até que me viessem soerguer,	14 – jer, kad umre čovjek, zar uskrsnut’ može? – čekao bih te sve dane vojske svoje dok ne bi došao da mi smjenu dadeš.
15 tu me chamarias e eu te responderia; estenderias a tua destra para a obra de tuas mãos.	15 Zvao bi me, a ja bih se odazvao: zaželio si se djela svojih ruku.
16 Mas agora contas os meus passos, e observas todos os meus pecados;	16 A sad nad svakim mojim vrebaš korakom, nijednog mi grijeha nećeš oprostiti,
17 tu selaste como num saco os meus crimes, puseste um sinal sobre minhas iniqüidades.	17 u vreći si prijestup moj zapečatio i krivicu moju svu si zapisao.
18 Mas a montanha acaba por cair, e o rochedo desmorona longe de seu lugar;	18 Vaj! K’o što se jednom uruši planina, k’o što se hridina s mjesta svog odvali,
19 as águas escavam a pedra, o aluvião leva a terra móvel; assim aniquilas a esperança do homem.	19 k’o što voda kamen s vremenom istroši, a pljusak bujicom zemlju svu sapere, tako uništavaš nadu u čovjeku.
20 Tu o pões por terra; ele se vai embora para sempre; tu o desfiguras e o mandas embora.	20 Oborio si ga – on ode zasvagda, nagrđena lica, otjeran, odbačen.
21 Estejam os seus filhos honrados, ele o ignora; sejam eles humilhados, não faz caso.	21 Djecu mu poštuju – o tom ništa ne zna; ako su prezrena – o tom ne razmišlja.
22 É somente por ele que sua carne sofre; sua alma só se lamenta por ele.	22 On jedino pati zbog svojega tijela, on jedino tuži zbog svojeg života.«